Όχι μπάλα στο σαλόνι...

Κώστας Λειβαδάς.

Ο Αλέξης και οι … εργάτες.

Διάβαζα την καταγγελία της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Μεταλλείων-Λιγνιτορυχείων-Λατομείων Ελλάδας κατά του Αλέξη Τσίπρα και έτριβα τα μάτια μου.

Με έπιασαν οι αμφιβολίες και τα φαντάσματα του παρελθόντος.

«Λες να ‘χουμε να κάνουμε με συνδικαλιστές τύπου Τάκου Μακρή; Μην είναι τίποτα βαλτοί»;

Έψαξα και κατάλαβα ότι είναι εργάτες από κείνους που «δένουνε τ΄ ατσάλι».

Πιο εργάτες στη σημερινή αποβιομηχανοποιημένη Ελλάδα, δε γίνεται.

Αναγκάστηκαν οι άνθρωποι, για να τον συναντήσουν, να στήσουν μπλόκο με αυτοκίνητα.

Ολόκληρο βολ πλανέ στήθηκε για να μη συμπέσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με τους μεταλλωρύχους, αλλά μάταια.

Μοιρασμένοι σε ομάδες οι εργάτες με τις οικογένειές τους κατάφεραν να πέσουν φάτσα-κάρτα μαζί του.

Αριστερό αρχηγό αντιπολίτευσης να αποφεύγει να συναντήσει εργάτες, δε μου έχει ξανατύχει.

Ναι, ο Ντ’ Αλέμα είχε πρόβλημα με τους απεργούς της Parmalat, αλλά ήταν πρωθυπουργός και είχε την καυτή πατάτα στα χέρια του. Το ίδιο και ο Ροκάρ με τη CGT της Renault.

Αλλά Αριστερός, άχραντος και αμόλυντος της ευθύνης να παίρνει κυβερνητικές αποφάσεις, να έρχεται αντιμέτωπος με βιομηχανικούς εργάτες, πρέπει να είναι πανευρωπαϊκό ρεκόρ.

Για την Νιγηρία δεν ξέρω.

Δεν κατέχω τη σχετική παρτιτούρα να πω το Κάντο Χενεράλ στη Λίγκουαφράγκα.

 

Περί σκύλων…

Σήμερα θα κουράσω. Κι αυτό διότι θύμωσα.

Θύμωσα με την βλακεία που επικρατεί, και όποιος παρεξηγηθεί… ξύδι.

Μια από τις μεγαλύτερες λοιπόν, αν όχι η μεγαλύτερη μου, τρέλες (παιδιόθεν) ήταν και είναι τα σκυλιά.

Από μικρό παιδί τα λάτρευα, άσχετα αν η εποχή που ήμουν μικρό παιδί, οι συνθήκες διαβίωσης, και η κάθετη άρνηση της μαμάς μου με εμπόδισαν από το να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, να έχω δηλαδή σκύλο στο σπίτι.

Για αυτό και από τα 16 μου και μετά, του έδωσα να καταλάβει.

Από τότε μέχρι τώρα, είχα πάντα από 2-3 σκυλιά ταυτόχρονα (μέσα σε διαμέρισμα παρακαλώ), και επί έντεκα χρόνια ένα (από τα τρία) που ζύγιζε 75 κιλά!

Παράλληλα, προσπάθησα όλα αυτά τα χρόνια, τόσο εμπειρικά, όσο και διαβάζοντας ακόμη και επιστημονικές εργασίες, να μάθω ότι μπορώ παραπάνω για τον σκύλο.

Εν ολίγοις είναι το αγαπημένο μου χόμπι.

Η μεγάλη μου αγάπη.

Δυστυχώς όμως, ζω στην Ελλάδα.

Που όπως και σε κάθε άλλο τομέα, έτσι και σε αυτόν των κατοικίδιων (κυρίως σκύλων), ζει σε μια εικονική πραγματικότητα, όπου κυριαρχεί η απόλυτη άγνοια, οι φτηνιάρικες εξυπνάδες, οι μεταδιδόμενες από γενιά σε γενιά ασυναρτησίες, και οι ανυπόστατες εμμονές, ειδικά (και το τονίζω αυτό) ανάμεσα σε δήθεν φιλόζωους ιδιοκτήτες σκύλων.

Ιδιοκτήτες σκύλων που κατά καιρούς τους άκουσα να ρωτάνε αν το Ντόμπερμαν πάει στη μπεκάτσα, αν το Ροτβάιλερ είναι μπάσταρδο Ντόμπερμαν, και αν το Μπουλμαστίφ είναι όντως!!! διασταύρωση με λιοντάρι (μνήσθιτί μου Κύριε  δηλαδή).

Οι οποίοι ιδιοκτήτες σκύλων, παρεμπιπτόντως, είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που στη χώρα μας επικρατεί αυτή η γενική απαξίωση για τα σκυλιά.

Διότι οι περισσότεροι απλά είδαν φως και μπήκαν.

Ξεφτιλίζοντας την έννοια του φιλόζωου.

Και αν ισχύει το ότι ο πολιτισμός μιας χώρας αποδεικνύεται από το πώς αυτή φροντίζει τα ζώα της, τότε ζήτω που καήκαμε…

Αλλά ας τα πάρουμε απ την αρχή.

Αυτοκτονικός «ιδεασμός» ή ιδανικοί θεσιθήρες;

Πομπώδης τίτλος.

Μα η απάντηση στην ερώτηση αυτή θα μας δώσει να καταλάβουμε με τι ανθρώπους έχουμε

να κάνουμε: που έχουν τάσεις αυτοκτονίας, ή που είναι απύθμενα και ανεξέλεγκτα ιδιοτελείς;

Και η απάντηση θα δοθεί, εφόσον προβληματιστούμε για ένα ζήτημα, που ναι μεν τώρα φαντάζει σαν το παντεσπάνι της Μαρίας Αντουανέτας, όταν ο κόσμος πεινούσε και ζητούσε ψωμί, αλλά όταν θα έρθει η κρίσιμη ώρα θα καταστεί ο υπ’ αριθμόν 1 παράγοντας αποσταθεροποίησης.

Ο λόγος γίνεται για τις εκλογές του Μαΐου του 2014.

Και το αν θα είναι μονές (ευρωεκλογές), διπλές (ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές), ή τριπλές....

Ήδη εδώ και καιρό έχουν ξεκινήσει οι συζητήσεις και οι αναλύσεις για το Μάιο του 2014.

Ο άξονας είναι αν θα εφαρμοστεί ο υπάρχων νόμος που υπαγορεύει τη  διενέργεια αυτοδιοικητικών εκλογών μαζί με τις ευρωεκλογές (25 Μαΐου 2014).

Αυτό είναι το ένα ζητούμενο.

Το άλλο είναι, τι μορφή θα έχουν τα ψηφοδέλτια των αυτοδιοικητικών εκλογών: θα έχουν την παραδοσιακή μορφή των παρατάξεων που έχουμε συνηθίσει, ή θα είναι μόνο δυο ψηφοδέλτια: δλδ ένα για τους υποψήφιους δημάρχους κι ένα δεύτερο για όλους τους δημοτικούς συμβούλους;

Τι πίνεις ρε συ;

Και μετά σου λένε πως όλα τα ψώνια έχουν μαζευτεί στην showbiz και στο λεγόμενο «lifestyle».

Καλά, έτσι θα ήθελαν οι εγχώριοι Πούλιτζερ της κακιάς ώρας.

Σόρι, θα έλεγα, αλλά όλα τα μεγάλα νούμερα που βλέπω τον τελευταίο καιρό, όλα τα ψώνια, έχουν μαζευτεί στην πολιτική.

Πιο μεγάλο ψώνιο από αυτήν δεν υπάρχει.

Όχι μόνο από τους πολιτικούς, αλλά και από εκείνους τους γραφιάδες που νομίζουν ότι βάζουν τη στάμπα τους στις εξελίξεις.

Τι να σου πει η πίστα τώρα;

Τι να σου πει η τραγουδιάρα στο δελτίο του Star, τι μπορεί να κάνει ο Λευτέρης, η Άντζελα ή τέλος πάντων ο Τσαλίκης, όταν μπροστά σου έχεις το φαινόμενο του Έλληνα πολιτικού;

Τόσα έχουμε δει αυτό τον καιρό στη Βουλή, από τον Ηλιόπουλο της Χρυσής Αυγής μέχρι και την ασταμάτητη λεκτική μπουλντόζα, την Κωνσταντοπούλου, αλλά πιστεύω ότι ένα νέο αστέρι ανεβαίνει στο πολιτικό στερέωμα και τους στέλνει αδιάβαστους όλους: ο Κρίτων Αρσένης.

 Ο Κρίτων Αρσένης δείχνει να είναι πάρα πολύ συμπαθητικό παιδί.

Από μακριά.

Βέβαια ανήκει στην κατηγορία εκείνων των νέων για τους οποίους οι κόρες μου βγάζουν το επιφώνημα «ιιιουουου!» παίρνοντας μια έκφραση απέχθειας...

Δυσφορία στο Μαξίμου με Βενιζέλο (και ΔΗΜΑΡ).

Την ενόχληση του πρωθυπουργού έχουν προκαλέσει οι μίνι κυβερνητικές κρίσεις, με αποκορύφωμα το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, που δημιουργούνται το τελευταίο διάστημα.

Τελευταίο κρούσμα ήταν οι αντιδράσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ για τη διαδικασία του κατ' επείγοντος που επελέγη από την κυβέρνηση για το νομοσχέδιο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.

Οι ενστάσεις, που διατυπώθηκαν από το βήμα της Βουλής την Τρίτη και οδήγησαν σε αλλαγή πλεύσης την κυβέρνηση, προκάλεσαν δυσφορία στο Μαξίμου και από το πρωθυπουργικό επιτελείο τέθηκε η ερώτηση: «Τι ζητάει το ΠΑΣΟΚ; Δεν καταλαβαίνουν ότι με τη στάση τους συνεχώς δημιουργούν προβλήματα;»

Τέσσερα, δυο, ένα…

Μολονότι Μεσσήνιος, ο πρόεδρος (και ο πρόεδρος είναι ένας, αγαπητοί φίλοι...) πληροφορούμαι ότι επέλεξε ως «γενικό τεχνικό διευθυντή» της ΕΡΤ έναν κύριο από την Αργολίδα, ονόματι Δημήτριο Σαραβάκο του Σπυρίδωνα.

Φυσικά, όλοι τον γνωρίζουμε.

Επειδή όμως η διδασκαλία της νεότερης Ιστορίας μας είναι κάπως προβληματική, αισθάνομαι την υποχρέωση έναντι των νεοτέρων γενεών να παραθέσω το επίσημο βιογραφικό του ανδρός, ώστε η δόξα του να διασωθεί για τις επόμενες γενεές:

«Γεννήθηκε στο Aργος του Νομού Αργολίδας. Τελείωσε τη στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση σε σχολεία του Δήμου Αργους και στη συνέχεια σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανολόγος Μηχανικός στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνιας στην Ιταλία. Είναι Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Μπολόνιας. Εργάστηκε ως μηχανικός ελεύθερος επαγγελματίας. Στην Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση (ΕΡΤ), στην Αγία Παρασκευή, υπήρξε προϊστάμενος και ανέπτυξε πλούσια επιστημονική και συνδικαλιστική δράση. (Σ.σ.: Και επιστημονική και συνδικαλιστική δράση, ταυτοχρόνως, συνιστά αντίφαση εν εαυτή, αλλά τέλος πάντων...).