Διάβαζα την καταγγελία της Ομοσπονδίας Εργαζομένων
Μεταλλείων-Λιγνιτορυχείων-Λατομείων Ελλάδας κατά του Αλέξη Τσίπρα και έτριβα τα
μάτια μου.
Με έπιασαν οι αμφιβολίες και τα φαντάσματα του
παρελθόντος.
«Λες να ‘χουμε να κάνουμε με συνδικαλιστές τύπου Τάκου
Μακρή; Μην είναι τίποτα βαλτοί»;
Έψαξα και κατάλαβα ότι είναι εργάτες από κείνους που
«δένουνε τ΄ ατσάλι».
Πιο εργάτες στη σημερινή αποβιομηχανοποιημένη Ελλάδα, δε
γίνεται.
Αναγκάστηκαν οι άνθρωποι, για να τον συναντήσουν, να
στήσουν μπλόκο με αυτοκίνητα.
Ολόκληρο βολ πλανέ στήθηκε για να μη συμπέσει ο πρόεδρος
του ΣΥΡΙΖΑ με τους μεταλλωρύχους, αλλά μάταια.
Μοιρασμένοι σε ομάδες οι εργάτες με τις οικογένειές τους
κατάφεραν να πέσουν φάτσα-κάρτα μαζί του.
Αριστερό αρχηγό αντιπολίτευσης να αποφεύγει να συναντήσει
εργάτες, δε μου έχει ξανατύχει.
Ναι, ο Ντ’ Αλέμα είχε πρόβλημα με τους απεργούς της Parmalat, αλλά ήταν
πρωθυπουργός και είχε την καυτή πατάτα στα χέρια του. Το ίδιο και ο Ροκάρ με τη
CGT της Renault.
Αλλά Αριστερός, άχραντος και αμόλυντος της ευθύνης να
παίρνει κυβερνητικές αποφάσεις, να έρχεται αντιμέτωπος με βιομηχανικούς
εργάτες, πρέπει να είναι πανευρωπαϊκό ρεκόρ.
Για την Νιγηρία δεν ξέρω.
Δεν κατέχω τη σχετική παρτιτούρα να πω το Κάντο Χενεράλ
στη Λίγκουαφράγκα.
Εκτός από τα γραπτά των συνδικαλιστών είδα στα αυτοσχέδια
βίντεο τους ίδιους τους εργάτες και τις οικογένειές τους να λένε στον πρόεδρο
του ΣΥΡΙΖΑ «πρέπει να βρούμε μια λύση. Και η επένδυση να γίνει και το
περιβάλλον να προστατέψουμε. Νέος άνθρωπος είσαι. Αριστερός είσαι. Κάνε κάτι».
Τα είδα κι έμεινα σύξυλος.
Περίμενα κάτι να ακούσω από τον νέο και τον Αριστερό.
Επιτέλους, μίλαγαν ελληνικά.
Δεν ήταν διαδηλωτές στη Μαδρίτη.
Εκείνος ακούγεται να λέει ότι «υπάρχει και η άλλη πλευρά,
η τοπική κοινωνία», αλλά να μη λέει λέξη στη γυναίκα που του φώναξε «Εμείς
εργάτες είμαστε. Δεν είμαστε η άλλη πλευρά. Κοινωνία είμαστε εμείς και τρέμουμε
αν θα γυρίσουν τη νύχτα οι άντρες μας στο σπίτι ζωντανοί».
Εκείνος, όμως, δεν απάντησε μπροστά τους.
Λίγο αργότερα μιλώντας στην Ιερισσό, με τους εργάτες
απόντες, τους αποκάλεσε «ομήρους της εργοδοσίας και της κυβέρνησης».
Από κάτω τους έλεγαν «πουλημένους».
Να' χει μετρήσει ότι αυτοί που δεν θέλουν τον χρυσό στις
Σκουριές είναι πιο πολλοί από όσους θέλουν να δουλέψουν;
Ό,τι και να σας πω, θα σας γελάσω.
Με αυτό που δεν μπορώ να γελάσω είναι να βλέπω εργάτες
μεροκαματιάρηδες και οικογενειάρχες να εκλιπαρούν δύο δράμια λογικής και, αντί
απαντήσεως, να τους αποκαλούν «ομήρους».
Σε λίγο θα τους πουν και "λούμπεν προλεταριάτο".
Κώστας Σπυρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου