Η μουσική μας για απόψε

Απόψε τη μουσική μας την αφιερώνει ο Δαναός...

Το μέλλον ανήκει στην Ινδία και όχι στη Κίνα.

Οι περισσότεροι από εμάς βλέπουμε την Κίνα, που αποτελεί την δεύτερη ισχυρότερη οικονομία του πλανήτη, ως τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη του αναπτυσσόμενου κόσμου.

Μακροπρόθεσμα όμως, η Ινδία είναι αυτή που θα αναδυθεί ως η πρώτη παγκόσμια οικονομική δύναμη.

Δυο συγκλονιστικές ειδήσεις, και οι εξελίξεις τους.

Οι δυο σημαντικότερες ειδήσεις που συγκλόνισαν τις τελευταίες ημέρες το πανελλήνιο, ήταν αυτές της ξαφνικής σύλληψης του λαμπρού επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, και του άγριου απάνθρωπου ξυλοδαρμού του μεγαλοστελέχους του Σύριζα Δ. Στρατούλη.

 

Δυο ειδήσεις που δυστυχώς επιβεβαιώνουν την διολίσθηση της χώρας μας σε σκοτεινές ατραπούς.

Κορίτσια, μας βιάζουνε!

Τι να σας πω. Όταν ήμουν μικρός η έκφραση "άγριος ξυλοδαρμός" σήμαινε τουλάχιστον... κώμα. Οτιδήποτε μέχρι τα ορθοπεδικής φύσης προβλήματα, δε, θεωρούνταν ανάξιο αναφοράς (άντε καμιά κλάψα σε κάνα δάσκαλο ή μάνα). Σίγουρα πάντως, ένας άγρια ξυλοδαρθείς δε θα ηδύνατο να κυκλοφορεί από κανάλι σε κανάλι και να ωρύεται για το κακό που τον ήβρε. Χωρίς κάνα γύψο. Ένα καρούμπαλο. Μια αμυχή βρε αδερφέ.

Κι αν μας αντέξει το σκοινί

Ήταν στην τριήμερη εκδρομή της Γ’ Λυκείου μέσα στο λεωφορείο, όταν κάποια στιγμή θελήσαμε να βάλουμε μια κασέτα. "Ναι, αλλά να προσέξετε να μη βάλετε τραγούδια της ταβέρνας," μου είπε η φιλόλογος . Από τότε, πόσες φορές δεν έχει επαναληφθεί η ίδια ιστορία? Η καλή και η κακή μουσική... Ένας διαχωρισμός που δεν στηρίζεται στον αντικειμενικό (και κατ’ ουσία) παράγοντα που είναι το ταλέντο του συνθέτη και η έμπνευση του, αλλά στο τι θεωρούν καλή μουσική με βάση τη μόδα, ή την αποδεκτή εικόνα που θέλουν να έχουν για τον κύκλο τους οι, κατά βάση, γνωρίζοντες επιφανειακά τη μουσική.

Ο Τσίπρας ζει το όνειρο...

Ποιος να το περίμενε…

Άμα σε θέλει η ρημάδα η τύχη…

Τι σου  είναι η άτιμη η νεοελληνική πολιτική μπαχαλοκατάσταση, μέσα από την οποία μπορεί να ανελιχτεί σε κομβικό παράγοντα του τόπου, ακόμη και ένας … ανεπαρκής;

 

Που να το φανταστεί κάποιος, ότι ένας μέτριος μαθητής, χωρίς καν μια στοιχειώδη γνώση των αγγλικών, ένας καλομαθημένος αστός, μεγαλωμένος μέσα στα πούπουλα, και μάλιστα σε μια περίοδο (στρεβλής) οικονομικής ανάπτυξης και (πλαστής) ευημερίας, μέλος της γενιάς των καταλήψεων για ψύλλου πήδημα, και θαμώνας των κολεγίων και των καφετεριών, χωρίς καμιά κυβερνητική εμπειρία, θα έφτανε σε σημείο να διεκδικεί την πρωθυπουργία της χώρας, παριστάνοντας τον αριστερό «αντάρτη»;

Ο Τσίπρας, ο Καμένος, και το τέλος του κόσμου.

Την ώρα που ο Τσίπρας ως  άλλος Τσε (Παπάρα)  περιοδεύει (με μια άδεια βαλίτσα) στην Λατινική Αμερική, συν γυναιξί και τέκνοις (αλήθεια, την πασιονάρια Δούρου γιατί δεν την πήρε μαζί του;), κάποιοι άλλοι μένουν πίσω, εργαζόμενοι νυχθημερόν, μπας και καταφέρουν να ορθοποδήσουν τη χώρα, και μπας και ξεφύγουμε επιτέλους από την κρίση.

Και δεν θα ξεφύγουμε με περιοδείες στις αργεντίνικες πάμπες, με ανέξοδες καταγγελίες, με φρούδες υποσχέσεις,  στείρα άρνηση, και με λόγια του αέρα, αλλά με σκληρή δουλειά.