Περί σκύλων…

Σήμερα θα κουράσω. Κι αυτό διότι θύμωσα.

Θύμωσα με την βλακεία που επικρατεί, και όποιος παρεξηγηθεί… ξύδι.

Μια από τις μεγαλύτερες λοιπόν, αν όχι η μεγαλύτερη μου, τρέλες (παιδιόθεν) ήταν και είναι τα σκυλιά.

Από μικρό παιδί τα λάτρευα, άσχετα αν η εποχή που ήμουν μικρό παιδί, οι συνθήκες διαβίωσης, και η κάθετη άρνηση της μαμάς μου με εμπόδισαν από το να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, να έχω δηλαδή σκύλο στο σπίτι.

Για αυτό και από τα 16 μου και μετά, του έδωσα να καταλάβει.

Από τότε μέχρι τώρα, είχα πάντα από 2-3 σκυλιά ταυτόχρονα (μέσα σε διαμέρισμα παρακαλώ), και επί έντεκα χρόνια ένα (από τα τρία) που ζύγιζε 75 κιλά!

Παράλληλα, προσπάθησα όλα αυτά τα χρόνια, τόσο εμπειρικά, όσο και διαβάζοντας ακόμη και επιστημονικές εργασίες, να μάθω ότι μπορώ παραπάνω για τον σκύλο.

Εν ολίγοις είναι το αγαπημένο μου χόμπι.

Η μεγάλη μου αγάπη.

Δυστυχώς όμως, ζω στην Ελλάδα.

Που όπως και σε κάθε άλλο τομέα, έτσι και σε αυτόν των κατοικίδιων (κυρίως σκύλων), ζει σε μια εικονική πραγματικότητα, όπου κυριαρχεί η απόλυτη άγνοια, οι φτηνιάρικες εξυπνάδες, οι μεταδιδόμενες από γενιά σε γενιά ασυναρτησίες, και οι ανυπόστατες εμμονές, ειδικά (και το τονίζω αυτό) ανάμεσα σε δήθεν φιλόζωους ιδιοκτήτες σκύλων.

Ιδιοκτήτες σκύλων που κατά καιρούς τους άκουσα να ρωτάνε αν το Ντόμπερμαν πάει στη μπεκάτσα, αν το Ροτβάιλερ είναι μπάσταρδο Ντόμπερμαν, και αν το Μπουλμαστίφ είναι όντως!!! διασταύρωση με λιοντάρι (μνήσθιτί μου Κύριε  δηλαδή).

Οι οποίοι ιδιοκτήτες σκύλων, παρεμπιπτόντως, είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που στη χώρα μας επικρατεί αυτή η γενική απαξίωση για τα σκυλιά.

Διότι οι περισσότεροι απλά είδαν φως και μπήκαν.

Ξεφτιλίζοντας την έννοια του φιλόζωου.

Και αν ισχύει το ότι ο πολιτισμός μιας χώρας αποδεικνύεται από το πώς αυτή φροντίζει τα ζώα της, τότε ζήτω που καήκαμε…

Αλλά ας τα πάρουμε απ την αρχή.

Η Ελλάδα ήταν ανέκαθεν φτωχή χώρα, που μετά βίας τάιζε τους κατοίκους της.

Επόμενο ήταν οι πεινασμένοι Έλληνες, εδώ και αιώνες, να θεωρούν τον σκύλο ως μια περιττή πολυτέλεια, και να τον βλέπουν (δικαίως) ως έναν ακόμη ανταγωνιστή της λιγοστής διαθέσιμης τροφής, ή απλά ως ένα ακόμη στόμα που πρέπει να ταίσουν.

Για αυτό και πέρα από κάποια «κυνηγιάρικα», και κάποια δήθεν τσοπανόσκυλα, στην Ελλάδα ποτέ δεν είχαμε σκυλιά ράτσας, είτε εργασίας, είτε συντροφιάς, όπως στις υπόλοιπες χώρες.

