She Made Me...

The Brian Jonestown Massacre

Η πορεία προς το χάος…

Όποιος αναλύσει με προσοχή τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων, ό,τι και αν δείχνουν αυτές, όποιον και αν συμφέρουν ή ευνοούν θα διαπιστώσει ότι γενικώς παραμένει μία αποστασιοποίηση των πολιτών. 

Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δείχνει να μην έχει καμία διάθεση να εμπλακεί στον πολιτικό διάλογο. Και ότι όσοι τελικά πάνε να ψηφίσουν όταν θα έρθει εκείνη η ώρα θα ασχοληθούν με τις κάλπες τις τελευταίες ημέρες ή εβδομάδες. Οι οποίες πιθανώς να καθορίσουν και την εκλογική τους συμπεριφορά. Λέμε όσοι πάνε να ψηφίσουν, γιατί δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι θα ανατραπεί η φθίνουσα πορεία συμμετοχής που έχει παρατηρηθεί μέχρι σήμερα στις εκλογικές αναμετρήσεις…

Η αστυνομία της αδράνειας…

Α​​νέκαθεν η λειτουργία των σωμάτων ασφαλείας στην Ελλάδα είχε πολλά προβλήματα. Κακή οργάνωση, χειρότερη εκπαίδευση, κομματισμός, έλλειψη μέσων, απειθαρχία, ανικανότητα, διαφθορά σε μεγάλο βαθμό, άγνοια νόμων, παθητικότητα στην εφαρμογή τους και τα τελευταία χρόνια συνδικαλισμός, αποτελούσαν από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους –και συνεχίζουν– βασικά χαρακτηριστικά της δράσης και της συμπεριφοράς της ελληνικής αστυνομίας με οποιαδήποτε ονομασία η ετικέτα.

Είναι πολύ εύκολο να αναφερθούν αποδεικτικά παραδείγματα, αλλά δεν είναι ακριβώς της παρούσης. Της παρούσης όμως είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση Συρανέλ (ένα πλέον είναι το κόμμα, το Συρανέλ) έκανε ό,τι μπορούσε για να αδρανοποιήσει σχεδόν πλήρως τον αρμόδιο κρατικό βραχίονα για τη στοιχειώδη τήρηση του νόμου και της τάξης. Γιατί ακριβώς δεν πιστεύει στον νόμο και την τάξη παρά μόνον αν την εξυπηρετούν κομματικά. Και με αυτή την έννοια (δεν) υφίσταται πια ως πολιτειακό όργανο η αστυνομία στην καθημερινότητα του πολίτη, προφανώς επειδή έχει επικρατήσει η άποψη στις τάξεις των κυβερνητικών και κομματικών στελεχών ότι δεν χρειάζεται…

Ξέρετε πού ζείτε;

Αν εγώ και ένας από σας αγοράσουμε πέντε μέτρα ύφασμα και ένα κουτί μαύρη μπογιά, αυτομάτως αναβαθμιζόμαστε σε «συλλογικότητα». Πλέον υπάρχει το πανό που στέκεται περήφανο και αδάμαστο πάνω σε κάγκελα, δεμένο ανάμεσα σε κολώνες, εμβληματικό σε φωτογραφία στα social media.

Στην περίπτωση δε, που υπάρχει χρόνος και διάθεση (συνήθως διατίθενται και τα δύο), θα φτιάξουμε μία σελίδα στο Facebook, θα ζητήσουμε από φίλους και συγγενείς να την ακολουθήσουν και μέσα σε μία εβδομάδα έχουμε συλλογικότητα με μέλη, θέσεις και πανό. Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, αλλά μέχρι εκεί….

Νωθρότητα…

Ήταν 31 Μαΐου του 2011. Οι Αγανακτισμένοι είχαν συγκεντρωθεί για έβδομη συνεχή ημέρα στα Προπύλαια και ο κόσμος ήταν πολύς, οι ομιλητές άλλωστε ήταν εκλεκτοί. Ο Μίκης Θεοδωράκης χαιρέτισε το πρώτο ελπιδοφόρο σκίρτημα της ελληνικής ανεξάρτητης νεολαίας, κατήγγειλε την εξάρτηση από τους δυτικούς συμμάχους και ζήτησε να συναφθούν δάνεια από τη Ρωσία και την Κίνα - «με λογικό επιτόκιο», παρήγγειλε.

Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόσης Πελεγρίνης είπε ότι η χώρα μας βρίσκεται σε καθεστώς ανελευθερίας. Τις λέξεις «κατοχή» και «προδοσία» χρησιμοποίησαν και οι υπόλοιποι ομιλητές, μεταξύ των οποίων ο Γιώργος Κατρούγκαλος, ο Νότης Μαριάς και ο Κώστας Χρυσόγονος. Το πλήθος παραληρούσε, κάποιοι ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ που κατευθύνθηκαν στη Βουλή και απέκλεισαν το κτίριο...