Rats...

Pearl Jam

Ο Αλέξης, το πρωτογενές πλεόνασμα, και η ... Καιτάρα!

Είθισται εδώ και πολλές δεκαετίες στο εξωτερικό, και λίγο πιο πρόσφατα στην Ελλάδα, οι πολιτικοί να καθορίζουν τα πλάνα τους με βάση τις διάφορες δημοσκοπήσεις.

Οι δημοσκοπήσεις έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο επιρροής ως πολιτικό εργαλείο, και ως μπούσουλας, που υπάρχουν παραδείγματα Αμερικανών (κυρίως) πολιτικών που επιλέγουν ακόμη και το χρώμα της γραβάτας που θα φορέσουν με βάση τα αποτελέσματά τους.

Δηλαδή, οι δημοσκοπήσεις έχουν γίνει κάτι σαν καθημερινά δημοψηφίσματα, που φωτογραφίζουν την κοινή γνώμη, η οποία στη δημοκρατία κάνει κουμάντο.

Ο πολιτικός κίνδυνος…

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τον Φεβρουάριο του 2010.

Στα τέλη του μήνα εκείνου, μετά το σοκ συνειδητοποίησης του Νταβός, όπου η Ελλάδα ήταν το μόνο θέμα στα χείλη των υψηλών προσκεκλημένων, και μετά την αποτυχία του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης – ποιος το θυμάται, άραγε; – να αναστρέψει τη ραγδαία επιδεινούμενη κατάσταση, η κυβέρνηση Παπανδρέου ετοιμαζόταν να προωθήσει τις πρώτες οριζόντιες περικοπές σε μισθούς του Δημοσίου.

Θα εγκατέλειπε έτσι οριστικά τα κεϊνσιανά προεκλογικά της όνειρα, σε μια ύστατη προσπάθεια να εξευμενίσει τους θεούς των αγορών και να αποφύγει την κρίση χρέους.

Ως οδυνηρά γνωστόν, κι αυτή η προσπάθεια έπεσε στο κενό, με αποτέλεσμα δύο μήνες αργότερα η Ελλάδα να ζητήσει την ενεργοποίηση του νεοπαγούς μηχανισμού στήριξης και να θέσει εαυτόν υπό την κηδεμονία της τρόικας.

Thessaloniki in colour...

Την άνοιξη του 1913, οι φωτογράφοι του Άλμπερτ Καν κατέφτασαν σε μια πολυπολιτισμική πόλη σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας της.

Η Θεσσαλονίκη δεν αποτελούσε πλέον τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία κατέρρεε στα Βαλκάνια...

Nτοκιμαντέρ του BBC παρουσιάζει τις πρώτες έγχρωμες φωτογραφίες που τραβήχτηκαν ποτέ στη Νύμφη του Θερμάικου.

Πρώιμες έγχρωμες φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης κατά την αυγή του 20ου αιώνα.

Τσιπρισμός, ή Λαφαζανισμός, ή... τουρλουμπούκι;

Είναι ανάγκη, νομίζω, να επανεξετάσουμε ορισμένες έννοιες επί τη βάσει του πραγματικού περιεχομένου τους.

Μιλούμε, λ.χ., για τον ΣΥΡΙΖΑ· αλλά για ποιον ΣΥΡΙΖΑ, εκείνον που εκφράζει ο Τσίπρας ή τον άλλον του Λαφαζάνη;

Τον ΣΥΡΙΖΑ που κοροϊδεύει τον κόσμο, υποσχόμενος διαγραφή του χρέους, επιστροφή στα ελλείμματα και ευρωπαϊκή χρηματοδότηση της ανάπτυξης με χαριστικούς όρους ή τον άλλον που λέει, διακριτικά μεν αλλά εντίμως και ευθέως, έξοδο από το ευρώ και οικοδόμηση του σοσιαλισμού;

Τον ΣΥΡΙΖΑ που θέλει την Ελλάδα Βενεζουέλα των Βαλκανίων ή τον άλλον που οραματίζεται την Κούβα του Αιγαίου Πελάγους;

Βία, αίμα, και κινητά τηλέφωνα…

 Το τεχνολογικό boom από το 2000 και μετά έφερε μια επανάσταση στον τρόπο που επικοινωνούμε, δημιουργούμε δίκτυα και ανταλλάσσουμε πληροφορίες. Πίσω από αυτές τις μοναδικές τεχνολογικές καινοτομίες βρίσκονται κάποια λαμπρά, επώνυμα μυαλά, κάποια ηχηρά ονόματα πολυεθνικών και εκατομμύρια ανθρώπων που με το αίμα τους συνδράμουν στην δική μας ευημερία.

Καταλυτικό ρόλο στην επιτάχυνση της τηλεπικοινωνιακής επανάστασης αλλά και τη διαιώνιση του εμφυλίου που μαίνεται από το 1996 στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, με εκατομμύρια νεκρούς και ανυπολόγιστες καταστροφές, έπαιξε το κολτάνιο γνωστό και ως «ματωμένο μέταλλο της Αφρικής».

Καραβάκια στον Θερμαϊκό, και ιπτάμενα χαλιά…

Σε ημέρες κρίσης πρέπει να μιλάμε υπεύθυνα, τουλάχιστον λογικά.

Όμως τι σχέση μπορεί να έχει με τη λογική και την υπευθυνότητα η πρόταση ότι συμβάλλουν στη λύση του συγκοινωνιακού προβλήματος της Θεσσαλονίκης τα καραβάκια;
Τα οποία θα κινούνται με αφετηρία το λιμάνι, στάσεις στο δημαρχείο, στο Μέγαρο Μουσικής, στη μαρίνα Καλαμαριάς, στη Μίκρα, στο αεροδρόμιο και τερματισμό στους Ν. Επιβάτες;

Πουθενά στον κόσμο δεν λειτουργεί αστική συγκοινωνία με καραβάκια εκτός της Βενετίας, που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, αφού αντί για δρόμους έχει κανάλια.

Το Λονδίνο, το Παρίσι, η Βιέννη, η Βουδαπέστη, η Μπρατισλάβα, η Αγία Πετρούπολη, το Βελιγράδι διασχίζονται από ήρεμα ποτάμια.

Όμως πουθενά δεν γίνεται αστική συγκοινωνία με καραβάκια.