Και όπου υπήρχαν, ήταν απλά η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Μάλιστα, από τις 400 περίπου ράτσες (ή φυλές) που έφτιαξαν ανά τους αιώνες οι άνθρωποι, ελάχιστες (έως καμία) είναι αυτές που έφτιαξαν  Έλληνες, παρά τις προσπάθειες κάποιων φιλότιμων σημερινών να «αναστήσουν» αρχαίες ελληνικές φυλές σκύλων.

Η διατήρηση σκύλων εξαρτάται από την οικονομική ευμάρεια, και από την χρησιμότητά τους.

Για να φανταστείτε, ακόμη και στην παραδοσιακά φιλόζωη Αγγλία, από τότε που άρχισε η οικονομική κρίση, και ελλείψει χρημάτων, άρχισαν να μειώνονται δραματικά και οι αριθμοί των μεγαλόσωμων σκύλων που δηλώνονται. Μάλιστα, κάποιες φυλές όπως τα Μαστίφ, κινδυνεύουν εκ νέου με εξαφάνιση, επειδή… τρώνε πολύ.

Στην Ελλάδα ποτέ δεν είχαμε ούτε ευμάρεια, ούτε ανάγκη να καλυφθούν κάποιες άλλες δραστηριότητες από εξειδικευμένα σκυλιά.

Παράλληλα είχαμε καταραμένη φτώχια.

Ως εκ τούτου, ουδέποτε αναπτύχθηκε μια γενικευμένη αγάπη για τα σκυλιά.

Το αντίθετο μάλιστα.

Ακόμη και σήμερα, οι «φιλόζωοι» κυνηγοί, που υποτίθεται πως αγαπούν τον σκύλο τους (την ίδια ώρα που δολοφονούν πουλάκια), στην μεγάλη πλειονότητά τους τον θεωρούν ως απλά ένα ακόμη εργαλείο, όπως είναι το τουφέκι, ή το τζιπ, και μόλις βρεθεί η ευκαιρία τον πουλάνε, τον ανταλλάσσουν, ή και τον σκοτώνουν (αν δεν είναι πλέον χρήσιμος). Για τέτοια φιλοζωία μιλάμε.

Τέλος πάντων.

Όλα αυτά μέχρι yesterday.

Από τότε όμως που η Ελλάδα αστικοποιήθηκε, και ξέφυγε από την φάση της απόλυτης γεωργικής οικονομίας, και της συνεπακόλουθης ανέχειας, μαζί με την αστυφιλία, την μεταμόρφωση των επαγγελμάτων, την αλλαγή της κοινωνίας, και της κουλτούρας, ήρθε και σε εμάς (με τεράστια χρονική υστέρηση) η μόδα των κατοικίδιων σκύλων.

Που και σε αυτό, φερθήκαμε, και φερόμαστε, ως Μαντάμ Σουσού.

Ως νεόπλουτοι, και ως ξιπασμένοι.

Και εξηγούμαι: Ξαφνικά, όλοι όσοι ήθελαν να είναι ιν, και να μη θεωρούνται «χωριάτες», άρχισαν να αποκτούν σκύλο συντροφιάς.

Χωρίς να έχουν ιδέα από σκυλιά, χωρίς να αναλογιστούν το μέγεθος τη ευθύνης που αναλαμβάνουν, και κυρίως  χωρίς ποτέ να καταλάβουν ότι η κάθε ράτσα είναι φτιαγμένη για κάποιον συγκεκριμένο ρόλο, και δεν κάνουν όλες για ζωή στη πόλη.

Έτσι, γεμίσαμε από υπερκινητικά κυνηγόσκυλα μέσα σε διαμερίσματα, από Χάσκι(!) σε θερμοκρασίες καύσωνα, από Δαλματίας λόγω της ταινίας του Ντίσνευ, από Ακίτα διότι τέτοιο έχει ο Νταλάρας,  από μπόξερ, ή από όποια ράτσα τέλος πάντων ήταν κατά καιρούς μόδα.

Τώρα τελευταία μάλιστα, βλέπω παντού Beagles.

Αν είναι δυνατόν!

Μια φυλή που επί αιώνες φτιάχτηκε και εξελίχθηκε για να ζει σε συνθήκες αγέλης, και να τρέχει στα χωράφια της Αγγλίας, γαβγίζοντας πίσω από τους καβαλάρηδες, και να κυνηγάει αλεπούδες.

Και όμως, κάποιοι ανίδεοι συμπατριώτες μας, πήραν, και περιορίζουν αυτά τα σκυλιά μέσα σε διαμερίσματα 60 τετρ. μέτρων, απορώντας μετά γιατί τους βγαίνουν νευρικά!

Και βέβαια να μη ξεχνάμε την κλασική «νεοελληνίδα» κότα, που μέσα στην ψευδεπίγραφη λατρεία της για τα σκυλιά, αγοράζει ένα (συνήθως μικρόσωμο), και του φέρεται σαν μωρό παιδί, έχοντας το συνεχώς στην αγκαλιά, με αποτέλεσμα το σκυλί αυτό (οι μικρόσωμες ράτσες είναι φύσει νευρασθενικές) να μεγαλώσει στρεβλά, και να δαγκώνει με την πρώτη ευκαιρία τους πάντες και τα πάντα.

Αγνοώντας για παράδειγμα ότι ακόμη και τα χαριτωμένα Yorkshire είναι τεριέ, και φτιάχτηκαν για συγκεκριμένο λόγο (να κυνηγάνε ποντίκια σε αγροκτήματα), και όχι για την αγκαλιά ή τον καναπέ.

Στην ουσία, αυτές οι φαιδρές καταστάσεις είναι που αποξενώνουν τους υπόλοιπους (αδιάφορους) από τα σκυλιά. 

Αυτοί οι «φιλόζωοι» είναι που κάνουν τον μέσο Έλληνα να απεχθάνεται τους σκύλους, και να τους πετροβολάει όπου τους δει.

Για να το κάνω πιο λιανό: Η κάθε ράτσα είναι ανθρώπινο δημιούργημα.

Σχεδιάστηκε, και «κατασκευάστηκε» από κάποιους, για ένα συγκεκριμένο ρόλο.

Τόσο μορφολογικά, όσο και σε επίπεδο χαρακτήρα.

Οι περισσότερες ράτσες μάλιστα είναι ηλικίας ως και 400 χρόνων το πολύ.

Κάτι πολύ ενδιαφέρον, που διάβασα κάποτε, είναι και το εξής: Αν πάρουμε 5-6 σκυλιά διαφορετικής ράτσας, από Τσιχουάουα ως Μεγάλο Δανό, και τα αφήσουμε μόνα τους σε ένα ερημικό νησί, σε 20-25 χρόνια θα εξαλειφθεί κάθε μορφολογική διαφοροποίηση, και οι απόγονοί τους θα είναι όλοι ίδιοι, στην κλασική μορφή του καφετιού (γκέκα) που βλέπουμε πολλές φορές στα αδέσποτα του δρόμου.

Θα επανέλθουν δηλαδή στην αρχική πρωτόγονη αρχέτυπη μορφή του σκύλου, και όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των επί μέρους φυλών (μέγεθος, τρίχωμα, αφτιά, κλπ) που έφτιαξαν οι άνθρωποι, θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας.

Οι ράτσες υπάρχουν επειδή τις έφτιαξαν οι άνθρωποι, και επειδή οι άνθρωποι συνεχίζουν να διασταυρώνουν σκύλους της ίδιας ράτσας μεταξύ τους.

Και οι ράτσες υπάρχουν διότι χρησίμευσαν και συνεχίσουν να χρησιμεύουν στον άνθρωπο.

Και αν ίσχυε (όπως λένε κάποιοι «φιλόζωοι») ότι όλα τα σκυλιά είναι ίδια, και δεν χρειαζόμαστε ράτσες, αλλά πρέπει να τα αγαπάμε όλα, κλπ τότε πολύ απλά δεν θα υπήρχαν ράτσες.

Υπάρχουν όμως διότι η κάθε μια εξυπηρετεί και έναν συγκεκριμένο σκοπό.

Και αυτό ποτέ δεν θα το καταλάβει η μέση κυράτσα, όπως δεν καταλαβαίνει τι εστί Φερράρι μια κοπέλα που αγνοεί ακόμη και τον κυβισμό του «ομορφούλικου» ΙΧ που οδηγάει.

