Μια Ζωή Σικέ (9)

Η μπύρα ήταν νόστιμη. Άλλωστε η μπύρα είναι από τα λίγα ποτά που δεν επιδέχονται νοθεία.

Δεν υπάρχουν μπύρες μπόμπα. Καλό αυτό.

Όλοι μέσα στο μπαρ κάπνιζαν. Κι`εγώ βέβαια.

Η κάπνα άρχισε να με πειράζει καίγοντας τα μάτια μου.

Τα έκλεισα για να συνέλθω και άκουσα τους πυροβολισμούς.

Γυρίζοντας το κεφάλι μου προς τη πλευρά του σαματά είδα το δάσος να καίγεται.

Οι σκηνές φαινόντουσαν ετοιμόρροπες και γυναικόπαιδα έτρεχαν ολόγυρα χωρίς φανερό σκοπό….

Η περίπτωση Τζιτζικώστα …

Και βέβαια δεν πρόκειται για γκάφα, όπως έσπευσε να το περιγράψει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για να αποδραματοποιήσει την εξίσωση ανάμεσα στη Χρυσή Αυγή και το ΠΑΣΟΚ από τον περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας. (Η επίμαχη δήλωση στο ΜΕΓΚΑ: «Πρέπει να σεβόμαστε τους νόμους, γιατί τότε ένας άλλος περιφερειάρχης -μακριά από έμενα αυτό- θα μπορούσε να μην καλέσει το ΠΑΣΟΚ στην παρέλαση γιατί θα μπορούσε να πει ότι είναι εγκληματική οργάνωση επειδή καταδικάστηκε ο Άκης Τσοχατζόπουλος και ως εκ τούτου δεν το καλώ»).

Όπως, άλλωστε, δεν ήταν το πρωτόκολλο και η εθιμοτυπία -όπως ο ίδιος υποστήριξε- που βάρυναν τόσο πολύ στη συνείδησή του ώστε να καλέσει το κόμμα του Ν. Μιχαλολιάκου, του Η. Κασιδιάρη, του Παναγιώταρου κ.ο.κ. στις εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη.

Η Ν.Δ. της Θεσσαλονίκης είναι για τα μπάζα.

Αυτή η ιστορία που προέκυψε από το πουθενά με την «γκάφα» του Απόστολου Τζιτζικώστα έχει .. ζουμί.

Όχι ότι είναι και τίποτα το σπουδαίο, αλλά στις εποχές πολιτικής ρευστότητας που ζούμε, η τρίχα που γίνεται τριχιά μπορεί να στοιχίσει δυσανάλογα.

Βασικό συμπέρασμα της κόντρας που ξετυλίγεται είναι η σαφής πλέον διαπίστωση ότι η ένδεια της ΝΔ στα της Θεσσαλονίκης είναι αξεπέραστη.

Το έχω γράψει και άλλες φορές, και επειδή ούτε είμαι ούτε ήμουν ποτέ νεοδημοκράτης, μπορώ να εκφράζομαι  πολύ πιο ελεύθερα από κάποιον που δεσμεύεται κομματικά.

Οπότε τα λέω όπως ακριβώς τα βλέπω.

Η γαλάζια παράταξη της Θεσσαλονίκης είναι απλά ένα γαλάζιο τέλμα

Με την πλειονότητα των στελεχών της να περιμένουν να δουν κατά που φυσά ο άνεμος, για να πάρουν θέση.

Ναι, αλλά έτσι δεν γίνεται δουλειά.

Πήγα στη παρέλαση…

Παλιό, αλλά πάντα επίκαιρο.

Απολαύστε το…

Πήγα στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.

Σ’ ένα δήμο της Αθήνας, όπου διαμένω.

Πήγα σε μία γιορτή, εθνική αλλά ταυτόχρονα και κοινωνική.

Ένα μάζωμα του κόσμου, ένα… πανηγύρι.

Παιδιά όλων των ηλικιών, γιαγιάδες, παππούδες, γονείς, συγγενείς, φίλοι, γείτονες, αστυνομικοί, αιρετοί άρχοντες, πλανοδιοπώλες.

Γέλια, χαρές, βηματισμοί, τύμπανα, φωτογραφίες, φωνές, κραυγές, αλλά πρωτίστως πρόσωπα χαμογελαστά και χαρούμενα.

Πήγα εκεί με την οικογένειά μου.

Τέρμα τα μπερεκέτια των κυβικών…

«Μαύρος Δεκέμβρης» για χιλιάδες ιδιοκτήτες αυτοκινήτων αφού θα κληθούν να πληρώσουν διπλό «χαράτσι»: εκτός από τα «τσουχτερά» τέλη κυκλοφορίας του 2014, θα πρέπει ταυτόχρονα εξοφλήσουν και τον Φόρο Πολυτελείας για το όχημά τους.

Τι σημαίνει πρακτικά αν το υπουργείο Οικονομικών προχωρήσει στο σχέδιό του αυτό;

Ότι στο τελευταίο δίμηνο του έτους, όσοι είναι κάτοχοι ΙΧ αυτοκινήτων άνω των 1928 κ.εκ. θα πρέπει πληρώσουν συνολικά υπέρογκα ποσά, αφού η «λυπητερή» που τους περιμένει θα ξεκινά από 947 και φτάνει έως και τα 5.140 ευρώ!

Πλαστικό: Μια ωρολογιακή βόμβα στις θάλασσες.

Η προηγούμενη δημοσίευση που ανέβασα, σχετικά με τον «νεκρό ωκεανό», με στενοχώρησε, και μου θύμισε αυτήν εδώ που είχε ανέβει στο Antinews πριν από μερικά χρόνια:

... Από μικρός απορούσα, που σε όποια παραλία και αν πήγαινα, μαζί με τα διάφορα ξερά φύκια, τα κοχύλια, τα πολλά σκουπίδια, κλπ., έβρισκα επίσης κυριολεκτικά χιλιάδες από πολύ μικρά, χρωματιστά, και συμπαγή σφαιρίδια.

Δεν ήξερα τι μπορεί να είναι.

Έμοιαζαν να είναι φτιαγμένα από σκληρό πλαστικό.

Ακόμη τα συναντώ στις αμμουδιές που πάω κατά καιρούς.

Οι νεκρές θάλασσες…

Ο Αυστραλός ιστιοπλόος Ivan Macfadyen έχει μια θλιβερή ιστορία να μας πει.

Κάτι που έζησε ο ίδιος.

Ξεκίνησε λοιπόν ένα ανοιξιάτικο ταξίδι με το σκάφος του, από την Μελβούρνη στο Σαν Φρανσίσκο, με μια ενδιάμεση στάση στην Οσάκα της Ιαπωνίας.

Το ίδιο ταξίδι το είχε ξανακάνει πριν από δέκα χρόνια, μόνο που τότε όλα ήταν διαφορετικά….