Πρέπει να σπάσουμε αυγά…

Παρακολουθώντας χθες βράδυ τα δελτία ειδήσεων, έμαθα κάτι πολύ ενδιαφέρον.

Πως ο λεβέντης Τομπούλογλου, ο «αποτυχημένος» αυτός πολιτευτής που συνελήφθη με το δάχτυλο στο βάζο, δεν είναι και τόσο αποτυχημένος, αφού είχε πάρει σχεδόν 30.000 ψήφους(!) στις τελευταίες εκλογές, ως υποψήφιος της ΝΔ στην Β’ Αθηνών.

30.000 ψήφοι δεν είναι καθόλου αμελητέα ποσότητα, ειδικά αν σκεφτούμε πως η Ραχήλ βγήκε βουλευτίνα, και έγινε διάσημη ανά το πανελλήνιο, με ένα μόνο κλάσμα των ψήφων που πήρε ο «αποτυχημένος».

30.000 ψηφοφόροι τον «σταύρωσαν», που όμως σήμερα δεν γνωρίζουν τίποτα για το έγκλημα, μιας και έχουμε χούντα αφού, και κανένας απλός πολίτης δεν φταίει για το χάλι μας.

Όπως προβλέπεται να σταυρώσουν και τον διανοητή Αλέξη, που μεταξύ άλλων πολλών, μας προέτρεψε κάποτε να καλλιεργήσουμε τη γη, σπέρνοντας… φωτοβολταϊκά!

Μπορεί να το είχε διαβάσει σε κανένα βιβλίο της Ναόμι Κάμπελ!!!!

Και αυτό είναι ένα μόνο από τα πάρα πολλά στρεβλά της δημοκρατίας μας.

Την οποία στηλίτευε ακόμη και ο Σωκράτης, άσχετα αν μας βολεύει να το ξεχνάμε (ή να το αγνοούμε).

Η οποία δημοκρατία θα πρέπει να αλλάξει σε πολλά, αν θέλει να ευδοκιμήσει, ειδάλλως τα μαυροφορεμένα παλικάρια οπαδοί του Αδόλφου είναι έτοιμα να την ξεκοιλιάσουν, και μάλιστα με τα ίδια της τα όπλα, όπως έκανε κάποτε και το ίνδαλμά τους.

Χώρια οι μπαχαλάκηδες του Σύριζα.

Η μαύρη από κάθε πλευρά εποχή που ζούμε όχι μόνο ευνοεί, αλλά επιτάσσει να αλλάξουμε ρότα.

Και ένας τρόπος (απαραίτητος) για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι να κοιταχτούμε όλοι κατάματα και να αναγνωρίσουμε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.

Υπάρχουν πάρα πολλά που πρέπει να γίνουν.

Κατ’ αρχήν, και πέραν της απαραίτητης αλλαγής του εκλογικού συστήματος, αλλά και της αναδιάρθρωσης (συρρίκνωσης) των εκλογικών περιφερειών, θα πρέπει οπωσδήποτε να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών (σε 200 και πολλοί είναι).

Το ίδιο και τα προνόμιά τους.

Κάτι βέβαια που έχει ήδη γίνει σε ένα μεγάλο βαθμό, χώρια του ότι η «ισχύς» του βουλευτή δεν είναι αυτή που ήταν κάποτε (π.χ. δεκαετία του ’80).

Πέρα από πολιτικούς λόγους, υπάρχουν και οι οικονομικοί, που καθιστούν επιβεβλημένη την μείωση του αριθμού τους, αλλά και την αναθεώρηση του ρόλου τους (και ας αναμασούν μερικοί την καραμέλα περί του ότι η δημοκρατία κοστίζει…).

Ένα ρόλος, που πέρα από τον θεσμικό, έχει πλέον καταντήσει γραφικός.

Με διάφορες ανισόρροπες, που ελέω χιλίων ψήφων εξελέγησαν στη βουλή, και σήμερα μονοπωλούν τις ειδήσεις, σκαρφαλώνοντας σε κάγκελα και γενικά προκαλώντας με τις ασυναρτησίες τους.

Και που επειδή δυστυχώς δεν είμαστε και λαός φιλοσόφων (όπως θέλουμε να πιστεύουμε) τις (τους) ψηφίζουμε βουλευτές  με τα ίδια κριτήρια που αγοράζουμε και δίσκους.

Λίγο μπούτι, λίγο κοιλιά, και από κει και πέρα το χάος.

Δηλαδή επιλέγουμε τον κατιμά, που χαϊδεύει τα αφτιά μας, αλλά από ποιότητα «μηδέν εις το πηλίκιον» που έλεγε και ο εθνικός μας στοχαστής κάποτε.

Αρκεί να υπάρχει τζερτζελές, δηλαδή.

Δυο άλλες θεσμικές αλλαγές που προσωπικά θεωρώ χρήσιμες θα ήταν η θεσμοθέτηση της υπουργοποίησης αποκλειστικά εξωκοινοβουλευτικών προσωπικοτήτων (κάτι που αν θυμάμαι καλά υπήρχε και στο καταστατικό της ΠΟΛΑΝ).

Μπας και γλιτώσουμε από την μεγάλη μάστιγα της δημοκρατίας μας, που δεν είναι άλλη από το περίφημο πολιτικό κόστος και τον λαϊκισμό που αναπόφευκτα τον συνοδεύει.

Διότι ποιος υπουργός σήμερα, εξαρτώμενος από τις δημοσκοπήσεις, τα τηλεπαράθυρα, και τα καπρίτσια του σοφού λαού, θα τολμήσει να  εφαρμόσει μια αντιλαϊκή πολιτική, όσο απαραίτητη και αν είναι;

Μόνο εφόσον έχει το λεγόμενο deathwish. Και αυτοί είναι ελάχιστοι.

Και τέλος, μια ακόμη ακράδαντη πεποίθησή μου είναι πως τα ψηφοδέλτια θα πρέπει να καταρτίζονται με λίστες.

Βγαλμένες από τον αρχηγό.

Όσο το σύστημά μας είναι αυτό που είναι, το σημερινό καθεστώς δεν βοηθάει.

Διότι εγώ για παράδειγμα, που ψήφισα πρώτη φορά την Ν.Δ. δεν το έκανα ούτε για τον Γιακουμάτο, ούτε για τον Βύρωνα, ούτε για τον Τομπούλογλου.

Το έκανα για τον Σαμαρά και μόνο.

Ο οποίος όμως είναι έρμαιο του κάθε εκλεγμένου Τομπούλογλου.

Με τα χέρια του δεμένα από παντού. (Μέσα και έξω από το κόμμα του).

Διότι άλλος χρωστάει στον Μητσοτάκη, άλλος στον Καραμανλή, και άλλος πετάει αετό γενικώς…

Ναι αλλά έτσι δεν γίνεται δουλειά, όσο και να προσπαθεί ο μεγάλος.

Οπότε;

Οπότε μάλλον ήρθε η ώρα του γενικευμένου σπασίματος αυγών, ειδάλλως η ομελέτα θα συνεχίσει να είναι άνοστη, ακόμη και βλαβερή.

Υπάρχει θέληση;

Χου νόουζ…;

Strange Attractor