Και να που πάλι τα καταφέραμε να διχαστούμε.
Διότι αν κρίνω από όσα διαβάζω στα σόσιαλ μύδια, οι μισοί εξ ημών είμαστε υπάλληλοι της ρωσικής πρεσβείας, και οι άλλοι μισοί τα παίρνουμε κρυφά από τους Αμερικάνους…
Άλλοι με τον νέο Μ. Αλέξανδρο, τον Πούτιν, και άλλοι με τους «ιμπεριαλιστές» του Μπάιντεν.
Άλλοι υπέρ της ουδετερότητας και της διπλωματίας, κι άλλοι έτοιμοι να στείλουμε φρεγάτες και υποβρύχια στη Μαύρη θάλασσα.
Σαν να μην μας έφτανε η δεκαετής και βάλε διχόνοια μεταξύ ευρωπαϊστών και συριζαίων δραχμολάγνων, η εκείνη πιο πριν μεταξύ γαλάζιων και πράσινων καφενείων, τώρα εκτός από τα εμβόλια θα σκοτωνόμαστε και για τo... Χάρκοβο, που μέχρι προχθές δεν το ήξερε ούτε ο Πορτοσάλτε.
Τέλος πάντων… αυτό που είναι σίγουρο είναι πως η διπλωματία απέτυχε, εξ ου και τις τελευταίες μέρες ζούμε σε έναν νέο κόσμο στον οποίο μέχρι και η ενοχική Γερμανία αρχίζει να αγριεύει, και να θυμάται το μιλιταριστικό της παρελθόν.
100 δις!!!!!!! για αμυντικές δαπάνες ανακοίνωσε ο καγκελάριός της. 100 δις…
ποιος να το πίστευε πριν από 10 μέρες;
Και αυτό διότι με τις εμμονές του αναθεωρητή Πούτιν, βλέπουμε μια θλιβερή επανάληψη μικρών κρατών να καταβροχθίζονται από υπερδυνάμεις για λόγους «εθνικών συμφερόντων».
Ο νόμος της ζούγκλας δηλαδή, όπως ακριβώς ίσχυε από την εποχή του πελοποννησιακού πολέμου, αλλά και πιο πριν.
Η Ρωσία άνοιξε διάπλατα τις πύλες της κολάσεως, και κανείς δεν ξέρει πως και πότε θα καταφέρουμε να τις κλείσουμε...
Και το παράδοξο είναι πως αυτή η απειλή που ξεπροβάλλει, ενός πυρηνικού ολέθρου δηλαδή, δεν την ξεκινάει κάποιος ανιστόρητος νεανίας, ένας σαραντάρης που δεν έχει μνήμες και γνώση του τι προηγήθηκε, αλλά ένας 70αρης πρώην πράκτορας της KGB, και ένας 80άρης πρόεδρος των ΗΠΑ.
Αμφότεροι πρόλαβαν με το παραπάνω το πυρηνικό ρολόι του κόσμου να γράφει 12 παρά 3’ τη δεκαετία του ’80, ενώ το 1962 παραλίγο να χτυπήσει μεσάνυκτα για τα καλά.
Και όμως, αν κρίνω από την ρητορική του Πούτιν, τίποτα δεν έμαθε, τίποτα δεν θυμάται, και πάμε ξανά από την αρχή.
Ίσως διότι μέχρι σήμερα η εισβολή «μπλίτζκριγκ» που σχεδίασε δεν του βγήκε όπως την περίμενε.
Οι Ουκρανοί αντέχουν και ανθίστανται, και η Δύση τον απομονώνει σε όλα τα επίπεδα, καθιστώντας τη χώρα του διεθνή παρία.
Με αποτέλεσμα να αντιδράει όπως το παγιδευμένο ποντίκι, που όταν δεν έχει τρόπο διαφυγής πηδάει για το λαρύγγι.
