Sometimes...

James.

Κι αν το έκανε, τότε πολύ καλά το έκανε!

Και ξαφνικά, εκεί κατά το μεσημέρι, άρχισε να βαράει το κινητό μου σαν τρελό.

Πρώτος ο φίλος μου ο Σάκης ο ΑΝΤΑΡΣΥΑς, αυτός που από το πρωί μέχρι το βράδυ βρίζει τη χούντα του «ακροδεξιού» και «χρυσαυγίτη» Σαμαρά.

Γεμάτος χαρά!

«Έλα, τα' μαθες; Την πάτησε ο δικός σου! Του την έφερε ο Σομαλός».

«Δηλαδή τι εννοείς την πάτησε»;

«Ορίστε, αποδεικνύεται ότι πίεσε για να μπουν μέσα οι χρυσαυγίτες».

«Ε, και δεν χαίρεσαι που έχεις πρωθυπουργό με μπαλάκια; Και μάλιστα δεξιό, που η κυβέρνησή του βάζει μέσα τους χρυσαυγίτες, με τους οποίους συναγελάζεται και ψηφίζει από κοινού ο Σύριζας; Μήπως είσαι χρυσαυγίτης ρε»;

«Μα να…  αλλά καταλύεται το σύνταγμα, και η δικαιοσύνη»!

Ποιος πληρώνει τις συντεχνίες;

Στη χρεοκοπημένη Ελλάδα αποσύρονται και καταστρέφονται (ή γίνονται ζωοτροφή) χιλιάδες τόνοι συσκευασμένου γάλακτος, επειδή έχει περάσει η ημερομηνία λήξης, ενώ το προϊόν εξακολουθεί να είναι απόλυτα ασφαλές, σύμφωνα με τους επιστήμονες και τα ισχύοντα σε άλλες χώρες.

Για το γάλα που καταστρέφουμε εισάγουμε αντίστοιχες ποσότητες, καθώς η ελληνική παραγωγή δεν επαρκεί.

Μαζί με την πρώτη ύλη έχουμε την πολυτέλεια να πετάμε το κόστος της συσκευασίας, της ενέργειας και της εργασίας.

Ψαρεύοντας … στο ποτάμι…

Σε όσους αναρωτιούνται πού βρέθηκαν τόσοι αποφασισμένοι που δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις ότι θα ψηφίσουν το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, η απάντηση είναι απλή.

Είναι όλοι όσοι αναζητούσαν στις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» το εθνικό κόμμα, με τις ασαφείς πολιτικές θέσεις και τον άφθαρτο ηγέτη.

Και τελικά, όπως δείχνει ο πόλεμος που ξέσπασε γύρω απ' το νεοσυσταθέν κόμμα, ήδη το βρήκαν.

«Μπορεί να υπάρξει πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν; Να βγω εγώ, να βγεις εσύ, να βγούμε πολλοί, να γίνουμε ένα ΠΟΤΑΜΙ που θα αλλάξει την Ελλάδα;». «Πρέπει να υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο και ένα 50% που θα κάνει και τους άλλους Ευρωπαίους να αισθανθούν ότι "αυτή τη φορά οι Ελληνες είναι αποφασισμένοι". Πώς θα προκύψει αυτό το 50%; Με συνεργασίες βέβαια.

Οχι με την ενότητα των δικών μας, αλλά με την ενότητα των διαφορετικών».

Από το πρώτο κιόλας κείμενό του ο Σταύρος Θεοδωράκης έθετε τις βάσεις που θα οριοθετούσαν το δικό του ποτάμι.

Η λέξη-κλειδί ήταν το εθνικό σχέδιο…

Θεία δίκη…

Τώρα που ο θόρυβος αρχίζει σιγά σιγά να καταλαγιάζει, μπορώ να το πω:

Χάρηκα όταν άκουσα την είδηση πως ο Αλβανός βαρυποινίτης που δολοφόνησε έναν 45χρονο σωφρονιστικό υπάλληλο, πατέρα δυο παιδιών, είναι πια νεκρός.

Ένα ελαφρύ μειδίαμα χαράς διέγραψε το πρόσωπό μου και ένα ανεξήγητο συναίσθημα ανακούφισης με κατέκλυσε.

Την ίδια ανακούφιση που αισθάνθηκα προ ημερών, όταν διάβασα πως ο ηγέτης ενός ακροδεξιού κόμματος στην Ουκρανία, αυτός που πριν από ένα μήνα περίπου ξεφτίλισε έναν Εισαγγελέα μέσα στο γραφείο του, προπηλακίζοντάς τον ενώπιον των τηλεοπτικών συνεργείων και του αμήχανου Αστυνομικού, βρέθηκε νεκρός σε ένα χαντάκι.

Η αχίλλειος πτέρνα του Σύριζα.

Η χώρα βαδίζει σε εκλογές με ένα πανθομολογουμένως απαξιωμένο κομματικό σύστημα, που είναι και κατακερματισμένο.

Ο συγκεκριμένος κατακερματισμός δεν είναι δείγμα υγείας, καθώς παντελώς κούφια κόμματα και ακραίοι σχηματισμοί προσκελκύουν οργισμένους ψηφοφόρους.

Παράλληλα, τα δύο πιο ισχυρά κόμματα επιλέγονται ως το μη χείρον.

Το ισχυρότερο όπλο του καθενός καταλήγει να είναι οι αδυναμίες του αντιπάλου του. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονται τυχεροί, που έχουν απέναντί τους ο ένας τον άλλον.

Και έτσι, ουδείς διορθώνει τις παθογένειές του.

Η έκρηξη της διαφθοράς…

Καθημερινά διαβάζουμε για υποθέσεις για τις οποίες διενεργείται προκαταρκτική και αφορούν φαινόμενα διαφθοράς: δωροδοκίες, δωροληψίες, υπεξαιρέσεις, καταχρήσεις, απάτες, απιστίες, λαθρεμπορίες κ.ά.

Με λίγα λόγια απ’ όλα έχει ο μπαξές.

Όμως γιατί όλες αυτές οι υποθέσεις βγαίνουν τώρα στη φόρα;

Τι συμβαίνει;

Η κοινωνία επιτέλους αντιδρά και δεν ανέχεται τη διαφθορά;

Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι αποτελεσματικοί;

Η δικαιοσύνη σήκωσε τη σπάθα της και βαρά αλύπητα;

Η κυβέρνηση έχει πολιτική βούληση, για να καταπολεμήσει τη διαφθορά;

Γιατί σήμερα έχουμε έκρηξη του φαινομένου;

Ένα εφιαλτικό απόγευμα…

Το (προ)χτεσινό ήταν ένα ακόμη εφιαλτικό απόγευμα για τη Θεσσαλονίκη.

Με δύο πορείες το κέντρο «μπούκωσε» και η ακινησία της Τσιμισκή, της Εγνατίας, της Μητροπόλεως και της Αγίου Δημητρίου «μεταφράστηκε» σε άδειους δρόμους στις γύρω περιοχές.

Επί ματαίω πολλοί έψαχναν τρόπους να απομακρυνθούν προς τις γειτονιές τους, αφού τα λεωφορεία λογικά εξαφανίστηκαν για ένα διωράκι, όπως και τα ταξί.

Αν σε αυτό το σκηνικό προσθέσει κανείς τις ουρές στα λίγα φαρμακεία που ήταν ανοιχτά, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για ένα τεράστιο μπάχαλο, το οποίο πληρώνουν με τα νεύρα και την υπομονή τους ανυποψίαστοι άνθρωποι, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, μητέρες, ασθενείς.