Η νέα ελπίδα της Ελλάδας!!!!!!!!

Χθες βράδυ είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με έναν φίλο, η οποία κατέληξε σε απροσδόκητα συμπεράσματα…

Η συζήτηση ξεκίνησε με θέμα ένα «κοινωνικό πείραμα» που (αν δεν κάνω λάθος) έγινε στις Βρυξέλλες.

Εκεί όπου ένας  ζωγράφος, έστησε πάγκο στο πεζοδρόμιο και πουλούσε τα έργα του έναντι κάποιων λίγων ευρώ, πλην όμως σχεδόν κανένας περαστικός δεν ενδιαφέρθηκε να τα αγοράσει.

Οι περισσότεροι μάλιστα προσπερνούσαν χωρίς καν να τα κοιτάξουν…

Το κλου της υπόθεσης είναι ότι ο εν λόγω καλλιτέχνης είναι ιδιαίτερα διάσημος στον χώρο του, και κάθε του έργο πιάνει τιμές πάνω από €100.000.

Όταν όμως πουλιέται σε γκαλερί, κλπ.

Στον δρόμο είναι ένας ακόμη άσημος άπλυτος… με κάτι μουτζούρες.

Και πάνω σ’ αυτό το μοτίβο συζητήσαμε και για άλλα παρόμοια σενάρια, όπως για παράδειγμα το τι θα γίνονταν αν σε κάποια συναυλία (στην Ελλάδα) ενός ξένου συγκροτήματος που τα μέλη του δεν είναι ιδιαίτερα (εμφανισιακά) γνωστά, έβγαινα εγώ στη σκηνή μαζί τους, και άρχιζα να χτυπιέμαι και να τραγουδάω ότι μου κατέβει.

Είμαι σίγουρος πως κανένας δεν θα έπαιρνε χαμπάρι, και μάλλον θα αποθεωνόμουν…

Μέχρι οι φτιαγμένοι θαυμαστές να καταλάβουν (αν καταλάβουν) τι παίζει,  και να με αρχίσουν στη γιούχα!

Με αυτά και με αυτά, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι δυστυχώς, έτσι είναι οι άνθρωποι.

Αν είσαι διάσημος σε θαυμάζουν, ακόμη κι αν είσαι μούφα, ενώ αν δεν σε ξέρει ούτε η μάνα σου, σε τρώει το μαύρο σκοτάδι, ότι και να κάνεις.

Δείτε π.χ. τι συμβαίνει καθημερινά στο φέισμπουκ, όπου όταν μια διασημότητα γράψει την απόλυτη κοινοτοπία (π.χ. πεινάω, λέω να φάω καμιά μπανάνα), αμέσως ακολουθεί καταιγισμός από λάικ, και σχόλια του τύπου: «Γουάου!!! Είσαι Θεά!!! Πως τα λες!!!! Έτσι…» κλπ.

Αν όμως ο Μήτσος ο υδραυλικός γράψει καμιά εξυπνάδα, ακόμη και κλεμμένη από τον Πλάτωνα, ουδείς θα ενδιαφερθεί.

Αυτοί είμαστε….

Και έτσι καταλήξαμε στο Κοινοβούλιο….  Στον ναό της Δημοκρατίας!

Εκεί όπου ψηφίζονται διάφοροι μαϊντανοί σελέμπριτις, ως νομοθέτες, απλά και μόνο επειδή είναι διάσημοι.

Ηθοποιοί, κωμικοί, μοντέλα,  ποδοσφαιριστές, κλπ. Το παράδειγμα Ανατολάκη είναι το πιο ενδεικτικό (και ακραίο) αν σκεφτεί κανείς ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να βάλει ούτε δυο λέξεις στη σειρά χωρίς σαρδάμ….

Και όμως ψηφίστηκε ΚΑΙ αυτός.

Εν πάση περιπτώσει τα παραδείγματα είναι πολλά.

Εδώ κοτζάμ υποψήφιος πρωθυπουργός (για τον Αλέξη  λέω), και εγώ προσωπικά δεν θα τον εμπιστευόμουν ούτε να πάει απ’ το περίπτερο να μου φέρει τσιγάρα, διότι μάλλον θα χανόταν στο δρόμο…

Για να μη πω για διάφορους υπουργούς, τωρινούς και πρώην.

Για αυτό, και επειδή η ίδρυση κομμάτων από διάφορους  είναι πλέον μόδα, και επειδή η χώρα χρειάζεται σωτήρες, σκέφτηκα (μαζί με τον φίλο μου) να ξεκινήσουμε εκστρατεία ίδρυσης κόμματος από την …. Γιόκο!

Ποια είναι η Γιόκο;

Είναι μια οκτάχρονη σκυλίτσα.

Δεν ξέρω αν στέκει συνταγματικά, αυτό θα το δούμε με τους δικηγόρους μας, πάντως πολιτικά και ηθικά, η υποψηφιότητα της όχι μόνο στέκει, όχι μόνο είναι λογική, αλλά την κρίνω και ως απαραίτητη για τον τόπο.

Κυρίως διότι η Γιόκο είναι άφθαρτη. Δεν έχει συμμετάσχει στο φαγοπότι.

Δεν έχει δοκιμαστεί.

Δεν είναι ούτε Κατσέλη, ούτε Κατσανέβας.

Και εν πάση περιπτώσει:

Δεν λέει πολλά (βλ. Τζίμερο ή Μπένυ).

Δεν υπόσχεται (βλ. Αλέξη).

Δεν παπαρολογεί (βλ. Καμένο).

Δεν είναι εκτός τόπου και χρόνου (βλ. Κουτσούμπα).

Δεν είναι και με τον αστυφύλαξ, και με τον χωροφύλαξ (βλ. Κουβέλη).

Δεν ζητάει. Ούτε και χρειάζεται  πολλά (λίγα μπισκοτάκια και καμιά κονσέρβα).

Δεν έχει άστατο παρελθόν.

Δεν κοροϊδεύει, ούτε σε πουλάει.

Δεν λέει πράγματα που δεν θα τα κάνει.

Δεν σε πουλάει.

Δεν σε δαγκώνει.

Δεν σε βρίζει.

Δεν έχει κανένα βίτσιο.

Δεν πρόλαβε την δραχμή, και άρα δεν την αναπολεί.

Είναι γενικά πειθαρχημένη και συγκροτημένη ως προσωπικότητα.

Και σίγουρα δεν πρόκειται ποτέ να ζητήσει μίζες, ή να κλέψει.

Χώρια που έχει και  αριστοκρατική καταγωγή ως Γαλλικό Μπουλντόγκ που είναι,  με πεντιγκρί, κλπ. και άρα είναι χορτασμένη.

Εν ολίγοις, έχει όλα εκείνα τα ηθικά (κα άλλα) στοιχεία που δεν έχουν οι πολιτικοί μας (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Οι οποίοι αν δουν μπουλκουμέ, ορμάνε άτακτα…

Το μεγάλο της μειονέκτημα είναι ότι δεν μπορεί να μιλήσει.

Ε, και;

Και που μιλούσε ο Σημίτης ή ο ΓΑΠ, τι γίνονταν;

Μήπως η ξύλινη γλώσσα του Άκη, ή του Χάρη Καστανίδη ήταν καλύτερη;

Ένα άλλο μειονέκτημα είναι ότι είναι βαρύθυμη, οκνηρή, και τις αρέσουν οι ξάπλες (μιλάμε για πολλή ξάπλα) και τα χάδια.

Ε, και; Πρώτη θα’ναι;

Όλοι θυμόμαστε τον Κ.Κ. τον επονομαζόμενο και Μπελούσι…

Εξάλλου, κανείς ποτέ δεν πέθανε από την πολλή ξεκούραση. Έτσι δεν είναι;

Επίσης, να τα λέμε κι αυτά, είναι παρθένα (σαν την Γιούλα Μπουρδόλη ένα πράγμα).

Χωρίς όμως να εκμεταλλεύεται καμιά σύνταξη του νεκρού μπαμπά της…

Γενικά έχει πολλά συν, και ελάχιστα πλην (π.χ. πέρδεται και ροχαλίζει διαρκώς), οπότε προσωπικά την προτείνω ανεπιφύλακτα.

Για αυτό και από αύριο αρχίζω και μαζεύω υπογραφές για ένα νέο κόμμα, με αρχηγό του τη Γιόκο. 

Για το πώς θα το ονομάσουμε, είμαι ανοιχτός σε προτάσεις.

Όλοι λοιπόν, όσοι βαρεθήκατε τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, κάντε την υπέρβαση, και ψηφίστε την Γιόκο. (Αν  βέβαια τα δικαστήρια δεχτούν την αίτησή της….).

Ιδού η Ρόδος… ιδού και η Γιόκο, που λέγανε οι αρχαίοι Γαλάτες.

Strange Attractor

ΥΓ- Μη σας ξεγελάει η επάνω φωτό. Η Γιόκο ΔΕΝ πιστεύει ότι μας ψεκάζουν....