Δεν ξέρω αν τα μέτρα και οι κυρώσεις που ανακοινώθηκαν εναντίον της θα πλήξουν τόσο σοβαρά τη Ρωσία. Σε τέτοιο βαθμό δηλαδή που να αναγκαστεί ο τσάρος να βάλει τα πυρηνικά της όπλα στο παιχνίδι.
Αν κρίνω από τα πολυετή μέτρα της Δύσης κατά του Ιράν, δεν πρέπει να είναι και τόσο «βλαβερά».
Βέβαια πολλά θα εξαρτηθούν και από τον ρόλο της Κίνας, και κατά πόσο θα βοηθήσει τη Μόσχα να ξεπεράσει τις συνέπειες των κυρώσεων, όπως έκανε και με το Ιράν.
Μια Κίνα, που ορέγεται την Ταϊβάν, και που η Ρωσία της ανοίγει το δρόμο να την καταπιεί.
Πάντως για να τα λέμε όλα, ο πονηρός Πούτιν δεν κάνει τίποτα διαφορετικό απ’ όσα έχουν κάνει οι Αμερικάνοι χρόνια τώρα.
Μιλάει δηλαδή για «αυτοδιάθεση» λαών, όπως ακριβώς έκαναν οι ΗΠΑ όταν «παρέμβαιναν» στη διαλυμένη Γιουγκοσλαβία τη δεκαετία του ’90, ή στη Λιβύη αργότερα.
Μάλιστα, ακόμη και στον τομέα της σκληρής προπαγάνδας, ο Πούτιν αντιγράφει την Ουάσιγκτον, λέγοντας πως η Ουκρανία έχει τη δυνατότητα ανάπτυξης πυρηνικού οπλοστασίου που θα απειλήσει τη χώρα του, θυμίζοντας τις αμερικανικές υπερβολές και τα ψέματα για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ…
Στην ουσία δηλαδή, η Μόσχα απλά αντιγράφει τις «μπαγαποντιές» της Αμερικής, θέλοντας να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, ή έστω ένας νέος σερίφης…
Ξεχνώντας όμως τον διασυρμό των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, ή και το χάος που προκάλεσαν σε χώρες όπως το Ιράκ, το Αφγανιστάν, κλπ και ξεχνώντας επίσης το σοβιετικό φιάσκο στο Αφγανιστάν επί παντοδυναμίας της ΕΣΣΔ, και που συνετέλεσε στην αυτοδιάλυσή της.
Ανιστόρητος; Ποιος ξέρει; Οι κινήσεις του όμως αυτό δείχνουν.
Έτσι, όπως εξελίσσεται η κατάσταση, μάλλον μπαίνουμε σε έναν νέο ψυχρό πόλεμο, με τη δυτική «δημοκρατία» να αντιπαρατίθεται στην ανατολική «απολυταρχία», και με κοινό παρονομαστή αυτή τη φορά τον καπιταλισμό μιας και ο κομμουνισμός έχει βγει από την εξίσωση προ πολλού.
Ένας νέος «μεσαίωνας» ανατέλλει, μια νέα παγκόσμια πόλωση, και ουδείς γνωρίζει που θα μας οδηγήσει.
Όσον αφορά στα δικά μας, οι συνέπειες του νέου αυτού ψυχρού πολέμου μπορεί να μας επηρεάσουν αρνητικά, και όχι μόνο στον τομέα της οικονομίας, της ακρίβειας, και της ενέργειας.
Όχι… διότι δίπλα μας έχουμε ένα κακέκτυπο του Πούτιν, έναν επίσης αναθεωρητή «ηγέτη», που αρέσκεται να το παίζει νέος Σουλτάνος, και μια χώρα που ανέκαθεν όχι μόνο ήταν πάντα εναντίον μας, αλλά και που σε όλες τις μεγάλες παγκόσμιες συγκρούσεις πάντα στήριζε την λάθος μεριά.
Σήμερα την βλέπουμε να κάνει την πάπια, περιμένοντας να δει προς τα πού θα κλίνει η ρευστή προς το παρόν κατάσταση.
Με τον Ερντογάν να ζυγίζει τα κόστη και τα οφέλη για τον μεγαλοϊδεατισμό του.
Κάποιοι θεωρούν πως η κρίση στην Ουκρανία θα επαναφέρει την Τουρκία στο δυτικό στρατόπεδο, στο οποίο τελευταία απλά ανήκει τυπικά, αφού διαρκώς φλερτάρει με και αλληθωρίζει προς τη Ρωσία.
Ο λόγος είναι, λένε, πως οι Τούρκοι θα τρομάξουν με την παντοδυναμία και την επεκτατικότητα των Ρώσων στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, και άρα θα ξαναγίνουν τα καλά πιστά παιδιά του ΝΑΤΟ και της Αμερικής, φοβούμενοι μη τυχόν έχουν και αυτοί τη τύχη της Ουκρανίας σε κάποια μελλοντική «τρέλα» του Πούτιν.
Μια άποψη με την οποία δεν συμφωνώ, διότι κρίνοντας από το παρελθόν της Τουρκίας, η οποία διπλωματικά ήταν πάντα υπερδύναμη, άσχετα αν οι επιλογές της ήταν ανέκαθεν μικροπρεπείς και συμφεροντολογικές, αυτό που θα κάνει περιμένοντας και βλέποντας, είναι να δει αν ο Πούτιν επικρατήσει τελικά στην Ουκρανία, και αν καταφέρει να ξεπεράσει τις δυτικές αντιδράσεις, οπότε σαν «γιουσουφάκι» η Άγκυρα θα σπεύσει να αποστασιοποιηθεί από Δύση και ΝΑΤΟ, και να συνταχθεί με τη Ρωσία στη νέα δυστοπική γεωπολιτική πραγματικότητα που θα ξημερώσει.
Τέτοιοι ήταν πάντα, και τέτοιοι είναι ακόμη οι Τούρκοι.
Εξάλλου, το στυλ διακυβέρνησης του Ερντογάν έχει πολύ περισσότερα κοινά στοιχεία με εκείνο του Πούτιν, απ‘ ότι με το δυτικό στυλ φιλελεύθερης δημοκρατικής διακυβέρνησης.
Και όπως ο Πούτιν προσπαθεί ασμένως να επαναφέρει το παλιό «μεγαλείο» της ΕΣΣΔ, έτσι και ο δικός μας γείτονας έχει βλέψεις αναβίωσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Μέσα λοιπόν σε αυτά τα πλαίσια, όπου όλα παίζονται, η Τουρκία θα προτιμήσει να είναι ένας «μεγάλος» και ίσως ισότιμος παίκτης σε μια νέα ρωσικής έμπνευσης και καθοδήγησης «συμμαχία» που θα προκύψει, παρά ένας ακόμη τριτοκλασάτος περιφερειακός κομπάρσος σε μια γεωπολιτικά «χρεοκοπημένη» και αναχρονιστική συμμαχία όπως είναι το ΝΑΤΟ, με πολύ ισχυρά όμως μέλη σαν τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Βρετανία, κ.ο.κ.
Και για να λέμε αλήθειες, η Τουρκία ποτέ, ούτε επί του ευρωπαϊστή Κεμάλ, δεν ανήκε ολοκληρωτικά στη Δύση, την οποία διαχρονικά εχθρεύονταν, ζήλευε, και μισούσε…
Ας ελπίσουμε πως σε αυτή τη συγκυρία η Δύση (στην οποία θέλουμε δεν θέλουμε ανήκουμε ιστορικά) αντέξει, διότι αλλιώς οι συνέπειες για τη χώρα μας θα είναι καταστροφικές, όπως εξάλλου ήταν και ακριβώς 100 χρόνια πριν… σαν χθες… ένα δευτερόλεπτο δηλαδή της ιστορίας μας.
Strange Attractor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου