The Hungarian suicide song....

Gloomy Sunday..... by Bjork.

Ε λοιπόν, ναι! Φταίει ο Σαμαράς!

Είναι πραγματικά εκπληκτικό το πόσο κοντή μνήμη έχει ο Έλληνας.

Και είναι άξιο απορίας πώς ο Έλληνας έχει μία τελείως απλουστευμένη προσέγγιση στα προβλήματά του.

Δεν κοιτάζει καθόλου το παρελθόν, τα χώνει στην «κεφαλή», και αρχίζει μεταξύ φραπεδούμπας και αραλικίου, απλά να παπαρολογεί.

 

Επειδή με κουράζουν απίστευτα πολύ οι εισαγωγές, ιδού κάποια ερωτήματα που θέτω κάθε φορά σε όλους αυτούς τους κατήγορους της πλάκας, όταν ξεκινούν τη μπουρδολογία τους με το γνωστό «φταίει ο Σαμαράς»:

Οι σκοτεινές πλευρές της αθωότητας.

Υπάρχουν φορές που νιώθω το φωτοστέφανο (που έχω τοποθετήσει πάνω από τη νέα γενιά) να θαμπώνει, ακόμα και να διαλύεται.

Είναι οι στιγμές όπου αχνοφαίνονται κάποιες σκοτεινές κηλίδες σ’ αυτές τις διαμορφούμενες συνειδητότητες…

Κηλίδες που ο χρόνος είτε θα εξαλείψει (το πιθανότερο), είτε (σπανιότερα) θα αναδείξει σε μείζονες παθογένειες προσωπικότητας…

 

Τα παρακάτω περιστατικά –τα οποία αναφέρω ενδεικτικά και μόνο– είναι αυθεντικά και μου μεταφέρθηκαν από αξιόπιστες πηγές:

Τα ξερά μαζί με τα χλωρά….

Αυτή η ιστορία με τους «επίορκους», πέρα από το πιασάρικο του θέματος, έχει και κάποιο βάθος.

Αγγίζει τον πυρήνα της νεοελληνικής τσαπατσουλιάς, και άπτεται σοβαρών ζητημάτων ατομικών κ.ά. δικαιωμάτων, η αντιμετώπιση των οποίων κάνει τη χώρα μας να είναι αυτή που είναι, και που μια ζωή τρέχει να προλάβει καταστάσεις που όμως οι «κουτόφραγκοι» έχουν λύσει προ πολλού.

 

Εν ολίγοις είναι ένα από όλα αυτά που μας κάνουν να μοιάζουμε με μπανανία, και όχι με συντεταγμένο ή ευνομούμενο σύγχρονο κράτος της Δύσης.

Η ακροδεξιά Νέα Δημοκρατία…

Το γράφουμε συχνά, το διαπιστώνουμε καθημερινά.

Ζούμε στην πιο πολιτική περίοδο της Μεταπολεμικής Ελλάδας.

Ακόμα και οι παραδοσιακοί «απολιτίκ», πλέον έχουν άποψη, συνήθως ταυτισμένη με το ΣΥΡΙΖΑ.

Τα προβλήματα όλων μας στην καθημερινότητά μας, δεν επιτρέπουν σε κανένα, να «μην  ασχολείται».

Η προσπάθεια του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησής του, από άλλους κρίνεται ως επιτυχημένη, από άλλους ως φιλότιμη, ενώ από κάποιους άλλους, ο Πρωθυπουργός είναι προδότης και η Κυβέρνηση δοσίλογη.

Πάντως όλοι έχουν άποψη. 

Η συντριπτική πλειοψηφία, τάσσεται πλέον ανοιχτά υπέρ ενός κόμματος.

Η «μάχη» μεταξύ των κομμάτων έχει ασφαλώς «μνημονιακά» και «αντιμνημονιακά» κριτήρια, αλλά έχει αναχθεί και σε μια μάχη ιδεολογιών, μια μάχη Δεξιάς – Αριστεράς.

Μήπως φταίει το πολίτευμα;

Ακούμε για διαρθρωτικές αλλαγές αλλά αλλαγές δεν βλέπουμε, τουλάχιστον διαρθρωτικές.

Μπορεί για παράδειγμα να μας λένε ότι κάπου έχει φτιαχτεί το one stop shop για την ίδρυση εταιρειών, αλλά επί της ουσίας άπλα έχει φτιαχτεί άλλο ένα στρώμα γραφειοκρατίας, που... οργανώνει την γραφειοκρατία –της κάνει κουμάντο– και τίποτα άλλο.

Επί της ουσίας, έχουν κάνει τα πράγματα χειρότερα.

Όσο για το θέμα της απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων, πρόκειται για ένα θέμα περισσότερο ιδεολογικού χαρακτήρα με την τρόικα παρά ουσιαστικό. Ναι μεν δεν θα μας λύσουν τα προβλήματα αν απολυθούν 25.000 ψυχές από το δημόσιο, αλλά κακό δεν θα κάνει. Αν μη τι άλλο, θα είναι μια δήλωση πυγμής εκ μέρους της κρατικής μηχανής προκειμένου να δώσουν την δέουσα προσοχή οι υπόλοιποι στην εργασία τους.