Αν ήμουν και σκεφτόμουν ως Έλληνας…

Κάθε πολιτικό ον που σέβεται τον εαυτό του, που ενδιαφέρεται εμπράκτως για την χώρα του και τους πολίτες της έχει σίγουρα ψαχθεί, έχει οπωσδήποτε σκεφτεί, πώς θα ήταν η πολιτική ζωή, αν υπήρχε έστω η παραμικρή χαραμάδα συνεννόησης ακόμη και πρόσκαιρης συνεργασίας, με σκοπό το γενικό καλό, τη σωτηρία του τόπου.

Αυτές οι σκέψεις είναι αναπόφευκτες σε όλους αυτούς που είναι ευαίσθητοι, που τα αισθητήρια τους είναι υπαρκτά, αυτόφωτα και ενεργοποιημένα.

Αυτοί οι προβληματισμοί προκύπτουν αναγκαστικά κάθε φορά και ιδίως αυτές τις μέρες, όπου η λογική λοιδορείται, δοκιμάζεται και αναμετριέται με τον παραλογισμό και την παραφροσύνη, όπου η υπομονή συγκρούεται με την βιασύνη,

όπου η προδιαγεγραμμένη αβεβαιότητα κυριαρχεί ως γεγονός, όπου ο φόβος της κατασκευασμένης σπίλωσης παίζοντας έντεχνο θέατρο προσπαθεί να ελέγξει και να υποτάξει συνειδήσεις, όπου το γενικό συμφέρον αισθάνεται αδύναμο να πρωταγωνιστήσει και να επιβληθεί στο υπέρμετρο κομματικό συμφέρον…

Αυτές τις παγερές νύχτες του χειμώνα, αυτή τη δύσκολη συγκυρία που βιώνουμε ως τόπος και ως λαός, παρέα με τον πόνο μας τον προσωπικό και τον εθνικό, την αγωνία μας για την νέα γκρίζα μέρα που θα ξημερώσει, με τον δικαιολογημένο ή αδικαιολόγητο φόβο μας, συντροφιά με ένα καλό κρασί για να μας χαλαρώσει και να μας βοηθήσει να δούμε μέσα μας, σε «πιάνει» η απόλυτη κρίση φιλοσοφίας και εμβάθυνσης και νιώθεις έτοιμος να ψάξεις να βρεις απαντήσεις σε όλα τα ακραία, τα περίεργα, τα έντεχνα, τα υποκριτικά  και αναπάντητα ερωτήματα.

Τώρα που η ημέρα αρχίζει να μεγαλώνει και κλέβει χρόνο από την νύχτα, γιατί βιάζεται να την ξεπεράσει, με σκοπό να τα βγάλει όλα στο φώς.

Τώρα που ο ήλιος φωτίζει σε περισσότερο χρόνο και προσπαθεί να ζεστάνει κάθε ζωντανό οργανισμό, προκειμένου να τον προφυλάξει και να τον αναπτύξει.

Τώρα που ο χρόνος αλλάζει, με τρόπο απόλυτα αρμονικό, μας προτρέπει να κάνουμε κι εμείς το ίδιο, να σκεφτούμε διαφορετικά και εν προκειμένου να πράξουμε λογικά και ρεαλιστικά.

Κάθε στιγμή που ζούμε, το γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να την επαναλάβουμε έτσι όπως τη ζήσαμε, όσο και αν προσπαθήσουμε.

Ακόμη και η συνταγή ενός φαγητού ή γλυκού μας ωθεί να υπερβούμε με μέτρο τα όριά της, προκειμένου να δοκιμάσουμε κάτι άλλο.

Τα λάθη μας, τις παραλείψεις μας, τις ολιγωρίες μας, τις σκοπιμότητές μας, την ιδιοτέλειά μας, έχουμε χρέος να τα γιατρέψουμε, να τα διορθώσουμε.

