Damned Rope...

Wet Cactus

Ο Άκης στον καθρέφτη μας…

“Αισθάνεστε δικαιωμένος;” ρώτησε ο δημοσιογράφος τον Ακη Τσοχατζόπουλο μετά την αποφυλάκισή του επιβεβαιώνοντας ότι η ποιότητα του πολιτικού συστήματος αντανακλά το επίπεδο της συλλογικής κουλτούρας, όπως, συχνά, αποτυπώνεται στις απορίες και στα σχόλια των “διαμεσολαβητών” και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, ίσως, κάποιες φορές, και της πραγματικότητας. 

Η μία επιλογή είναι να γελάσεις συνδυάζοντας την ερώτηση με τα κόκκινα γυαλιά-καρδούλες της Βίκυς Σταμάτη και με τις απειλές του πρώην υπουργού ότι θα ξεμπροστιάσει Σημίτη-Παπανδρέου. Η άλλη επιλογή, πιο δύσκολη, είναι να σκεφτείς πως ο Ακης Τσοχατζόπουλος παρά λίγο δεν έγινε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σε μια χώρα στην οποία βρέθηκαν πολλοί που χειροκρότησαν τα σοσιαλιστικά του ζεϊμπέκικα…

Υπέρ Σώτης Τριανταφύλλου…

Τη Σώτη Τριανταφύλλου δεν την γνωρίζω προσωπικά. Δεν έτυχε… Τη γνωρίζω, απλώς, μέσα από το συγγραφικό της έργο. Έχω διαβάσει κάποια κείμενά της. Και την καταχώρησα στο μυαλό μας, στην κατηγορία των σπάνιων εκείνων πνευματικών ανθρώπων που ξεπερνούν τα όρια της (όποιας) ιδεολογικής «αφετηρίας» τους, και τολμούν να ταξιδέψουν σε «αχαρτογράφητα ύδατα»…

Σπάνιες περιπτώσεις στον κόσμο μας, γενικότερα. Σπάνιες σε κάθε εποχή, εποχή, εδώ που τα λέμε… Και πολύ σπάνιες στη σύγχρονη Ελλάδα (που διώκει απηνώς την ελεύθερη σκέψη…)

Πρόκειται για στοχαστές, που νιώθουν την ανάγκη να πάρουν θέση για τα μεγάλα προβλήματα του καιρού τους (όχι κατ’ ανάγκην αυτά που μονοπωλούν την εκάστοτε «επικαιρότητα») με το περίεργο αίσθημα ευθύνης όσων πιστεύουν ότι πρέπει να πουν την «αλήθεια» τους σαν να ήταν η «τελευταία γνώμη», η «τελευταία ψήφος» που θα έκρινε το «αποτέλεσμα»…

Ο αριστερός λαϊκισμός είναι χειρότερος από τον ελιτισμό της δεξιάς…

H περιοχή του Αιγάλεω έγινε γνωστή τα προηγούμενα χρόνια για την ποδοσφαιρική ομάδα της και τον Θωμά Μητρόπουλο που έλεγε στην «παράγκα»: «Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και όλοι οι άλλοι να πάνε να γα...».

Όμως, η ομάδα απαξιώθηκε, η φτωχική αυτή γειτονιά παρέμεινε στην αφάνεια, μέχρι που ήρθε ο νέος Νίκος Ξανθόπουλος της χώρας, ο Δημήτρης Τζανακόπουλος για να μας θυμίσει πώς ο αριστερός λαϊκισμός είναι χειρότερος από τον ελιτισμό της δεξιάς.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, θέλοντας να την... πει στον Κυριάκο Μητσοτάκη του απαγόρευσε να μιλά για το Αιγάλεω ή το Κερατσίνι γιατί δεν ξέρουν που πέφτει. Ενώ ο Τζανακόπουλος; Παιδί του λαού που έμεινε και δύο χρόνια στο Αιγάλεω…

Μέτρα, αντίμετρα και τρία αυγά Τουρκίας…

Δεν ξέρουμε ποιος έβαλε στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα αυτή την πατέντα, αλλά τη χρησιμοποιεί κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά στα δύσκολα. Είναι πατέντα που θυμίζει το αξίωμα της ομοιοπαθητικής «Like cures like».  Ή το αξίωμα της πυρόσβεσης: «η φωτιά σβήνει φωτιά».

Στην περίπτωση του κάθε φορά που πρέπει να υιοθετήσει μια σκληρή μνημονιακή ρύθμιση  κοτσάρει από δίπλα και μια …αντιρύθμιση και νομίζει πως καθάρισε. Μετά από αυτό  δέν ρου κοστίζει τίποτε να λέει στο Υπουργικό Συμβούλιο ότι η κυβέρνησή του έχει ορίζοντα … εξαετίας!

Γιατί αγαπάμε τους ψεύτες;

Ένα μεγάλο ερώτημα, που προβληματίζει τον κάθε έλληνα είναι πώς μπορεί να εμπιστευθεί  ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, πώς μπορεί να πιστέψει πολιτικούς, που συστηματικά του έλεγαν ψέματα. Όμως μερικές φορές τείνουμε να αγνοούμε ότι στην πλειοψηφία των πολιτών αρέσουν τα ψέματα. Ποτέ ουδείς κι ουδέποτε εξελέγη λέγοντας αλήθειες. Κι αποκορύφωμα τους, τα ψέματα του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Που έδωσαν νέα απεχθή διάσταση στην ψευδολογία και στη δημαγωγία…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πολιτικοί λένε ψέματα. Αλλά πάντα έλεγαν ψέματα. Πάντα και παντού. Και σχεδόν πάντα, οι νικητές των εκλογών αλλά κι οι μεγαλύτεροι ηγέτες αυτής της χώρας ήταν οι ιδανικότεροι ψεύτες και δημαγωγοί. Κι αυτό συμβαίνει διότι ο κόσμος δεν αντέχει την αλήθεια. Δεν θέλει να ακούει αλήθειες. Προτιμά τα ψέματα, τον ικανοποιούν, του κατευνάζουν την αγωνία, τον κάνουν να καταπολεμά τον φόβο και την ανασφάλεια για την αβεβαιότητα του αύριο….