Θεία δίκη…

Τώρα που ο θόρυβος αρχίζει σιγά σιγά να καταλαγιάζει, μπορώ να το πω:

Χάρηκα όταν άκουσα την είδηση πως ο Αλβανός βαρυποινίτης που δολοφόνησε έναν 45χρονο σωφρονιστικό υπάλληλο, πατέρα δυο παιδιών, είναι πια νεκρός.

Ένα ελαφρύ μειδίαμα χαράς διέγραψε το πρόσωπό μου και ένα ανεξήγητο συναίσθημα ανακούφισης με κατέκλυσε.

Την ίδια ανακούφιση που αισθάνθηκα προ ημερών, όταν διάβασα πως ο ηγέτης ενός ακροδεξιού κόμματος στην Ουκρανία, αυτός που πριν από ένα μήνα περίπου ξεφτίλισε έναν Εισαγγελέα μέσα στο γραφείο του, προπηλακίζοντάς τον ενώπιον των τηλεοπτικών συνεργείων και του αμήχανου Αστυνομικού, βρέθηκε νεκρός σε ένα χαντάκι.

Και οφείλετε να το παραδεχτείτε κι εσείς.

Όταν ακούτε να παθαίνει κάτι κακό, κάποιος που δε συμπαθείτε, δε μπορείτε να ελέγξετε τους μύες του προσώπου σας και εμφανίζεται απροσδόκητα αυτό το μειδίαμα της χαράς στο πρόσωπό σας.

Είτε αφορά την πεθερά σας που τσακίστηκε πηγαίνοντας στη λαϊκή, είτε τον Υπουργό που γιαουρτώθηκε, είτε την κουτσομπόλα συνάδελφό σας που τη χώρισε ο άντρας της, γιατί "προφανώς ούτε αυτός την άντεχε", είτε τον Άραβα εκπαιδευτή βομβιστών αυτοκτονίας, που συνάντησε μαζί με αρκετούς μαθητές του τις 100 παρθένες, μετά από ατύχημα στην αίθουσα διδασκαλίας, η χαιρεκακία, είναι στο DNA μας και η πρώτη συνήθως αντίδρασή μας σε τέτοιες περιπτώσεις. 

Η δεύτερη και πιο ψύχραιμη αντίδραση όμως είναι αυτή που μας θα μας χαρακτηρίσει ως ανθρώπους.

Αυτή που θα αποδείξει ότι μεταξύ των Νεάντερταλ και του σημερινού ανθρώπου, έχουν μεσολαβήσει μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια εξέλιξης.

Έχουμε λοιπόν θεσπίσει κανόνες και έχουμε μάθει να τους ακολουθούμε.

Έχουμε καταλάβει με τον καιρό, πως η κοινωνία μας λειτουργεί πιο εύρυθμα, όταν αυτό συμβαίνει.

Γι' αυτό και έχουμε αναθέσει σε κάποιους να τους επιβάλουν σε όσους δεν θέλουν να τους ακολουθούν. 

Τί γίνεται όμως όταν αυτοί που έχεις βάλει να φροντίζουν για την τήρηση των κανόνων, δε τους τηρούν οι ίδιοι;

Χάος. Μηδενίζεται το κοντέρ της εξέλιξης και γυρίζουμε στην εποχή που κρεμιόμασταν απ' τα δέντρα.

Και αυτοί, που και η δεύτερη αντίδρασή τους ήταν "καλά του κάνανε, έπρεπε να τον εκτελέσουν δημόσια για παραδειγματισμό" και άλλα τέτοια γραφικά, ακόμα κι αν δεν το ξέρουν ή δεν το πιστεύουν, έχουν ανάγκη να υπάρχουν κανόνες και κάποιοι που φροντίζουν για την τήρησή τους.

Αισθάνονται ασφάλεια και σιγουριά και έτσι μπορούν να αφοσιωθούν στο να γίνουν παραγωγικά μέλη μιας ευνομούμενης κοινωνίας. 

Δεν κακιώνω τους χαιρέκακους.

Κατανοώ το συναίσθημα του να μην πιστεύεις πως αρκούν σε κάποιον οι συνέπειες του Νόμου.

Το αισθάνομαι καθημερινά.

Και έχω μάθει να το καταπνίγω.

Γι' αυτό και μετά την αρχική χαρά στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του βαρυποινίτη δολοφόνου και ειδικά όσο βλέπαν το φως τις δημοσιότητας οι σαδιστικές λεπτομέρειες, αισθάνθηκα ένα μούδιασμα.

Και τελικά φόβο. 

Φοβάμαι κάθε φορά που κινδυνεύει η κοινωνία να χάσει την πίστη της σε μένα, όσο καλός και να 'μαι στη δουλειά μου.

Και γι' αυτό πεισμώνω.

Και οφείλουν όλοι όσοι τους έχει ανατεθεί η επιβολή των κανόνων, να πεισμώνουν.

Γιατί αν μη τι άλλο, είναι εκνευριστικό να απολογείσαι για πράξεις άλλων.  

Scepticus Batsicus

EyeDoll