Μην κρυβόμαστε, κάθε πολίτης, πολύ δε περισσότερο κάθε πολιτικός έχει σκεφτεί, για παράδειγμα, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή του αν μπορούσε να λειτουργήσει με ηθική, με καθαρότητα, με αντικειμενικότητα, με δικαιοσύνη, με αποτελεσματικότητα.

Τα απόκρυφα και συνάμα απόκρημνα βάσανα των επιθυμιών και των ελλείψεών μας, της πολύτιμης και ακριβοθώρητης κατανόησης, των κρυφών ή χαμένων συνειδήσεων, μας αγριεύουν, μας απωθούν και μας σπρώχνουν να αυξήσουμε την απόσταση μεταξύ μας και να ξεχάσουμε ότι είμαστε ίδιοι, ότι έχουμε τις ίδιες ανάγκες, ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα, ότι μπορούμε να συνεννοηθούμε...

Η αυτοδιάθεση, η ουσιαστική συνεννόηση, η κατανόηση γίνεται αγχόνη και η ελευθερία, έτσι όπως την νοιώθουμε ο καθένας μαζί με την υποτιθέμενη ανεξαρτησία μας, γίνεται σκαλοπάτι, έτοιμο να μας βοηθήσει να φτάσουμε στην αγχόνη.

Η πλασματική μας πραγματικότητα, η ιδεολογική μας θολότητα, η οραματική μας ικανότητα με τάση προς την ιδιοτέλεια, πολλές φορές μας εμποδίζει να σκεφθούμε διαφορετικά, για μας, για τον συνάνθρωπό μας, για τον τόπο μας.

Οι άλλοι όμως, οι αντίπαλοί μας και μαζί με αυτούς τα προβλήματα, κινούνται με ταχύτητες μεγάλες, τις οποίες εμείς δεν μπορούμε να τις αντιληφθούμε, να τις φτάσουμε, ούτε καν να τις φανταστούμε.

Στριφογυρίζουμε στον άξονά μας, κοιταζόμαστε αμίλητοι, χωρίς ωστόσο να μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτόν, λες και κάποιος μαγνήτης μας έλκει προς τα εκεί.

Και ο χρόνος κυλάει, χωρίς ωστόσο να μας απασχολεί η ιδέα της αλλαγής…

Δεν μπορούμε συνεπώς να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις από μακριά, δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα που εκδηλώνονται σε μας και στη χώρα μας αν δεν συγκρουστούμε, σε σύγκρουση μετωπική, με αυτά.

Η διαχρονική επιλογή μας να κινούμαστε «σύριζα» με αυτά και πολλές φορές να τα προσπερνάμε, αγνοώντας έτσι την ύπαρξή τους  και τις  αναμενόμενες αρνητικές επιπτώσεις τους, ήταν ένα από τα αίτια που μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε.

Εάν θέλουμε να ξεφύγουμε από αυτόν τον κατήφορο, πρέπει να ενεργοποιηθούμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, πρέπει να βιαστούμε...

Πρέπει αυτό που πιστεύουμε, αυτό που θεωρούμε πραγματικά εφικτό και ρεαλιστικό να επιδιώξουμε με κάθε τρόπο να το κάνουμε πράξη.

Αν αισθανόμουν και ήμουν Έλληνας, θα προσπαθούσα αυτά τα οποία θέλω να προσφέρω και να εφαρμόσω για την σωτηρία της Ελλάδας και του λαού της να τα κάνω πράξη χωρίς όρους πολιτικής ηγεμονίας και προϋποθέσεις χρονικές.

Αν διέθετα πραγματική θέληση και διάθεση να βοηθήσω τη χώρα μου και τον λαό της θα το έδειχνα στην πράξη και όχι στα λόγια. Θα απαιτούσα και θα διεκδικούσα συμμετοχή στην διακυβέρνηση της χώρας.

Μόνο έτσι θα έπειθα για την βασιμότητα των λόγων μου και την αποτελεσματικότητα των πράξεών μου.

Η αναγνώριση των πράξεών μου και η επιτυχία των δράσεων μου θα ήταν θέμα χρόνου να ανταμειφτεί από τον ίδιο το λαό.

Αν ήμουν και αισθανόμουν Έλληνας, η ιδέα ότι οι αγορές ελέγχουν και εν πολλοίς κρατάνε στα χέρια τους τις οικονομίες των κρατών, θα με ωθούσε να τον συνταχθώ με άλλες δυνάμεις να βρω τρόπους να ξεφύγω από τον έλεγχο και την επιτήρηση, αν αυτό ήταν εφικτό.

Οι ποικιλόμορφες πιέσεις και ο εκβιασμός που η οικονομία των αγορών ασκεί στην πολιτική, θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί μόνο με ενωμένο όλο το έθνος και συνεπώς όλες τις πολιτικές δυνάμεις.

Την Ελλάδα μας δεν την έχει καταλάβει κανένας εισβολέας.

Εμείς την έχουμε δώσει, άλλος με την πολιτική του, άλλος με την ανοχή του, άλλος με την αδιαφορία του, άλλος με την νοοτροπία του, άλλος με την αναποτελεσματικότητά του, γυμνή, στους δουλεμπόρους και στους κερδοσκόπους τοκογλύφους.

Και εμείς όλοι όπου και εάν πάμε να κρυφτούμε, θα έρθει τελικά και εκεί αυτό που εδώ ήρθε, εάν ήδη εκεί δεν μας περιμένει.

Διότι αυτό που εδώ ήρθε και το αποκαλούμε όπως ο καθένας υποκειμενικά αντιλαμβάνεται, από εκεί εκπορεύεται και που εν πολλοίς ήταν αναμενόμενο και μονόδρομος ως επιλογή.

Και σίγουρα τότε θα έχουμε να βλέπουμε στον όμορφο καθρέφτη, τα γερασμένα και στιγματισμένα πρόσωπά μας, όχι "χωρίς ευθύνη", όπως κάποιοι από εμάς θα ήθελαν, αλλά ανεύθυνα και όχι "χωρίς δυνάμεις" αλλά άτολμα.

Και τότε θα κοιτάμε με νοσταλγία, σε ξένη γη, την εξευτελισμένη και προδομένη από εμάς τους ίδιους πατρίδα μας.

Αν τέλος ήμουν Έλληνας υπεύθυνος και υπόλογος για τις ευθύνες που απορρέουν από τα καθήκοντά μου και τις υποχρεώσεις μου, από τις λαθεμένες αποφάσεις μου, θα καθόμουν στα αυγά μου και δεν θα πάλευα να ξανακάνω πάλι τα ίδια εγκληματικά λάθη που οδήγησαν την χώρα μου στο χείλος του γκρεμού.

Εκείνο που έχει σημασία σήμερα είναι να λες λίγα και να πράττεις πολλά, ή πιο σωστά τα λόγια σου να είναι σε πλήρη ταύτιση με τις πράξεις σου.

Γιατί αυτό είναι που μας «μετράει» το πολιτικό μας ανάστημα και αξιολογεί την πολιτική μας συνέπεια και αξιοπιστία.

Κάπου εδώ όμως τελειώνει η «επιρροή» του οίνου και το πνεύμα αρχίζει να στερεύει, το δε σώμα ζητάει ξεκούραση.

Θέλω όμως να προλάβω το φως της μέρας, να δω αν αυτά που έδωσα σαν απαντήσεις θα αρχίσουν να γίνονται πράξη και να βγαίνουν στο προσκήνιο.

Θα ήθελα πραγματικά να δω αν η συνείδηση αναλογιζόμενη τις τεράστιες ευθύνες μας θα πάρει πρωτοβουλίες για να σώσει την πάρτη μας και την πατρίδα μας,

γιατί το σκοτάδι σε λίγο θα φύγει….

Ο Επιφορικός