«Αριστεροί»…

Να τα πάρω από την αρχή. Από την Δέσποινα Χαραλαμπίδου. Που ως στέλεχος του ενιαίου ΣΥ.ΡΙΖ. Α διετέλεσε αντιπρόεδρος της Βουλής!

Τι έκανε η κυρά Δέσποινα; Οτι όλοι κάμουν. Οσο ήταν παρέα με τον Τσίπρα είχε επιδοθεί στο σπορ της αυτολογοκρισίας. Δεν έβγαζε κιχ.

Ποιο το επιχείρημα; Το γνωστό. Να δώσω εγώ στον «ταξικό» μου αντίπαλο ονόματα επίορκων βουλευτών, υπουργών και «συντρόφων»; Ποτέ των ποτών!

Οταν ο Τσίπρας τοποθετήθηκε στο κάδρο των «ταξικών εχθρών» τσουπ η κυρά Δέσποινα. Να τα ονόματα. Να η εκδίκηση. Να οι τάχα μου αριστεροί του σημερινού δεξιού και συστημικού ΣΥ.ΡΙΖ. Α.

Οχι παίζουμε!

Ημέρες κατάθλιψης, ημέρες περισυλλογής, ημέρες αναστοχασμού…

Οι πρόσφατες εκλογές διεκδικούν μία μεγάλη πρωτιά στην ελληνική ιστορία: Πριν απ’ όλα, για το πρωτοφανές ποσοστό αποχής που, μαζί με τα λευκά και τα άκυρα, πλησιάζουν σε πραγματικούς αριθμούς το 35% του εκλογικού σώματος (αφαιρώντας από τους εκλογικούς καταλόγους τους αποβιώσαντες, τους μετανάστες κ.ο.κ.).

Επιπλέον, ήδη από το βράδυ των εκλογών, δεν πανηγύρισε σχεδόν κανένας εκτός απ’ όσους –και είναι μερικές δεκάδες χιλιάδες– έχουν να κερδίσουν από την επιστροφή του Τσίπρα και του Καμμένου στην εξουσία (οι βουλευτές, οι υπουργοί και οι σύμβουλοί τους και οι πέντε με δέκα χιλιάδες διορισμένοι από τις εκάστοτε κυβερνήσεις).

Οι υπόλοιποι, ακόμα και όσοι ψήφισαν τα δύο κυβερνητικά κόμματα, αντιμετώπισαν το αποτέλεσμα των εκλογών με επιφύλαξη και το κύριο συναίσθημα που κυριαρχεί είναι η κατάθλιψη, διότι όλοι γνωρίζουν πως με αυτές τις εκλογές κατεβαίνουμε ή θα κατέβουμε αναπόφευκτα μερικά σκαλοπάτια στην κρίση, την οικονομική και κοινωνική αποδιάρθρωση και τη γεωπολιτική υποβάθμιση της χώρας…

Σα πολύ δε βιάζονται να ξεγράψουν τον Τσίπρα;

«Δε θ’ αντέξει ο Τσίπρας-Θα πέσει η κυβέρνηση-Σιγά μη τα ψηφίσουν αυτά τα μέτρα-Σε έξι μήνες εκλογές θα έχουμε-Με 162 βουλευτές δε τα κατάφερε, θα τα καταφέρει με 155»;

Τα παραπάνω αποτελούν μια συνοπτική συλλογή φράσεων που ακούμε συχνά τελευταία από τα χείλη αγωνιώντων πολιτών, απλών ανθρώπων και πολιτικών που κατά κανόνα στήριξαν το «Ναι» τον Ιούλιο.

Σαν εκτιμήσεις μοιάζουν όντως λογικές. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ 2 θα πρέπει να ψηφίσουν και να εφαρμόσουν ένα μεγάλο πακέτο εισπρακτικών μέτρων και θεσμικών μεταρρυθμίσεων, το οποίο ούτε ασπάζονται ούτε κατανοούν. Όπως έχω ξαναγράψει, ο Τσίπρας κατεβαίνει στο γήπεδο χωρίς να έχει πάγκο. Την ίδια στιγμή, εν μέσω μια παράλογης σε διάρκεια ύφεσης και υπό καθεστώς κάπιταλ κοντρόλς, ο λαός καλείται να καταβάλει τεράστια πόσα  για να αποπληρώσει τους  υψηλότερους  φόρους  της ελληνικής ιστορίας …

Οι μπουτούδες και η δύναμη της εικόνας…

Κάθε εποχή έχει τα σύμβολά της.

Ειδικά οι δύσκολες πλην όμως σημαντικές εποχές της νεότερης ιστορίας, που τις περισσότερες φορές τα χαρακτηριστικότερα σύμβολά τους είναι οι φωτογραφίες.

Φωτογραφίες που καταφέρανε και «πιάσανε» κάποια συγκεκριμένη, αυθόρμητη (ή και στημένη στιγμή), το όλο «πνεύμα» μιας εποχής, το  zeitgeist της, παραδίνοντάς το στη συνέχεια ως συμβολικό της στιγμιότυπο ενσταντανέ  στην αιωνιότητα…

Γραβάτας εγκώμιον…

Ή αλλιώς: Ο πολιτικός συμβολισμός ενός φετίχ!

Στην αντιστασιακή γραβάτα του Ν. Ξυδάκη, υπουργού περιττών υποθέσεων…

Λατρεύω τις γραβάτες. Ίσως για αυτό μου αρέσει τόσο πολύ ο Αβραμόπουλος και το στυλ του. Ο άνθρωπος που μετέτρεψε τη γκρι-αρζάν γραβάτα σε μείζον πολιτικό επιχείρημα. Και διερωτώμαι: Πώς μπορεί να είναι κύριος Τίποτε κάποιος που τα καταφέρνει τόσο καλά με τους κόμπους;

Με τέτοια προσόντα μπορεί να φτάσει κανείς μέχρι και την προεδρία της Δημοκρατίας. Τι λέω; Ως την προεδρία της Ε.Ε. και βάλε…

Κωνσταντίνος, Κώστας, G. G. Kώστας...

Ηταν ένα «χάπενινγκ», όπως θα έλεγε και ο Ν. Φίλης, η εισβολή του Βαγγέλη Μεϊμαράκη προχθές στην ΚΕΦΕ. Μετά το γεγονός, μετά τις κατηγορίες και τα γαλλικά που ακούστηκαν, η διαδικασία διαδοχής στη Ν.Δ. έχει πλέον «διεθνοποιηθεί», για να χρησιμοποιήσω ξανά την ορολογία του ΣΥΡΙΖΑ.

Η πρώτη σκέψη μου, ομολογουμένως, ήταν ότι ο Μεϊμαράκης το έκανε αυτό προκειμένου να εγκαταλείψει την κούρσα της διαδοχής. Διότι είναι εμφανές ότι μόνο τη δική του θέση εξασθένισε με το «χάπενινγκ». Αλλά και πάλι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, διότι το περιστατικό υπενθυμίζει σε όσους την ξεχνούν την πιο επικίνδυνη πλευρά του χαρακτήρα του: τον παρορμητισμό του, που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι τυφλός. Οπως, λ.χ., στο προεκλογικό «ντιμπέι», όταν αρπάχτηκε με τον Καμμένο, αλλά και παλαιότερα, όταν, σε καυγά μέσα στη Βουλή, απείλησε τον Προκόπη Παυλόπουλο (βουλευτή τότε) με τρόπο που θα μπορούσε να εκληφθεί και ως σεξουαλική παρενόχληση...