28.2.22

Η νέα γεωπολιτική πραγματικότητα που ξεπροβάλλει…

Και να που πάλι τα καταφέραμε να διχαστούμε.

Διότι αν κρίνω από όσα διαβάζω στα σόσιαλ μύδια, οι μισοί εξ ημών είμαστε υπάλληλοι της ρωσικής πρεσβείας, και οι άλλοι μισοί τα παίρνουμε κρυφά από τους Αμερικάνους…

Άλλοι με τον νέο Μ. Αλέξανδρο, τον Πούτιν, και άλλοι με τους «ιμπεριαλιστές» του Μπάιντεν.

Άλλοι υπέρ της ουδετερότητας και της διπλωματίας, κι άλλοι έτοιμοι να στείλουμε φρεγάτες και υποβρύχια στη Μαύρη θάλασσα.


Σαν να μην μας έφτανε η δεκαετής και βάλε διχόνοια μεταξύ ευρωπαϊστών και συριζαίων δραχμολάγνων, η εκείνη πιο πριν μεταξύ γαλάζιων και πράσινων καφενείων, τώρα εκτός από τα εμβόλια θα σκοτωνόμαστε και για τo... Χάρκοβο, που μέχρι προχθές δεν το ήξερε ούτε ο Πορτοσάλτε.

Τέλος πάντων… αυτό που είναι σίγουρο είναι πως η διπλωματία απέτυχε, εξ ου και τις τελευταίες μέρες ζούμε σε έναν νέο κόσμο στον οποίο μέχρι και η ενοχική Γερμανία αρχίζει να αγριεύει, και να θυμάται το μιλιταριστικό της παρελθόν.

100 δις!!!!!!! για αμυντικές δαπάνες ανακοίνωσε ο καγκελάριός της. 100 δις… ποιος να το πίστευε πριν από 10 μέρες;

Και αυτό διότι με τις εμμονές του αναθεωρητή Πούτιν, βλέπουμε μια θλιβερή επανάληψη μικρών κρατών να καταβροχθίζονται από υπερδυνάμεις για λόγους «εθνικών συμφερόντων».

Ο νόμος της ζούγκλας δηλαδή, όπως ακριβώς ίσχυε από την εποχή του πελοποννησιακού πολέμου, αλλά και πιο πριν.

Η Ρωσία άνοιξε διάπλατα τις πύλες της κολάσεως, και κανείς δεν ξέρει πως και πότε θα καταφέρουμε να τις κλείσουμε...

2.2.22

Η θεσμοθετημένη ατιμωρησία θεριεύει την εγκληματικότητα…

Συνήθως γράφω για την ανεπάρκεια του πολιτικού μας προσωπικού. Κι αυτό διότι ένα χαρακτηριστικό της μπανανίας μας είναι πως η καθημερινότητα μας εξαρτάται από την εκάστοτε πολιτική εξουσία. 

Δεν είμαστε σαν τους «βελανιδοφάγους» δηλαδή, που οι χώρες και τα συστήματά τους λειτουργούν ασχέτως του ποιος κυβερνάει. Εδώ σε εμάς, ξυπνάς και δεν ξέρεις τι σε περιμένει, επειδή κάποιος υφυπουργός θέλει να αφήσει το στίγμα του, για την προκοπή του τόπου!

Σήμερα όμως θα γράψω και πάλι για την εγκληματικότητα και την ατιμωρησία.


Με την δεύτερη να θεριεύει την πρώτη.

Μια ατιμωρησία που στα καθ’ ημάς είναι σχεδόν και επίσημα θεσμοθετημένη.

Ειδικά τα τελευταία 20-30 χρόνια, οπότε και σπεύσαμε ασμένως να γίνουμε κι εμείς μέρος της «αναπτυγμένης» οικονομικά και πολιτικά Δύσης.

Κούνια που μας κούναγε…