The Caterpillar...

The Cure

Έρχεται ο «Τσιπρισμός»! Ο δικός μας «τσαβισμός»….

Πάει και το Πάσχα, πάει και η απεργία των δημοσιογράφων, και όλα επανέρχονται στους φυσιολογικούς τους ρυθμούς… στους ρυθμούς δηλαδή του Αλέξη, που εξελέγη πανηγυρικά υποσχόμενος να βαράει το ντέφι και να χορεύει η Μέρκελ, μόνο που αυτό δεν έγινε. Βέβαια, το ντέφι όντως το βαράει κανονικά, αλλά εμείς είμαστε που χορεύουμε στο ταψί και όχι η μαντάμ. Και το χειρότερο; Μας αρέσει! Τουλάχιστον σε ένα σημαντικό ποσοστό του περήφανου λαού, που δυστυχώς έχει δικαίωμα ψήφου.

Άκουγα λοιπόν  σήμερα το πρωί τα νέα μέτρα που έρχονται και ζαλίστηκα. Φόροι επί παντός επιστητού, και μειώσεις μισθών, συντάξεων, κλπ. Ενδεικτικά, αν άκουσα σωστά, έρχονται αυξήσεις φόρων στα τσιγάρα, στα ποτά, στα καύσιμα, στο αέριο, στις τραπεζικές συναλλαγές, στην συνδρομητική τηλεόραση, στις συνδέσεις ίντερνετ, στην κινητή τηλεφωνία, κλπ κλπ. Παράλληλα, έρχονται μειώσεις μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, επικουρικών, αναπηρικών και μη, και πάγωμα προαγωγών στα ειδικά μισθολόγια, κλπ κλπ.

Πρώτη φορά αριστερά και έτσι δηλαδή…

My name is Tsipras, Alexis Tsipras…

Το λάθος που είχαν κάνει οι περισσότεροι αναλυτές το περσινό καλοκαίρι ήταν ότι αντιμετώπιζαν την κυβέρνηση με όρους πολιτικής. Για αυτό και δεν είχαν προβλέψει τη διακοπή της διαπραγμάτευσης, το δημοψήφισμα, το κλείσιμο των τραπεζών, τις εκλογές. Απλούστατα γιατί πολιτικά επρόκειτο για καταστροφικές επιλογές που δεν θα μπορούσαν να περιέχονται σε κανένα πολιτικό σχέδιο.

Η απλή ανάλυση μπορούσε να προβλέψει με ακρίβεια ότι ο δρόμος που τελικά ακολουθήθηκε θα κατάληγε εκεί που κατέληξε, δηλαδή στην άσκοπη απώλεια δεκάδων δισ ευρώ, άρα ουδείς εχέφρων θα τον ακολουθούσε. Αν σκεφτόταν με γνώμονα την πολιτική. Αλλά αυτοί σκέφτονται με όρους θεάματος...

9.298 περιττοί δημόσιοι υπάλληλοι…

Γράφω αυτό το αρθρίδιο υπό την επήρρεια της πασχαλινής τελετουργίας: μια αέναη επανάληψη, μια απαράλλακτη παράδοση που συμβαδίζει με βάρβαρα έθιμα, σφαγές ζώων, διατροφικές υπερβολές – και πολιτικές επεμβάσεις. Για τους πιστούς, αυτή η τελετουργία σημαίνει «κάτι» – σ’ εμάς τους υπολοίπους υπενθυμίζει τον ρόλο της Εκκλησίας στην Ελλάδα, που παρά το πρόσφατο φιλανθρωπικό της έργο, παραμένει θεσμός πολιτικής συντήρησης και πολιτιστικής καθήλωσης.

Στην Ελλάδα οι χριστιανοί ορθόδοξοι ιερείς πληρώνονται από το κράτος: οι μισθοί τους προβλέπονται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες οι ιερείς πληρώνονται από το ποίμνιό τους, δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Και επειδή το κράτος είναι διαχωρισμένο από την Εκκλησία, σπανίως μπερδεύεται στα πόδια των κυβερνώντων – εξάλλου, η δυτική Εκκλησία έχει αποδεχτεί τη νεοτερικότητα, δεν είναι απολίθωμα όπως η ορθόδοξη. Να λοιπόν μια μεταρρύθμιση –όχι ένα απλό δημοσιονομικό «μέτρο»– που αναβάλλεται ξανά και ξανά: ο διαχωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος και η τροποποίηση του εργασιακού καθεστώτος των ιερέων…

Η αναξιοπιστία πληρώνεται αλλά όλα τα ίδια μένουν…

Πέρασε και το Πάσχα.

Ο πρωθυπουργός έλεγε ότι μαζί με την Ανάσταση του Χριστού θα σημάνει κι η Ανάσταση της ελληνικής οικονομίας.

Ο κυβερνητικός του εταίρος το είχε πάει ακόμη πιο μακριά.

Έλεγε ότι το Πάσχα θα τελειώσουν τα μνημόνια!

Οι γνωστές ανοησίες. Τα γνωστά φληναφήματα.

Την ώρα που εξακολουθητικά η ορατότης για τον τόπο και την Οικονομία παραμένει στο μηδέν.

Αυτή η κυβέρνηση συστηματικά και χωρίς όριο αποτελεί την κορωνίδα της ανευθυνότητας. Μήπως θυμόσαστε πού ήταν η Ελλάδα και τι προοπτικές σημείωνε στα τέλη του 2014; Με όλες τις παραλείψεις της τότε κυβέρνησης;

Μήπως θυμάστε τι συνέβη μετά και μήπως συνειδητοποιείτε πού είμαστε σήμερα;

Μήπως θυμάστε που πήγαινε ο καταστροφικός Βαρουφάκης στις συνόδους του Eurogroup με τα πουκάμισα έξω και χωρίς καμιά σημείωση, χωρίς κανέναν αριθμό στην ατζέντα του;

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, κ. Τσίπρα…

Τρεις μήνες μετά το πρώτο άρθρο (Δεν θα φοβόμαστε εμείς. Εσείς θα φοβάστε.) με αντίστοιχη θεματική και το ανθολόγιο του παραλόγου έχει εμπλουτιστεί ακόμη περισσότερο. Όπως έγραφε πολύ χαρακτηριστικά σε –εξαιρετικό- πρόσφατο άρθρο του στην «Καθημερινή» ο Τ. Θεοδωρόπουλος (Τα σταγονίδια του ολοκληρωτισμού), συνηθίζουμε στο χειρότερο.

Κάθε μέρα που περνάει προσθέτει κι από ένα ακόμη «επίτευγμα» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ. Κατάργηση διαγωνισμών (βλ. κ. Πολάκης), ανοχή των capital controls που πλέον «δεν δημιουργούν πρόβλημα» (βλ. κ. Μάρδας), οι διαγραφές, ανύπαρκτος (μέχρι στιγμής) διάλογος για την παιδεία, πλήθος «Καρανίκων» (το σημαινόμενο πια υπερβαίνει το σημαίνον στην περίπτωση του εν λόγω κυρίου), αστειάκια με τον πάπα επιπέδου Μάρκου Σεφερλή, σταχυολογώ εν πάση περιπτώσει όσα μου έρχονται πρώτα στο νου καθώς αναπολώ…