Επειδή ο διορισμός του κ. Παπουτσή στην Παγκόσμια
Τράπεζα, όπου και θα εκπροσωπήσει την έρημη χώρα, προκάλεσε κάτι σαν εθνική
ομοφωνία αντίστοιχη με την ευφορία της ομήγυρης που ακούει ένα επιτυχημένο
ανέκδοτο, αισθάνομαι υποχρεωμένος να ξεκαθαρίσω ορισμένα βασικά.
Κατ’ αρχάς, ο κ. Παπουτσής ό,τι κατάφερε στον μάταιο
τούτο τόπο δεν το κατάφερε τυχαία.
Όχι μόνον γιατί γεννήθηκε στον κατάλληλο τόπο την
κατάλληλη στιγμή και είχε την ικανότητα να ενταχθεί στο πασοκικό baby booming,
χωρίς να μπορεί να προτάξει κανένα άλλο προσόν που θα σκίαζε ενδεχομένως την
κομματική του θητεία.
Αλλά και γιατί στον καιρό της ωριμότητάς του, τότε που ο
άνθρωπος απαλλαγμένος από τα βάρη της νεότητας είναι έτοιμος να προσφέρει τη
σωφροσύνη του, την πείρα του και την εν γένει σοφία του, αντελήφθη ότι δεν
αρκεί να αποτύχεις για να επιβραβευθείς και να επιτύχεις.