Ποιος πληρώνει τις συντεχνίες;

Στη χρεοκοπημένη Ελλάδα αποσύρονται και καταστρέφονται (ή γίνονται ζωοτροφή) χιλιάδες τόνοι συσκευασμένου γάλακτος, επειδή έχει περάσει η ημερομηνία λήξης, ενώ το προϊόν εξακολουθεί να είναι απόλυτα ασφαλές, σύμφωνα με τους επιστήμονες και τα ισχύοντα σε άλλες χώρες.

Για το γάλα που καταστρέφουμε εισάγουμε αντίστοιχες ποσότητες, καθώς η ελληνική παραγωγή δεν επαρκεί.

Μαζί με την πρώτη ύλη έχουμε την πολυτέλεια να πετάμε το κόστος της συσκευασίας, της ενέργειας και της εργασίας.

Στα σούπερ μάρκετ της Γερμανίας ο καταναλωτής βρίσκει φρέσκο βιολογικό γάλα στην τιμή των 99 λεπτών το λίτρο.

Αν συνυπολογίσουμε το αυξημένο κόστος των βιολογικών ζωοτροφών και τα μεροκάματα, που σε όλη την αλυσίδα παράγωγης και διανομής είναι τουλάχιστον διπλάσια από τα ελληνικά, διαπιστώνουμε μια τεράστια υπερτίμηση του ελληνικού γάλακτος.

Την αποδεχόμαστε, όμως, χωρίς για να ψάξουμε και να βρούμε τι στο καλό κάνουν οι Γερμανοί, που εμείς δεν κάνουμε.

Τα εξπρές λεωφορεία του ΚΤΕΛ Λάρισας παρέχουν σύνδεση wi-fi, συνοδό, δωρεάν καφέ ή αναψυκτικό, δυνατότητα ελαφρού γεύματος, εφημερίδες, περιοδικά, και έκπτωση στους τακτικούς πελάτες.

Τίποτε από όλα αυτά δεν προσφέρει το ΚΤΕΛ Ιωαννίνων, οι δε τουαλέτες των λεωφορείων δεν λειτουργούν, όπως και η τηλεόραση.

Φυσικά, δεν είναι από τη φύση τους οι Λαρισαίοι λεωφορειούχοι πιο γενναιόδωροι από τους Γιαννιώτες συναδέλφους τους.

Απλά, οι πρώτοι έχουν να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό του τρένου, ενώ οι δεύτεροι επιχειρούν μονοπωλιακά.

Κάπως έτσι η Ελλάδα συνδυάζει τα ακριβά εισιτήρια των λεωφορείων με τις άθλιες υπηρεσίες, σε σύγκριση όχι μόνο με την Ευρώπη, αλλά και με πολλές τριτοκοσμικές χώρες.

Η Ολυμπιακή Αεροπορία μετά από πολλά προγράμματα εξυγίανσης εξακολουθούσε να κοστίζει στο Δημόσιο 400 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, ποσά που μαζί με τους τόκους τους βαρύνουν σήμερα το ελληνικό χρέος, το λεγόμενο επαχθές και επονείδιστο.

Κάθε προσπάθεια νοικοκυρέματος συναντούσε τεράστιες αντιδράσεις.

Το δρομολόγιο προς την Αυστραλία είχε ζημιά πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ ανά πτήση, όμως η κατάργησή του αντιμετωπίστηκε με αριστερές και δεξιές κραυγές για τον ελληνισμό και την αποκοπή της ομογένειας.

Όταν η κρατική Ολυμπιακή έκλεισε οι αγωνιστές, οι οποίοι ως τότε παρουσίαζαν την εταιρία σαν σύγχρονο χάνι της Γραβιάς, σώπασαν. Είχαν προηγηθεί χρυσές αποζημιώσεις στους πρώην εργαζομένους μαζί με δυνατότητα παραμονής στο δημόσιο.

Η ουσία είναι ότι η κρατική Ολυμπιακή δεν μας έλειψε.

Οι ιδιωτικές εταιρίες κάνουν περισσότερα δρομολόγια και συνδέουν περισσότερους ελληνικούς τουριστικούς προορισμούς με πόλεις του εξωτερικού, ενώ ο ανταγωνισμός ρίχνει τις τιμές και βελτιώνει τις υπηρεσίες.

Η δραστηριοποίηση στην Ελλάδα μεγάλων εταιριών χαμηλού κόστους πολλαπλασιάζει τα οφέλη.

Και το δημόσιο, εκεί που χρεωνόταν για την Ολυμπιακή, τώρα εισπράττει φόρους και ασφαλιστικές εισφορές.

Τα παραδείγματα είναι εκατοντάδες.

Όποια πέτρα και να σηκώσει κανείς στην Ελλάδα θα βρει συντεχνιακά συμφέροντα που κατοχυρώθηκαν στα πλαίσια του πελατειακού κράτους.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν είχε ως πελάτες μόνο άτομα, οικογένειες και σόγια, που προσδοκούσαν διορισμούς και εξυπηρετήσεις.

Στο χώρο της κρατικής οικονομίας, ιδιαίτερα στις ΔΕΚΟ, αλλά και στα προστατευμένα ελεύθερα επαγγέλματα συγκροτήθηκαν οι ισχυροί συλλογικοί πελάτες, που χρησιμοποιούν τη δύναμή τους για να κατοχυρώνουν προνόμια.

Τα συντεχνιακά πελατειακά δίκτυα μαζί με την κρατικοδίαιτη ιδιωτική επιχειρηματικότητα διαμόρφωσαν ένα σύμπλεγμα στρεβλώσεων, το οποίο έφτασε στα όριά του.

Έτσι το κράτος χρειαζόταν όλο και περισσότερα δανεικά για να συντηρεί αυτό το άδικο και αντιπαραγωγικό σύστημα.

Η κατάρρευση που ακολούθησε δεν στάθηκε ικανή για να σπάσει τους δεσμούς του πολιτικού συστήματος με τα συντεχνιακά συμφέροντα.

Την ώρα που οι φτωχοί εγκαταλείπονται στην τύχη τους, οι πάντες φροντίζουν τους προνομιούχους.

Κάποιες αποστάσεις που αναγκάστηκαν να πάρουν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ από τους πελάτες τους, λόγω των υποχρεώσεων που ανέλαβαν απέναντι στους δανειστές, έφεραν νέους παίχτες στο προσκήνιο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπει κανένα προνόμιο και υιοθετεί κάθε συντεχνιακή απαίτηση, χωρίς να τον ενδιαφέρει για το πώς θα πληρωθούν αυτά που υπόσχεται.

Ακόμη και υπουργοί της ΔΗΜΑΡ είχαν ως κύριο μέλημα την προστασία συντεχνιών, όπως των δικηγόρων.

Για τη διατήρηση των προνομίων επιστρατεύονται δύο ειδών υποτιθέμενοι κίνδυνοι: ατομικοί και εθνικοί.

Το γάλα θα χαλάει, τα αεροπλάνα θα πέφτουν, τα γενόσημα είναι επικίνδυνα, θα μας αγοράσουν οι ξένοι...

Ανησυχούσαμε για το πώς θα μεταφερθεί o στρατός στα νησιά αν γίνει πόλεμος. Αναρωτιόμαστε πού θα βρίσκουμε σφαίρες αν κλείσει το ζημιογόνο κρατικό εργοστάσιο, τη στιγμή που εξτρεμιστές αντάρτες και κράτη σε εμπάργκο δεν έχουν ξεμείνει ποτέ από πολεμοφόδια.

Όποιος αναφέρεται στα συντεχνιακά συμφέροντα και τις συνέπειές τους κατηγορείται αμέσως για αναλγησία και νεοφιλελευθερισμό.

Οι κατήγοροι παραβλέπουν το γεγονός ότι τα ασθενέστερα στρώματα είναι εκείνα που πληρώνουν το κόστος του συντεχνιασμού.

Η φτωχή οικογένεια είναι που δυσκολεύεται με το ακριβό γάλα.

Τα λεωφορεία δεν αφορούν τους πλούσιους, που χρησιμοποιούν ΙΧ ή αεροπλάνο.

Ο λογαριασμός της Ολυμπιακής, των ΔΕΚΟ, των ευγενών ταμείων και των πελατειακών δικτύων πληρώνεται σήμερα ακριβά από όλους τους Έλληνες.

Τα κέρδη των συντεχνιών είναι ιδιωτικά, ενώ το κόστος τους δημόσιο.

Και είναι ντροπή για τα ελληνικά κόμματα ότι χρειάστηκε να μας πιέσουν οι δανειστές για να καταργήσουμε εξωφρενικές επιβαρύνσεις , όπως τα λεμβουχικά και αχθοφορικά τέλη που πλήρωναν (σε ποιους άραγε;) οι χρήστες της ακτοπλοΐας, μισόν αιώνα αφότου οι λάντζες σταμάτησαν να βγάζουν τους επιβάτες από το καράβι στο λιμάνι.

Στην Ιταλία προσπαθούν να κάνουν μεταρρυθμίσεις χωρίς λιτότητα.

Εμείς, μέχρι στιγμής, κάνουμε το αντίθετο.

Λιτότητα χωρίς μεταρρυθμίσεις.

Είναι ένα θλιβερό κατόρθωμα.

Σπύρος Βλέτσας

Athens Voice