Philharmonics...

Agnes Obel....

Η καγκελάριος της καρδιάς μας…

Συγκλονισμένη η κοινή γνώμη περιμένει με αγωνία τι θα αποφασίσει η Ραχήλ Μακρή για το πολιτικό της μέλλον.

Θα επιστρέψει στους ΑΝΕΛ;

Θα πάει σε άλλο κόμμα, θα παραιτηθεί καταγγέλλοντας το πολιτικό σύστημα που την πολέμησε γιατί ήταν καθαρή και… επικίνδυνα ελεύθερη όπως διατρανώνει εσχάτως;

Μ’ αυτή την αγωνία ο κόσμος θα κάνει φέτος Χριστούγεννα, αδιαφορώντας για την αιθαλομίχλη ή αν κρυώνει ή αν δεν έχει να φάει ούτε μακαρόνια.

Τι θα κάνει η Ραχήλ, ρωτάει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα;

Και γιατί έφυγε τόσο ξαφνικά από την κεντρική πολιτική σκηνή;

ΣΥΡΙΖΑ και στυλ…

Δεν έχω καμία όρεξη να ασχοληθώ και εγώ με τα αγγλικά του Αλέξη Τσίπρα.

Εντάξει, τον άκουσα μετά την εκλογή του ως υποψηφίου της Αριστεράς για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ομολογώ ότι τον βρήκα πολύ βελτιωμένο.

Επιμένει βέβαια να λέει "sides" αντί για "side", αλλά δεν είναι ώρα πλέον να διυλίζουμε τον κώνωπα.

Άλλωστε, όπως σημείωσα και ανωτέρω, προτιμώ τα αγγλικά του να τα κλειδώσω στο χρονοντούλαπο και να ασχολούμαι με το γκρούμιν του προέδρου.

Ο Ερντογάν βουλιάζει σε βούρκο διαφθοράς.

Η στρατηγική πρόβλεψη είναι ένα ζήτημα που πρέπει να απασχολεί κάθε οργανισμό, ιδιαίτερα τα κράτη, αφού οι ορθές στρατηγικές προβλέψεις είναι δυνατόν να θωρακίσουν και να διασφαλίσουν τη βιωσιμότητα ενός κράτους.

Ιδιαίτερα όσον αφορά την Ελλάδα και την Κύπρο, που καταλαμβάνουν έναν γεωγραφικό χώρο μείζονος γεωπολιτικής αξίας, οι στρατηγικές προβλέψεις μπορεί να δώσουν τη δυνατότητα στις κυβερνήσεις σε Λευκωσία και Αθήνα να λάβουν έγκαιρα αποφάσεις και να κάνουν επιλογές, που άλλοτε θα μας προστατέψουν από εξελίξεις που πρόκειται να συμβούν στην ευρύτερη περιοχή και άλλοτε θα μας εξασφαλίσουν θαυμάσιες ευκαιρίες, για να επωφεληθούμε και να ενισχύσουμε τη θέση μας στην περιοχή.

Ο παράγων πολυπλοκότητα.

Στο βιβλίο της «Αλντο Μόρο, Η ομηρία» (εκδόσεις Primus), η ερυθροταξιαρχίτισσα Αννα Λάουρα Μπραγκέτι περιγράφει το πολιτικό αδιέξοδό των απαγωγέων όταν μετά τις «ανακρίσεις» του μεγάλου Ιταλού πολιτικού διαπίστωναν ότι όσα περισσότερα μάθαιναν για τις δομές της εξουσίας, τόσο λιγότερα καταλάβαιναν.

Μάθαιναν ότι η δημοκρατία είχε αναπτύξει εξαιρετικά περίπλοκους μηχανισμούς, που δεν υπήρχε κάποιο κέντρο «ανατροπής» της.

Ενώ στην αρχή νόμιζαν ότι, αιχμαλωτίζοντας τον ηγέτη του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, «χτύπησαν την καρδιά του κράτους» το κράτος λειτουργούσε πέρα και παρά την ομηρία του Αλντο Μόρο.

Τελικώς τον δολοφόνησαν για τον πιο ποταπό λόγο, για να μη φανεί ότι κάνουν πίσω.

A Christmas Carol (sort of)…

Ο εορτασμός των Χριστουγέννων είναι μια επινόηση των μεσαιωνικών χρόνων, αλλά η μορφή του εορτασμού που επικράτησε οφείλεται κατά τον μεγαλύτερο βαθμό στους Αγγλους.

Ας συμμορφωθούμε, λοιπόν, με το τυπικό που καθιερώθηκε τη Βικτωριανή περίοδο, διότι ―κατά την προσωπική μου κοσμολογία― οι Αγγλοι είναι αρμοδιότεροι για τα του Θεού και των οικογενειακών του. (Ενημερώνω τους μη γνωρίζοντες ότι, στην κλίμακα της ιεραρχίας του σύμπαντος, βρίσκονται στην τρίτη βαθμίδα, κάτω από τον Θεό και τους αγγέλους, από τους οποίους τους χωρίζει μόνον το έψιλον που εκθλίβεται. Ετσι, έχουμε: Θεός, άγγελοι, Αγγλοι, άνθρωποι, κατοικίδια, μπολσεβίκοι κ.λπ.).

Εκτός από το χριστουγεννιάτικο δένδρο, τα δώρα, την ψητή γαλοπούλα και τα άλλα, το τυπικό αυτό επιβάλλει και τη χριστουγεννιάτικη ιστορία.

Αυτή έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές, καθώς ο σκοπός της είναι να προετοιμάσει την ψυχή μας για να δεχθεί το μήνυμα των Χριστουγέννων.

Και αυτό δεν είναι άλλο από την αγάπη· εξ ου και τα Χριστούγεννα λέγονται «γιορτή της αγάπης». (Ή μήπως τα έχω μπερδέψει με το Πάσχα; Εν πάση περιπτώσει, αν μέχρι τώρα έχετε πάρει τούτο το σημείωμα στα σοβαρά, δική σας η ευθύνη...).

Μια βίαιη ενηλικίωση…

Ελλάδα,  αφήνοντας το 2013 για να έρθει το «νέον έτος» μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα, όχι και τόσο γιορτινή.

Περισσότερο καπνισμένη από τζάκια, που πασχίζουν να σπάσουν την κρυάδα της εξαθλίωσης.

Εξαθλίωσης όχι αποκλειστικά και μόνον οικονομικής.

Μετά τα όσα διαδραματίστηκαν, σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση με τον bon viveur Μιχάλη Λιάπη, αγαπημένο ανιψιό του «εθνάρχη» μας, ο έτερος ανεπάγγελτος ανιψιός, που χρημάτισε και πρωθυπουργός - έπρεπε να το πιει αυτό το πικρό ποτήρι, να βγάλει την υποχρέωση απέναντι στη χώρα - στις Άλπεις για τις γιορτές.

Ο άλλος, ο  υπουργός του, προτίμησε πιο θερμά κλίματα στην εξωτική Μαλαισία.

Και οι υπήκοοι-ψηφοφόροι στην καθόλου εξωτική Ελλάδα όσο ο ένας θα κάνει το σκι του κι ο άλλος θα κολυμπά, τρέχουν για τα τέλη κυκλοφορίας τους, τα χαράτσια τους, την εφορία τους, να κλείσουν τις υποχρεώσεις της χρονιάς.