Ήταν στην τριήμερη εκδρομή της Γ’ Λυκείου μέσα στο λεωφορείο, όταν κάποια στιγμή θελήσαμε να βάλουμε μια κασέτα. "Ναι, αλλά να προσέξετε να μη βάλετε τραγούδια της ταβέρνας," μου είπε η φιλόλογος . Από τότε, πόσες φορές δεν έχει επαναληφθεί η ίδια ιστορία? Η καλή και η κακή μουσική... Ένας διαχωρισμός που δεν στηρίζεται στον αντικειμενικό (και κατ’ ουσία) παράγοντα που είναι το ταλέντο του συνθέτη και η έμπνευση του, αλλά στο τι θεωρούν καλή μουσική με βάση τη μόδα, ή την αποδεκτή εικόνα που θέλουν να έχουν για τον κύκλο τους οι, κατά βάση, γνωρίζοντες επιφανειακά τη μουσική.
Η ιστορία είναι παλιά και οι ρίζες της διένεξης βρίσκονται στην ιδιομορφία της χώρας μας, που τη θέλει να είναι πάντα μεταξύ της ανατολής και της δύσης . Αυτό το μοναδικό στοιχείο που μας δίνει τη μαγεία των ήχων και των ρυθμών, που στο διάβα των χρόνων πέρασαν μέσα μας , αναπόσπαστα στοιχεία της ύπαρξής μας…
Το ταλέντο λοιπόν, που κάνει ένα έργο και έναν άνθρωπο να ξεχωρίζει και ν’ αντέχει στο βάθος και στο πέρασμα του χρόνου , δεν περιορίζεται , δεν μπαίνει σε καλούπια και δεν ετεροκαθορίζεται.
Είναι πηγαίο , ορμητικό, με τη δύναμη, την ένταση και το πάθος, αυτού που έχει επιλεγεί για να ξεχωρίσει και να χαράξει δρόμο. Και ο δρόμος είναι δύσβατος ανήφορος, γεμάτος από τα εμπόδια που βάζει η κακία της περιορισμένης αντίληψης και ο φθόνος του ατάλαντου. Έλα όμως που πρέπει και να ζήσεις. Και που πρέπει να σταθείς με δύναμη ανάμεσα σ’ αυτό που θέλεις και σ’ αυτό που πρέπει να κάνεις, ώστε να συνεχίσεις να υπάρχεις.
Οι καλλιτεχνικές "εκπτώσεις" που τόσο αυστηρά και εκ του ασφαλούς χρεώνονται σε κάποιον, χωρίς να κάνει κανένας τον κόπο να μπει και λίγο στη θέση αυτού που κατακρίνει.
Αλήθεια σκεφτήκαμε ποτέ, πως νοιώθει κάποιος όταν ανεβαίνει στο σανίδι, - είτε θεατρικό, είτε πάλκο , είτε σε οποιοδήποτε δημόσιο βήμα - και είναι εκτεθειμένος, όχι μόνο στην κριτική ( που θέλει πίστη σ’ αυτό που κάνεις και κότσια για να την αντέχεις ), αλλά κυρίως , στη κακία ή στο φθόνο;
Όλων αυτών που η ανεπάρκειά τους ή η δειλία τους, προστατευμένους τους κρατάει και ασφαλείς , ώστε να κρίνουν, ελαφρά τη καρδία οι λίγοι, με ζήλια όμως για την αδυναμία τους και τη δύναμη του άλλου να εκτίθεται, οι πολλοί .
Σκεφθήκαμε ποτέ πως είναι, ενώ είναι κάποιος τόσο πολλαπλώς εκτεθειμένος, να πρέπει ταυτοχρόνως αυτό το κοινό να το διασκεδάσει;
Να κατορθώσει όχι μόνο να πάρει τις έννοιες του, αλλά να του δώσει και χαρά, όνειρο;
Βάζοντας στην άκρη τη δική του διάθεση ( η οποία δεν έχει καμία σημασία, ακόμα κι αν βιώνει την όποια απώλεια) και τη δική του καθημερινή ανασφάλεια, του αν αξίζει ή όχι. Υπερβαίνοντας τον εαυτό του.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το σανίδι τραβάει ….
Ότι πάρα πολλοί βλέπουν τον εαυτό τους, πιο ψηλό απ’ ότι είναι.
Αυτούς, το σανίδι τους πετάει…
Και είναι κάτι που συμβαίνει πολύ γρήγορα.
Αυτούς όμως που θα τους κρατήσει, είναι αυτοί που μέσα τους έχουν, αυτό που τους κάνει να μπορούν να σταθούν.
Την πίστη σ’ αυτό που κάνουν, τη δύναμη να βλέπουν το σκληρό πρόσωπο της νύχτας που φοράει τη μάσκα με το μεγάλο, ψεύτικο χαμόγελο, την αντοχή να τα ξεπερνούν και να δίνουν κομμάτι από τον εαυτό τους σ’ αυτούς που στέκονται κριτές .
Αυτό σκέφτομαι κάθε φορά που ακούω μια καλή φωνή σε ρεπερτόριο χαμηλών αξιώσεων, ή βλέπω ένα ταλέντο σε φτηνή και αδιάφορη παραγωγή.
Diamond Angel
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου