The Mercy Seat....

Nick Cave!

Η νέα ελπίδα της Ελλάδας!!!!!!!!

Χθες βράδυ είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με έναν φίλο, η οποία κατέληξε σε απροσδόκητα συμπεράσματα…

Η συζήτηση ξεκίνησε με θέμα ένα «κοινωνικό πείραμα» που (αν δεν κάνω λάθος) έγινε στις Βρυξέλλες.

Εκεί όπου ένας  ζωγράφος, έστησε πάγκο στο πεζοδρόμιο και πουλούσε τα έργα του έναντι κάποιων λίγων ευρώ, πλην όμως σχεδόν κανένας περαστικός δεν ενδιαφέρθηκε να τα αγοράσει.

Οι περισσότεροι μάλιστα προσπερνούσαν χωρίς καν να τα κοιτάξουν…

Τα μαργαριτάρια του διαδικτύου…

Το Ίντερνετ με συναρπάζει και για την ταχύτητά του.

Την ασύλληπτα γρήγορη με την οποία μου φέρνει στον υπολογιστή μου μέσα του κόσμου όλου τα νέα.

Αλλά, κυρίως, την υπέροχα αργή ταχύτητα με την οποία μου αποκαλύπτει πολλά από αυτά τα νέα στην οθόνη μου.

Δηλαδή, μεταξύ σκληρού δίσκου και αυτού που βλέπουν τα μάτια μου, (κάτι που εν πολλοίς βρίσκεται υπό τον δικό μου έλεγχο), υπάρχει και διαφορά και χρόνος.

Το καθημερινό μου σερφάρισμα στα ειδησεογραφικά portals που έχω επιλέξει, μου εξασφαλίζει μία λογική ενημέρωση – το «λογική», μεταφρασμένο εκ του «reasonable», τίποτ’ άλλο.

Νομίζω, δηλαδή, πως δεν υπάρχει περίπτωση να πέσει αεροπλάνο ή να κάνει δήλωση ο Άδωνις και να μην τα μάθω.

Άρα, υπό αυτήν την έννοια, είμαι ενημερωμένος.

Οβερκουάλιφαϊντ…

Οβερκουάλιφαϊντ σηµαίνει ότι δεν µπορεί να ψήνει µπιφτέκια.

Να διπλώνει µπλούζες.

Να απαντάει τηλέφωνα.

Να φορτώνει. Να ξεφορτώνει.

Υπάρχουν άλλοι για αυτά.

Απόφοιτοι Α.Ε.Ι συνήθως κι εκείνοι αλλά χωρίς τα υπόλοιπα.

Τις δηµοσιεύσεις. Τις υποτροφίες.

Τη φαστ τρακ λογική ακαδηµαϊκής αναρρίχησης.

Φαίνονται αυτά. Όχι µόνο στο βιογραφικό.

Στο βλέµµα φαίνονται. Πως κάποιος άλλος είναι ο στόχος.

Ή µάλλον ήταν…

Λαϊκή δεξιά, λαϊκό Πασόκ, και λαϊκοί προστάτες...

Ακούμε τις τελευταίες ημέρες ότι η «λαϊκή» Δεξιά επιτίθεται κατά της κυβέρνησης για την οικονομική πολιτική.

Μαζί, λέει, είναι και το «λαϊκό» ή «πατριωτικό» ή «παπανδρεϊκό» ΠΑΣΟΚ που ασκεί σφοδρή κριτική με την πρώτη ευκαιρία για σειρά θεμάτων κυρίως οικονομικής φύσεως.

Και σα να μην έφταναν όλοι αυτοί έρχεται και η «λαϊκή» Αριστερά, οι έτσι κι αλλιώς «λαϊκοί» Ανεξάρτητοι Έλληνες και πάει λέγοντας.

Όλοι τους ομνύουν στο όνομα του ελληνικού λαού, δηλαδή των ψηφοφόρων.

Ενίοτε εμφανίζονται πιο πατριώτες από τους υπόλοιπους οι οποίοι είναι τεχνοκράτες, χαρτογιακάδες, άκαρδοι, ανθέλληνες, σκληροί, όργανα της τρόικας και μια σειρά από άλλους χαρακτηρισμούς πολύ πιο «σεξουαλικούς».

Η πλάκα είναι ότι πολλοί από αυτούς που κάνουν σήμερα κριτική επί παντός του επιστητού έχουν ασκήσει εξουσία στο παρελθόν.

Πάμε για άλλα καφενεία…

Να μια ωραία ιδέα.

Η Αννα η Διαμαντοπούλου, η Υπουργοπούλα η Παινεμένη, ζήτησε να διαλυθούν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ και τα στελέχη τους να απορροφηθούν από την κίνηση των 58, η οποία πρέπει να μετεξελιχθεί σε κόμμα.

Νέα πρόσωπα στο προσκήνιο (στο παρασκήνιο, ας είναι τα παλιά και «αντιτουριστικά»...), νέες δομές, νέα αρχή!

Fresh start, που λέμε στην εκσυγχρονιστική κοινή.

Το κακό με τις ωραίες ιδέες, όπως η παραπάνω, είναι ότι λέγονται όταν εκείνοι που τις προτείνουν δεν έχουν πια τίποτε να χάσουν.

Οπότε, έτσι, χάνουν οι ιδέες το κύρος τους, καθώς αναπόφευκτα συνδέονται στη σκέψη με τα κίνητρα εκείνων που τις εκφράζουν.

Οταν κάποιος είναι στα χαμηλά, πολύ εύκολα ζητεί να κατέβουν όλοι στο δικό του επίπεδο για να ξεκινήσουν πάλι μαζί.

Να κάψουμε τον Παπαμιμίκο με τη μολότοφ που κρατάει…

Λες και το περίμεναν από καιρό, κάποιοι εντός της Ν.Δ., ξεσπάθωσαν εναντίον του Γραμματέα της Πολιτικής Επιτροπής κ. Ανδρέα Παπαμιμίκου, με αφορμή τη συνέντευξή του στην Athens Voice. 

Τους ενόχλησε το ύφος της φωτογράφισης, τους πείραξαν κάποιες απαντήσεις, τους χάλασε την αισθητική…

Και τι δεν έχει ειπωθεί από χθες.