Rats... (Αφιερωμένο στους βουλευτές του κυρ Φώτη)

Pearl Jam

Έτσι απλά… (Ή αλλιώς: Εδώ είναι που μπήκαμε).

Λοιπόν, η κατάσταση είναι κρίσιμη, και τέτοιες ώρες δεν χρειάζονται ούτε περισπούδαστες αναλύσεις ούτε φιλοσοφικές φιοριτούρες.

Τα πράγματα είναι απλά, και έτσι απλά θα περιγράψω το πώς εγώ αντιλαμβάνομαι το τι παίζει.

Εδώ λοιπόν και δυο δεκαετίες, η ψωροκώσταινα Ελλάδα το έπαιζε Μαντάμ Σουσού, διότι της κάθισαν οι συγκυρίες (πακέτα Ντελόρ, ευρώ, δάνεια, επιδοτήσεις, κλπ).

Και φτάσαμε στο σημείο, μια χώρα που μέχρι πρότινος πείναγε κυριολεκτικά, να έχει γεμίσει από μπαρ, καφετέριες, Καγιέν, και οι κάτοικοί της, που κάποτε έτρωγαν αποκλειστικά όσπρια, να … ταξιδεύουν τα σαββατοκύριακα για σκι στη Βιέννη και για μπάνια στο Μπαλί…

Η χρονιά που η Ευρώπη θα τα καταφέρει… ή θα τα χάσει όλα.

Λέγεται ότι η κρίση του ευρώ έχει τελειώσει.

Η ηρεμία έχει επιστρέψει στις χρηματοπιστωτικές αγορές μαζί με τις ακλόνητες διαβεβαιώσεις των αρχών της Ευρωπαϊκής Ένωσης- κυρίως της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – ότι η νομισματική ένωση θα διατηρηθεί.

Εντούτοις, οι οικονομίες της Νότιας Ευρώπης δεν πάνε καλά ενώ η Ευρωζώνη ως σύνολο υποφέρει από στάσιμη ανάπτυξη, αποπληθωριστικές πιέσεις και στις χώρες που βρίσκονται σε κρίση από υψηλή ανεργία.

Δεδομένης της εμφανούς ανικανότητας των Ευρωπαϊκών Αρχών να τερματίσουν τη δυσχερή αυτή κατάσταση, πολλά κράτη-μέλη έχουν αρχίσει να χάνουν την υπομονή τους με τη λιτότητα.

Εξάλλου, μερικά κράτη αντιμετωπίζουν πολιτική αναταραχή...

Αν ήμουν και σκεφτόμουν ως Έλληνας…

Κάθε πολιτικό ον που σέβεται τον εαυτό του, που ενδιαφέρεται εμπράκτως για την χώρα του και τους πολίτες της έχει σίγουρα ψαχθεί, έχει οπωσδήποτε σκεφτεί, πώς θα ήταν η πολιτική ζωή, αν υπήρχε έστω η παραμικρή χαραμάδα συνεννόησης ακόμη και πρόσκαιρης συνεργασίας, με σκοπό το γενικό καλό, τη σωτηρία του τόπου.

Αυτές οι σκέψεις είναι αναπόφευκτες σε όλους αυτούς που είναι ευαίσθητοι, που τα αισθητήρια τους είναι υπαρκτά, αυτόφωτα και ενεργοποιημένα.

Αυτοί οι προβληματισμοί προκύπτουν αναγκαστικά κάθε φορά και ιδίως αυτές τις μέρες, όπου η λογική λοιδορείται, δοκιμάζεται και αναμετριέται με τον παραλογισμό και την παραφροσύνη, όπου η υπομονή συγκρούεται με την βιασύνη,

όπου η προδιαγεγραμμένη αβεβαιότητα κυριαρχεί ως γεγονός, όπου ο φόβος της κατασκευασμένης σπίλωσης παίζοντας έντεχνο θέατρο προσπαθεί να ελέγξει και να υποτάξει συνειδήσεις, όπου το γενικό συμφέρον αισθάνεται αδύναμο να πρωταγωνιστήσει και να επιβληθεί στο υπέρμετρο κομματικό συμφέρον…

ΣΥΡΙΖΑ… για να τελειώνουμε!

Βλέπω τελευταία φίλους που, ενώ διαφωνούν απόλυτα με τις μορφές του λαϊκιστικού λόγου που διατυπώνονται στην ελληνική πολιτική, δηλώνουν έτοιμοι να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ.

Το σκεπτικό τους είναι ότι πρέπει επιτέλους να δοκιμαστεί και να αποτύχει πανηγυρικά η λαϊκιστική ανοησία ώστε να καταλάβουμε ως λαός ότι οφείλουμε να σοβαρευτούμε, να καταλάβουμε ότι οι λύσεις έχουν κόστος, να αποδεχτούμε ότι χρειάζονται μεταρρυθμίσεις για να αυξηθούν η αξιοπιστία της πολιτικής, η αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού, η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.

Έτσι και αλλιώς την εναλλακτική πολιτική λύση της νυν διακυβέρνησης δεν την λες και μεταρρυθμιστική ή εκσυγχρονιστική...

Δεν αρκούν οι ψήφοι και τα τυπικά προσόντα.

Εάν γινόταν «καθεστώς» στην Ελλάδα το job interview για κάθε πρόσληψη στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, μαζί και με τον έλεγχο των τυπικών προσόντων του κάθε υποψηφίου ή και ήδη εργαζομένου…

Και εάν αυτή η συνέντευξη-εργασίας διενεργείτο από ανθρώπους ικανούς, άξιους και άμεμπτους, που να μην γνώριζε εκ των προτέρων κανένας υποψήφιος ποιοι θα ήταν…

Πως θα κουμαντάρεις τους Έλληνες και άλλα πέντε χρήσιμα γνωμικά!

Εκλογές; Γιατί όχι; Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί κάποιοι τις φοβούνται. Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχουν πολλές φορές άνθρωποι που γίνονται ρεζίλι και κόμματα που ξεφτίζουν μέχρι να εξαφανιστούν. Αλλά αυτά είναι φυσιολογικά πράγματα. Φυσιολογικό είναι επίσης να αποφασίσει ο σοφός λαός τι θέλει. Θα μας πείτε ότι και οι προηγούμενες κυβερνήσεις βγήκαν με την ψήφο του ελληνικού λαού. Σωστό κι αυτό! Και τι θέλετε; Να καταργήσουμε τη Δημοκρατία;