As Tears Go By...

The Rolling Stones

Πραγματικό ναυάγιο πολιτικής…

Τι σημαίνει ναυάγιο πολιτικής στην Ελλάδα του 2017; Οι αριστεροί θα αναφερθείτε με κάποια συστολή πλέον στην πασοκονεοδημοκρατία. Οι υπόλοιποι θα αναφερθείτε μετά μανίας στον ΣΥΡΙΖΑ.

Εγώ, θεωρώντας τον εαυτό μου λογικό, άρα όχι συριζαίο, όχι χρυσαυγίτη, όχι αντιευρωπαϊστή, και επιπλέον ως κάτοικος ενός πανέμορφου πλην πολύπαθου μικρομεγάλου νησιού της Δωδεκανήσου θα σας πω ευθαρσώς: Στον όρο πολιτικό ναυάγιο, πολιτική ανικανότητα, πολιτική ανεπάρκεια, το λεξικό πρέπει να έχει τη φωτογραφία του πλέον γελοίου πολιτικάντη των ΜΚΟ...

Ναυάγιο = Γιάννης Μουζάλας…

Πώς να κάνετε καριέρα με τον ΣΥΡΙΖΑ…

Aπό τη λάσπη και το ξενύχτι των ανθρώπων που τρέχουν εθελοντικά να βοηθήσουν πρόσφυγες μέχρι το γραφείο του διευθυντή Υποδοχής τους στο υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής με το μηνιαίο μισθό των 4.000 ευρώ, η Ανθή Καραγγελή διέγραψε ταχύτατα μια πορεία που προσφέρει ένα ολοκληρωμένο «success story» στο βιβλίο «Πώς να κάνετε καριέρα με τον ΣΥΡΙΖΑ».

Το βιβλίο αυτό δεν έχει ακόμη εκδοθεί για να σπεύσουν οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, αλλά κεφάλαιά του μπορεί κανείς από τώρα να τα διαβάσει είτε μέσα από ρεπορτάζ που δημοσιεύονται για μεμονωμένες περιπτώσεις είτε από αφηγήσεις που γίνονται, όμως μόνο μέσα σε κλειστά κομματικά γραφεία…

Μπάμπη, μπορούσες πολύ περισσότερα…

Τελευταία, παρατηρώ διαρκώς ανθρώπους που έχουν περάσει στη μέση ηλικία να φέρονται εντελώς ανακόλουθα με τις αστικές καταβολές τους και τις προδιαγραφές του κοινωνικού ρόλου τους. Χαριεντίζονται με την αναίδεια ενός πλουσιόπαιδου και την αδιαφορία ενός χρόνιου χασικλή. 

 

Άνθρωποι που προορίζονταν να χτίσουν τη χώρα του μέλλοντος, που είχαν προνομιακό σημείο εκκίνησης, δεν μπορούν να διαφυλάξουν έστω την αξιοπρέπειά τους. Ο Μπάμπης δεν είναι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, είναι το συλλογικό αρχέτυπο του ανθρώπου που παράγει μιζέρια και όχι αξία…

Με τον Σπαλιάρα και όχι με τη Δραγασάκη…

Σόρι κιόλας, αλλά ο Σπαλιάρας πήγε στον Άγιο Δομήνικο παρατώντας σπίτι, γκόμενες, φίλους και καβάντζες, κι άμα τα κερδίσει τα εκατό χιλιάρικα! Άμα! Ρίσκαρε κοινώς ο Σπαλιάρας. Ενώ η Ρηνιώ Δραγασάκη επιδοτήθηκε με 130.000 από εδώ, ρούπι δεν το κούνησε από τη χώρα που τη διοικεί ο μπαμπάς της! Άρα;

Είναι πράξη αντίστασης να βλέπεις ράπερ Μπο κι όχι Τζον Μπο(ι) Γουόλτον στην κρατική τηλεόραση. Η οποία επίσης πριμοδοτεί τη Ρηνιώ με οβολούς από τον κορβανά της, πέρα από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Σαν τους Σαμαροβενιζέλους, που επί κυβέρνησής τους τα 130.000 ήταν μόνο 7.000 ψωροχιλιάρικα... 

Και βλέπεις Νίκο Βούτση και τρως μόνο με 10 ευρώ!

Στην αναγγελία αναφέρεται ως ανοιχτή πολιτική εκδήλωση – συνεστίαση. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η παρεξήγηση. Παλιά αυτά τα δύο θα συνέβαιναν χωριστά. Το κοινό θα τα είχε διαχωρισμένα στο μυαλό του: άλλο η πολιτική εκδήλωση και άλλο η χοροεσπερίδα συνεστίαση. Το πρώτο υποτίθεται -όσο ακόμα υπήρχαν ελπίδες για παροχές- το αντιμετώπιζαν σοβαρά. Το δεύτερο ήταν διασκέδαση. Μια κοινωνική γιορτή.

Το υβρίδιο αυτών των δύο προφανώς προκύπτει για λόγους ανάγκης. Ο Νίκος Βούτσης υλοποιεί το «άνοιγμα στον κόσμο» που θυμάται κάθε κόμμα εξουσίας όταν στριμώχνεται. Το πρόβλημα είναι ότι μάλλον κανείς δεν ενδιαφέρεται να ακούσει τον Νίκο Βούτση – έστω και δωρεάν. Αν όμως συνοδεύεται από ζωντανή ορχήστρα και πλήρες μενού, σίγουρα μιλάμε για ένα πολύ πιο ελκυστικό πακέτο. Που πληρώνεις και 10 ευρώ για να το απολαύσεις. Συν τα ποτά…