Ναι,  αλλά είναι κι αυτή οδηγός!!!!

Να διευκρινίσω εδώ ότι άλλο η άδολη αγάπη για όλα τα είδη σκυλιών (και τα ημίαιμα), και άλλο η ενασχόληση με συγκεκριμένες ράτσες. Έτερον εκάτερον.

Καλό το Λυκόσκυλο, αλλά δύσκολα θα κυνηγήσει λαγό.

Καλό το Γκρέιχαουντ, αλλά δεν θα επιτεθεί στον διαρρήκτη.

Καλό το Γουίπετ, αλλά θέλει άπλα, και τροχάδην,  και όχι καναπέ.

Και ούτω καθ’ εξής.

Η κάθε ράτσα έχει τον λόγο, και τον σκοπό ύπαρξής της.

Άσχετα αν στην Ελλάδα διαλέγουμε τα σκυλιά με άλλα κριτήρια (και μετά τα εγκαταλείπουμε σε κάποιο γιαπί, ή σε κάποιο χωράφι διότι δεν μας βολεύουν).

Διότι πώς να ζήσει το Πόιντερ σε διαμέρισμα;

Ακόμη και τα πανέμορφα Κόκερ Σπάνιελ (που η ομορφιά τους είναι αυτή που τα καταδίκασε) κυνηγόσκυλα είναι,  και όχι σκυλιά του καναπέ.

Όπως και τα εξίσου πανέμορφα Γκόλντεν Ρετρίβερ.

Τέλος πάντων.

Αφορμή για αυτό μου το ξέσπασμα, ή παραλήρημα, είναι η άγνοια κινδύνου που βλέπω να επικρατεί μεταξύ πολλών «φιλόζωων» για την αμφιλεγόμενη φυλή των Πιτ Μπουλ, από τα οποία γέμισε εδώ και χρόνια η Ελλάδα.

Και καλά να τα έχουν αυτοί που ξέρουν περί τίνος πρόκειται, και που μπορούν να τα ελέγξουν.

Αλλά όταν βλέπω γυναίκες, γιαγιάδες, ή μικρά παιδιά στο δρόμο με ένα Πιτ Μπουλ από δίπλα, προσωπικά τίθεμαι σε εγρήγορση.

Κι αυτό όχι διότι δεν τα αγαπάω, ή δεν είναι καλά σκυλιά, ή είμαι άσχετος και φοβάμαι, αλλά διότι (θέλουμε δεν θέλουμε) είναι προγραμματισμένα, διότι για αυτό «κατασκευάστηκαν», για να αρπάζουν, να κλειδώνουν, και να μην αφήνουν το «θήραμά» τους, που στη προκειμένη περίπτωση είναι τα άλλα σκυλιά.

Προσέξτε: Ένα Κόλευ, μπορεί να ζήσει ευτυχισμένο όλη του τη ζωή, χωρίς ποτέ να δει πρόβατο.

Αν όμως το πάτε κοντά σε κοπάδι, τότε θα καταλάβετε πως και γιατί φτιάχτηκε αυτή η συγκεκριμένη φυλή.

Θα εκπλαγείτε όταν δείτε το ένστικτο να λειτουργεί αυτόματα.

Και όταν το δείτε θα συγκλονιστείτε.

Ε, λοιπόν το ίδιο ισχύει και με τα Πιτ Μπουλ.

Μπορεί να ζουν αγκαλιά με τα παιδιά της οικογένειας όλη τους τη ζωή.

Μη τυχόν όμως και στραβώσει το μάτι τους.

Τότε θα σιχαθείτε τα πάντα.

Όποιος έχει δει Πιτ Μπουλ σε δράση (ζωντανά και όχι σε βιντεάκι στο youtube), καταλαβαίνει τι εννοώ.

Και εν πάση περιπτώσει, οι Άγγλοι που φημίζονται για την διαχρονική και ιστορική τους φιλοζωία, έχουν απαγορεύσει (νομίζω) την εκτροφή της συγκεκριμένης ράτσας.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Αμερική, όπου στις μισές πολιτείες απαγορεύεται η διατήρηση και εκτροφή Πιτ Μπουλ.

Μήπως είναι άσχετοι όλοι αυτοί;

Κατά μερικούς όψιμους και ερασιτέχνες κυνόφιλους της μπανανίας μας, ναι, οι συγκεκριμένοι είναι άσχετοι.

Εμείς είμαστε Έλληνες και όλα τα ξέρουμε.

Άντε καλά…

Όπως για παράδειγμα, η «δοξασία» που κυκλοφορούσε επί δεκαετίες ανάμεσα σε «σκυλάδες», ότι δηλαδή τα Ντόμπερμαν τρελαίνονται, και μόλις ενηλικιωθούν πρέπει να τα σκοτώσουμε διότι αλλιώς τρώνε το αφεντικό τους!!!!!

Τέλος πάντων και πάλι.

Γνώμη μου είναι να αγαπάμε τα σκυλιά, να ξέρουμε τι είναι, αλλά πάνω απ όλα να θυμόμαστε ότι είναι σκυλιά.

Μόνο έτσι θα υπάρχει μια υγιής σχέση μαζί τους.

Δεν είναι ούτε υποκατάστατα των παιδιών μας, ούτε οι σύντροφοί μας, ούτε κάποια όντα με υπερφυσικά αγαθές ιδιότητες, με την έννοια που τους δίνουν μερικοί αδαείς ιδιοκτήτες τους.

Πάνω απ όλα είναι σκυλιά, με συγκεκριμένη ιδιοσυγκρασία, χαρακτηριστικά, και συνήθειες.

Οπότε δεν χρειάζεται να προβάλλουμε ανθρωπομορφικές ιδιότητες (που δεν έχουν) σε αυτά.

Και για να γνωρίζουν οι άσχετοι (και καλά ζωόφιλοι), τα σκυλιά μας ακολουθούν και μας υπακούουν, και μας «λατρεύουν», διότι ως ζώα αγέλης που είναι από τη φύση τους, έτσι είναι προγραμματισμένα να κάνουν.

Να ακολουθούν τον αρχηγό.

Να ζουν και να λειτουργούν με συγκεκριμένη ιεραρχία, μέσα στα πλαίσια της αγέλης, που στη περίπτωση του κατοικίδιου ο άνθρωπος (αφεντικό)  παίζει τον ρόλο του Α αρσενικού, του αρχηγού δηλαδή της αγέλης, και η υπόλοιπη οικογένεια είναι η υπόλοιπη αγέλη, και μάλιστα με σαφή ιεράρχηση.

Κλείνοντας, και υπενθυμίζοντας ότι λατρεύω τα σκυλιά όσο τίποτα άλλο, σας επισυνάπτω ένα τυχαίο βίντεο, που δείχνει τι μπορεί να πάθει κάποιος ευκαιριακός, και αδιάβαστος  φιλόζωος από τον ίδιο τον σκύλο του, ειδικά όταν αυτός είναι και Πιτ Μπουλ.

Για να μαθαίνουν κάποιοι ανίδεοι «κυνόφιλοι», και να σταματήσουν να επαναλαμβάνουν κοινοτυπίες που άκουσαν στο… πάρκο.

Όπως κάθε τι στη ζωή, έτσι και η κατοχή σκύλου, θέλει διάβασμα!

Πώς να το κάνουμε;

Strange Attractor

ΥΓ- Επειδή υπάρχουν διάφοροι «ξύπνιοι», που δυστυχώς ακόμη περιμένουν να ανακαλυφθεί η Αμερική, και που αμφισβητούν αυτονόητα πράγματα, όπως το ότι οι φυλές των σκύλων είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα (θέλει 20-30 χρόνια για να γίνει μια από το μηδέν), τους συνιστώ να ψάξουν (είναι εύκολο) να μάθουν τι ρόλο εξυπηρετεί το κάθε μορφολογικό χαρακτηριστικό του πανέμορφου και συνάμα πανάσχημου αγγλικού Μπουλντόγκ (ζάρες, στραβά πόδια, μύτη προς τα πίσω, κλπ).

Αξίζει τον κόπο, και είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, και άκρως ενδεικτικό ως παράδειγμα του τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος.