Mrs. Robinson....

Lemonheads

Η χαμένη (για την Ν.Δ.) υπόθεση του Δήμου Θεσσαλονίκης …

Το τραπέζι των Χριστουγέννων τα είχε όλα: εξαιρετικό φαγητό, κρασί, γλυκίσματα, καλαμπούρι και φυσικά πολιτική συζήτηση.

Σαμαρικός γαρ, δέχθηκα τα πυρά όλων.

Ομοβροντίες από τους συνδαιτημόνες μου για την κατάσταση στη χώρα μας, το πετρέλαιο, τους φόρους, την αιθαλομίχλη, τον Λιάπη, τον Τομπούλογλου, τον Στουρνάρα και πάει λέγοντας.

Σε κάθε επιχείρημά μου, η αντεπίθεση ήταν άμεση.

Και μάλιστα όχι από ΣΥΡΙΖΑίους, αλλά από αστούς Δεξιούς, χρόνια ψηφοφόρους της ΝΔ, απογοητευμένους από τον Αντώνη Σαμαρά που «δε στέλνει τα λαμόγια στη φυλακή», που «δεν κυνηγάει τους λιστοσυμμετέχοντες», που «ανέχεται τον Βενιζέλο», που, που, που...

Πρέπει να σπάσουμε αυγά…

Παρακολουθώντας χθες βράδυ τα δελτία ειδήσεων, έμαθα κάτι πολύ ενδιαφέρον.

Πως ο λεβέντης Τομπούλογλου, ο «αποτυχημένος» αυτός πολιτευτής που συνελήφθη με το δάχτυλο στο βάζο, δεν είναι και τόσο αποτυχημένος, αφού είχε πάρει σχεδόν 30.000 ψήφους(!) στις τελευταίες εκλογές, ως υποψήφιος της ΝΔ στην Β’ Αθηνών.

30.000 ψήφοι δεν είναι καθόλου αμελητέα ποσότητα, ειδικά αν σκεφτούμε πως η Ραχήλ βγήκε βουλευτίνα, και έγινε διάσημη ανά το πανελλήνιο, με ένα μόνο κλάσμα των ψήφων που πήρε ο «αποτυχημένος».

30.000 ψηφοφόροι τον «σταύρωσαν», που όμως σήμερα δεν γνωρίζουν τίποτα για το έγκλημα, μιας και έχουμε χούντα αφού, και κανένας απλός πολίτης δεν φταίει για το χάλι μας.

Όπως προβλέπεται να σταυρώσουν και τον διανοητή Αλέξη, που μεταξύ άλλων πολλών, μας προέτρεψε κάποτε να καλλιεργήσουμε τη γη, σπέρνοντας… φωτοβολταϊκά!

Μπορεί να το είχε διαβάσει σε κανένα βιβλίο της Ναόμι Κάμπελ!!!!

Ο μεγάλος φόβος του Έλληνα…

«Όλοι οι άλλοι τα παίρνουν, εγώ μαλάκας είμαι;».

Μετά ο Χάρης Τομπούλογλου είπε ότι εμπιστεύεται τον Θεό και τη Δικαιοσύνη και κατέστρεψε εντελώς την καλή εικόνα που άρχισα να σχηματίζω.

Διότι ο Χάρης, δεν προσπάθησε, απλώς, να δικαιολογήσει την πράξη του-αυτό είναι το λιγότερο.

Mέσα σε μία μικρή πρόταση συμπύκνωσε ολόκληρη πραγματεία περί νεοελληνικής ηθικής στον δημόσιο βίο.

Και όχι μόνο αυτό…

Στον θάλαμο αερίων….

Κάτι Χριστούγεννα της δεκαετίας του ογδόντα ταξιδέψαμε στη Βουλγαρία σε ένα χιονοδρομικό. Ήταν πάμφθηνα και η Βόρεια Ελλάδα το προτιμούσε.

Η γειτονική χώρα είχε ακόμα το παλαιό της καθεστώς και η φτώχια που έβλεπες στα χωριά του δρόμου ήταν μεγάλη.

Σταματήσαμε για καφέ σε ένα χωριό και βγαίνοντας από το λεωφορείο με χτύπησε μια αποπνικτική μυρωδιά.

Καπνός, βαριά ατμόσφαιρα, πνιγηρή.

Μας έπιασε όλους ένας δυνατός βήχας.

Σχεδόν δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε.

Ο καπνός που έβγαινε από τις καπνοδόχους ήταν πυκνός.

Η σειρά του Χρύσανθου;

Μη διαβάστε τη saga Γιάννη Στουρνάρα – Χρύσανθου Λαζαρίδη με δυο μόνο πρόσωπα.

Ξεκινήστε (χρονολογικό είναι, άλλωστε) από ένα τρίτο.

Πράγματι, την περασμένη Κυριακή στο ΒΗΜΑ – το ίδιο εκείνο ΒΗΜΑ που είχε στηρίξει με ευλάβεια μετά-Σημιτικά τη σεμνοτάπεινη επανίδρυση του Κράτους, ύστερα την εποχή λαμπερών προσώπων και Τιτανικού και πιστολιών στο τραπέζι, ύστερα της μνημονιακής επιλογής ΓΑΠ και της μνημονιακής μεταστροφής Αντ-Σαμ, ύστερα τις προσδοκίες Παπαδήμου και τελευταίως τη χαραυγή του πρωτογενούς πλεονάσματος – δημοσιευόταν η εκτίμηση του βετεράνου πλην πεισματικά απόντος Αλέκου Παπαδόπουλου: ότι, άμα δεν υπάρξουν συνθήκες επανατοποθέτησης του προγράμματος που εφαρμόζεται στην ελληνική περίπτωση με διαλυόμενη την πραγματική οικονομία, «η χώρα θα αχθεί μόνη της εκτός Ευρωζώνης».

Πώς αντιμετωπίζεται αυτό;

Με μια «μεσοπρόθεσμη πλατφόρμα διάσωσης όπου θα εκπροσωπούνται όλα τα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα σε επίπεδο κορυφής».

Αυτή η πλατφόρμα κατ’ ανάγκην θα προκύψει μετεκλογικά, υπό τη βίαιη πίεση της ανάγκης. Θα ήταν ιδεώδες να γινόταν προεκλογικά, και το αποτέλεσμα να υποβαλλόταν στη βάσανο της κάλπης. Αλλά…

Η Ελλάδα χρειάζεται… τον Ερντογάν.

Όταν στην Ουάσιγκτον χαρακτηρίζουν την κατάσταση σε μία χώρα «επικίνδυνη» και τον ηγέτη της «απρόβλεπτο και αναξιόπιστο», τότε το πρόβλημα (της χώρας) είναι πολύ σοβαρό.

Αυτή είναι η κεντρική ιδέα των αναλύσεων της αμερικανικής διπλωματίας για την Τουρκία και τον πρωθυπουργό της.

Οι χώρες, λοιπόν, που αποτελούν τη γειτονιά της Ανατολικής Μεσογείου είναι λογικό να προβληματίζονται.

Ιδιαίτερα η Κύπρος, όπου η Τουρκία διατηρεί παράνομα δυνάμεις κατοχής καταστρατηγώντας κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου, και η Ελλάδα, που απειλείται ακόμα και σήμερα, εν μέσω αυτής της άνευ προηγουμένου κρίσης που μαστίζει τη γειτονική χώρα.