Η αστυνομία της αδράνειας…

Α​​νέκαθεν η λειτουργία των σωμάτων ασφαλείας στην Ελλάδα είχε πολλά προβλήματα. Κακή οργάνωση, χειρότερη εκπαίδευση, κομματισμός, έλλειψη μέσων, απειθαρχία, ανικανότητα, διαφθορά σε μεγάλο βαθμό, άγνοια νόμων, παθητικότητα στην εφαρμογή τους και τα τελευταία χρόνια συνδικαλισμός, αποτελούσαν από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους –και συνεχίζουν– βασικά χαρακτηριστικά της δράσης και της συμπεριφοράς της ελληνικής αστυνομίας με οποιαδήποτε ονομασία η ετικέτα.

Είναι πολύ εύκολο να αναφερθούν αποδεικτικά παραδείγματα, αλλά δεν είναι ακριβώς της παρούσης. Της παρούσης όμως είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση Συρανέλ (ένα πλέον είναι το κόμμα, το Συρανέλ) έκανε ό,τι μπορούσε για να αδρανοποιήσει σχεδόν πλήρως τον αρμόδιο κρατικό βραχίονα για τη στοιχειώδη τήρηση του νόμου και της τάξης. Γιατί ακριβώς δεν πιστεύει στον νόμο και την τάξη παρά μόνον αν την εξυπηρετούν κομματικά. Και με αυτή την έννοια (δεν) υφίσταται πια ως πολιτειακό όργανο η αστυνομία στην καθημερινότητα του πολίτη, προφανώς επειδή έχει επικρατήσει η άποψη στις τάξεις των κυβερνητικών και κομματικών στελεχών ότι δεν χρειάζεται…

Μόλις πριν από μερικές ημέρες κουκουλοφόροι και μη αναρχομπαχαλάκηδες διέλυσαν με τη βία εκδήλωση σε κλειστό χώρο στα Γιάννενα, γιατί ομιλητής ήταν καθηγητής που έχουν στοχοποιήσει. Εκλήθη η αστυνομία που διάνυσε σε μισή ώρα τα 300 μέτρα που χωρίζουν τον χώρο της εκδήλωσης από το αστυνομικό τμήμα. Οταν έφτασε, οι άλλοι είχαν ολοκληρώσει το έργο τους και είχαν φύγει. Το ίδιο γίνεται σχεδόν πάντα όταν ο θρυλικός «Ρουβίκωνας» εισβάλλει σε διάφορους χώρους, δημόσιους ή ιδιωτικούς, για να ρίξει προκηρύξεις ή να καταστρέψει. Στη Βουλή, σε τράπεζες, σε υπουργεία, σε συμβολαιογραφικά γραφεία. Και όταν σπάει ο διάβολος το πόδι του και συλλαμβάνεται κάποιο από τα παλικάρια της ερήμωσης, της δήωσης και της καταστροφής, σπεύδει ο εκάστοτε πρόεδρος της Βουλής (η Κωνσταντοπούλου παλαιότερα, ο Βούτσης πρόσφατα) για να... αποκαταστήσει τα πράγματα.

Αναμφίβολα, της ίδιας άποψης είναι ο λεγόμενος υπουργός Προστασίας του Πολίτη, ο τόσο (αν)αποτελεσματικός Ν. Τόσκας και γι’ αυτό άλλωστε βρίσκεται στο συγκεκριμένο πόστο. Προτιμά να εκθέτει τους αστυνομικούς του (και τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ) στις μέρα παρά μέρα επιθέσεις με μολότοφ από τους αναρχομπαχαλάκηδες των Εξαρχείων, παρά να αναλάβει κάποια δράση εναντίον τους. Και γιατί όμως να το κάνει, αφού ο νόμος και η διάθεση της κυβέρνησης Συρανέλ απαγορεύουν στην αστυνομία να επεμβαίνει στους πανεπιστημιακούς χώρους (Πολυτεχνείο, ΑΠΘ, Ζωγράφου κ.λπ.), όπου βρίσκουν ασφαλές άσυλο οι απανταχού παράνομοι. Στο όνομα μάλιστα της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών... αλλά και των δράσεων. Ετσι, όταν τυχαία συλλαμβάνεται και προσάγεται κάποιος από τους «ατίθασους» νέους, απελευθερώνεται σχεδόν αμέσως, αφού του ζητήσουν βέβαια... «συγγνώμη»!

Μήπως όμως υπάρχει αστυνομική προστασία σε άλλους τομείς; Πριν από λίγες εβδομάδες, η αστυνομία περιορίστηκε σε αναφορά με διαπιστώσεις όταν χούλιγκαν μίας ομάδας ξεκίνησαν με μηχανές από μία πλευρά της Αθήνας για να πάνε σε άλλη περιοχή για να τα σπάσουν και να φύγουν ανενόχλητοι. Η αλήθεια είναι ότι και οι συνδικαλιστές των αστυνομικών δεν επιθυμούν να μπλέκονται με δαύτους, κρίνοντας από δηλώσεις και ανακοινώσεις τους περί προστασίας των γηπέδων. Και ως συνδικαλιστές συμπάσχουν πάντα με τον κοσμάκη, δεν θέλουν να προστατεύουν ούτε τις διαδικασίες των πλειστηριασμών.

Ολα τα παραπάνω χωρίς να προστεθούν η ασυδοσία που επικρατεί στο κυκλοφοριακό και άλλα πολλά προβλήματα. Τι τους θέλουμε λοιπόν και τους πληρώνουμε τόσους αστυνομικούς, αφού είτε με πολιτική βούληση είτε με τη θέλησή τους είναι αδρανοποιημένοι;

Άγγελος Στάγκος

Καθημερινή