Big Log...

Robert Plant.

«Φάκελος της Κύπρου»: Μύθοι και πραγματικότητες…

Καθώς συμπληρώνονται 40 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, αν ρωτήσει κανείς εκατό Έλληνες στο δρόμο τι νομίζουν για τον περίφημο «Φάκελο της Κύπρου», είναι βέβαιο ότι η συντριπτική πλειονότητα, ίσως και πάνω από 90%, όσων έχουν κάτι ακούσει για το ζήτημα αυτό, θα δώσει απαντήσεις του τύπου: «κάπου είναι κρυμμένος και καταχωνιασμένος και ουδείς τολμά να τον ανοίξει…».

Οι απόψεις αυτού του είδους που αναμασιούνται ως τις μέρες από διαφόρους δημοσιολογούντες και αναπαράγονται στους ανά την επικράτεια καφενέδες είναι «συμβατές» με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των πρώτων χρόνων μετά την πτώση της Χούντας που δημιούργησε έναν από τους πιο ανθεκτικούς μύθους της μεταπολιτευτικής περιόδου, τον «μύθο» που άκουγε στο όνομα «Φάκελος της Κύπρου».

Ζηλεύω τον … Μαζιώτη!

Θα σας εξομολογηθώ μια αμαρτία.

Ζηλεύω τον Νίκο Μαζιώτη, πεθαίνω από ζήλια γι’ αυτά που κατάφερε στη ζωή του και εξηγούμαι:

Έχουμε πάνω κάτω την ίδια ηλικία, καταγόμαστε από τα ίδια λαϊκά – αγροτικά στρώματα, ήρθαμε στην Αθήνα για μια καλύτερη ζωή, συχνάζαμε στα ίδια στέκια των Εξαρχείων, όμως πήραμε διαφορετικούς δρόμους.

Εγώ δουλεύω πάνω από 20 χρόνια, σχεδόν 20 ώρες την ημέρα αλλά μένω σε ένα καταχρεωμένο διαμέρισμα που το χρωστάω όλο στην τράπεζα.

Άσε που μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει όλο και κάποιο χρέος θα έχω…

Η πύλη του ανεξήγητου…

Οταν το 7% των Αμερικανών πιστεύει πως ο Ελβις Πρίσλεϊ είναι ακόμη ζωντανός δεν πρέπει να μας εκπλήσσει που το 67% των Ελλήνων πιστεύει πως ο Κώστας Σημίτης είναι εβραϊκής καταγωγής.

Το 7% των Αμερικανών κάνει δύο Ελλάδες σε σύνολο πληθυσμού και στο κάτω κάτω το 33% των Ελλήνων, το ένα τρίτο, δηλαδή, δεν συμμερίζεται την άποψη περί εβραϊκής καταγωγής του Κώστα Σημίτη.

Κάτι είναι κι αυτό.

Ο Στρατούλης μάρτυρας!

Γνωστός μου δικηγόρος βρέθηκε την περασμένη Τρίτη στα δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων.

Εκεί έπεσε πάνω σε χαρούμενο τσούρμο βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ), τέσσερις τον αριθμό, και είπε να τους ακολουθήσει, υποθέτοντας ότι είχαν πάει εκεί για να καταθέσουν ως μάρτυρες υπέρ κάποιου «αγωνιστή». (Από αυτούς που επέλεγαν ποιος από όλους εκείνους τους οποίους αντιπαθούσαν δεν είχε το δικαίωμα να ζει και του αφαιρούσαν τη ζωή με το «ιστορικό» σαρανταπεντάρι...) 

Δεν θα ήταν η πρώτη φορά, άλλωστε…

Θηρασιά: Ο τέταρτος τουρίστας!

 Μ’ αρέσει να περπατάω στα στενά των κινηματογραφικών ηρώων.

Στην Bagheria του Toto και του Alfredo από το Σινεμά ο Παράδεισος, στα σκαλιά της Νάπολης που η Σοφία Λόρεν πουλούσε παράνομα τσιγάρα (Χτες Σήμερα Αύριο), στο Meatpacking District των κοριτσιών του Sex and the City. Όσο όμως το budget το διακοπών συρρικνώνεται -μαζί με το budget των ταινιών- μένουμε Ελλάδα!

Κι ίσως είναι καλύτερα!

Η σκέψη ήταν η εξής:

Ολιγοήμερες, μοναχικές διακοπές, για διάβασμα και περισυλλογή.

Ο προορισμός, βγαλμένος από μια ελληνική ταινία αυτή τη φορά.

Την πλοκή δεν τη θυμάμαι, μόνο τα καταγάλανα νερά, τον ήλιο και τα γραφικά λευκά σοκάκια του νησιού.

Ποιο νησί είναι; Δεν μοιάζει με κανένα!

Τη λύση έδωσαν οι τίτλοι τέλους.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΘΗΡΑΣΙΑΣ…