Οι πράκτορες του χάους…

Αφορμή για το πόνημα αυτό έγινε μια συζήτηση που είχα χθες με έναν αναρχικό.

Συζήτηση ο θεός να την κάνει, δηλαδή.

Ο αναρχικός αυτός φίλος, είχε δημοσιεύσει στον τοίχο του κάποιο άρθρο στο οποίο ένας blogger περιέγραφε  πώς τον προσήγαγαν οι άνδρες της ασφάλειας και της ΟΠΚΕ, επειδή είχε στο αμάξι του μπουκάλια και γκαζάκια.

Σύμφωνα με το άρθρο πάντα, τα μπουκάλια τα είχε για επιστροφή σε ένα κατάστημα, μιας και την προηγούμενη νύχτα είχε πάρτι με την παρέα του και κουβαλούσε τις κενές φιάλες.

Ο αρθρογράφος λοιπόν κλαίγονταν, ότι τον προσήγαγαν χωρίς λόγο.

Προφανώς δεν γνωρίζει ότι ο συνδυασμός δυο αθώων υλικών μπορεί να δώσει μια εκρηκτική ύλη, καθώς και ότι τα μπουκάλια και τα γκαζάκια μπορούν να γίνουν εκρηκτικά και εμπρηστικοί μηχανισμοί.

Φυσικά η κατοχή τους δεν κάνει κάποιον a priori  ένοχο, όμως η προσαγωγή δεν είναι και σύλληψη.

Η προσαγωγή γίνεται για λόγους προληπτικούς και είναι στην ουσία, θέμα ρουτίνας. 

Δεν κατηγορώ το συγκεκριμένο blogger για τίποτα, προς Θεού.

Όμως αυτοί οι έλεγχοι ρουτίνας είναι που μπορούν να οδηγήσουν στην σύλληψη πραγματικών τρομοκρατών και μπορεί μια τέτοια σύλληψη να έσωζε και το πρόσωπο του συγκεκριμένου blogger από ένα έγκαυμα τρίτου βαθμού, επειδή έτυχε να κάνει βόλτα την λάθος ώρα στη λάθος περιοχή. 

Το θέμα όμως που πραγματεύομαι, δεν είναι η «τραυματική» εμπειρία του εν λόγω blogger, αλλά η νοοτροπία που συνάντησα στη συζήτηση και η οποία είναι ενδεικτική της νοοτροπίας του μέσου αναρχικού.

Κατ' αρχήν, μόλις του είπα τις δικές μου αιτιάσεις σχετικά με την κλάψα του αρθρογράφου, κατευθείαν μου είπε ότι μυρίστηκε ότι υποβόσκει ένας φασισμός. 

Πάντα είχα μια απορία για το πώς λειτουργεί το φασιστόμετρο του αριστερού-αναρχικού χώρου.

Ε, τελικά κατάλαβα ότι ενδέχεται να λειτουργεί οσφρητικά.

Ίσως να είναι κάποια συσκευή που προσαρμόζεται στη μύτη του αναρχικού και του επιτρέπει να μυρίζεται τους φασίστες. 

Όπως και να 'χει, φασίστας δεν νομίζω να είμαι, αλλά για τον αναρχικό, φασισμός θεωρείται οτιδήποτε δίνει την αμυδρή υποψία ότι είναι υπέρ της τάξης.

Αν πχ. τακτοποιείς το δωμάτιο σου, ενδέχεται να θεωρηθείς φασίστας. 

Καλά, τι τα θες τα ρούχα σου να είναι στρατιωτάκια;

Αυτό άλλωστε δείχνει και η απέχθεια του αναρχικού προς ό,τι έχει σχέση με αστυνομία, το νόμο ή κανόνες.

Δεν λέω, ούτε η αστυνομία είναι τέλεια, ούτε οι κανόνες, ούτε και οι νόμοι.

Όμως σίγουρα είναι καλύτερα από την ανομία. 

Ρώτησα λοιπόν το φίλο πολύ ευγενικά, αν πέρα από τα «Αντί», έχει κάποια κατάφαση στο μυαλό του.

Αν πχ. δεν του αρέσει η αστυνομία, τι προτείνει εναλλακτικά.  

Αν δεν του αρέσει το πολίτευμα, τι έχει να προτείνει σε σχέση με αυτό.

Φυσικά, δεν περίμενα να απαντήσει με κάποια κατάφαση και απάντησε με το μόνο τρόπο που ένας αναρχικός μπορεί: με το να με κατηγορήσει ως καναπεδάτο, που προσπαθεί να δικαιολογήσει την έλλειψη μαχητικότητάς του.

Μπορεί και να είναι έτσι.

Σίγουρα όμως δεν προτείνω ουτοπικές επαναστάσεις που εξελίσσονται "βλέποντας και κάνοντας". 

Το θέμα λοιπόν των αριστεριστών και των αναρχικών είναι ότι ως άτομα δεν κοιτάζουν την προσωπική τους βελτίωση.

Για κάθε τους οκνηρία, για κάθε τους αποτυχία, για οτιδήποτε τους συμβεί, θα φταίει το κράτος, η κοινωνία, η εκκλησία, η οικογένεια τους, αλλά ποτέ δεν θα φταίνε οι ίδιοι.

Επειδή είναι πολύ εύκολο να κατηγορείς τους άλλους παρά τον εαυτό σου.

Στην ουσία, είναι η ίδια νοοτροπία που φτιάχνει έναν φασίστα και έναν αναρχικό και είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Στην ουσία η ένταξη σε μια από αυτές τις δυο ιδεολογίες, προκύπτει συνήθως από την τάση που έχει ο άνθρωπος να μεταθέτει τις ευθύνες του.

Για το φασίστα είναι οι Εβραίοι, οι Σκοπιανοί, οι Τέκτονες και δεν ξέρω ποιοι άλλοι.

Ενώ για τον αναρχικό φταίει το κράτος, η εκκλησία, η μαμά ο μπαμπάς, η π@να η κοινωνία, κλπ. 

Η κατακλείδα μου ως τροφή σκέψης, που θα έδινα στον συγκεκριμένο αναρχικό αν με διαβάζει και σε όσους φέρουν την ιδεολογία του, δεν θα μπορούσε παρά να είναι κλεμμένη από τη δεξαμενή της διανόησης.

Όπως είπε λοιπόν ο νομπελίστας Douglas Coupland:

"Το να κατηγορεί κανείς τους άλλους, είναι απλά ο μόνος τρόπος που έχει ένας τεμπέλης για να εξηγήσει το χάος".

Φώτης Χριστοδουλίδης

EyeDoll