Driving Away From Home...

It's Immaterial

Φάτε τους πλούσιους…

Οι πολιτικοί δίνουν το παράδειγμα: με αλλεπάλληλες δηλώσεις κακεντρέχειας και περιφρόνησης για όσους Έλληνες καταφέρνουν να μην πεινάνε (συνδυασμός καλής τύχης και προσωπικών επιλογών) καλλιεργούν το παραδοσιακό «ταξικό μίσος» – όπως το αντιλαμβάνονται.

Η μαρξιστική ψευτομόρφωση –ένα σύνθημα από ’δω, ένα τσιτάτο από ’κει, μια πολεμική κραυγή «φάτε τους πλούσιους»– δεν περιορίζεται σε δήθεν πολιτικές εκτιμήσεις· στρέφεται εναντίον οποιουδήποτε ανθρώπου ζει τη ζωή του με αξιοπρέπεια. Το ζήτημα δεν είναι ιδεολογικό· είναι ψυχικό· η αριστερά τρέφει δηλητηριώδη αισθήματα για οποιονδήποτε αποκλίνει από την εικόνα του φτωχού, του καταφρονεμένου και του αγανακτισμένου…

Το «συριζέικο» δημόσιο που όμως είναι… γαλάζιο!

Δεκαετίες ολόκληρες οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν χωρισμένοι σε δυο κύριες πολιτικές ομάδες, σχεδόν ίσες σε αριθμό. Πασόκοι και νεοδημοκράτες. Με αποτέλεσμα όποιος ήθελε να διοριστεί ή να προωθηθεί εντάσσονταν σε ένα από τα δυο αυτά κόμματα εξουσίας και όταν έρχονταν η ώρα του, αν στο Μαξίμου βρίσκονταν οι δικοί του, ζούσε το όνειρο. Αν όχι, έκανε υπομονή μέχρι την επόμενη αλλαγή κυβέρνησης. Πάντα δηλαδή, οι πιθανότητες των επιτήδειων καιροσκόπων αφισοκολλητών για ανέλιξη ήταν στο 50-50.

 

Παράλληλα, ανέκαθεν υπήρχε και ένα μικρό σχετικά ποσοστό «πούρων» αριστερών, που άσχετα αν πολλοί εξ αυτών έμπαιναν (τα πολύ παλιά χρόνια) στο δημόσιο με τηλεφώνημα κυβερνητικού βουλευτή, στην συνέχεια δήλωναν αριστεροί αγωνιστές (ΚΚΕ, ΣΥΝ, κλπ.). Τα αναφέρω αυτά για να ξεκαθαριστεί ότι το δημόσιο δεν είναι άντρο συριζαίων, όπως αναμασούν συνεχώς όλο και πιο πολλοί συμπατριώτες μας που όμως δεν έχουν ξεκάθαρη εικόνα, αλλά απλά αναπαράγουν μια ακόμη «σαχλαμάρα» που κυκλοφορεί ευρέως…

Η φανέλα του βουλευτή…

Η μεταπήδηση του Κοουτίνιο από τη Λίβερπουλ στη Μπαρτσελόνα ήταν η θεαματικότερη κίνηση στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου. Περιέργως η Ρεάλ Μαδρίτης δεν απάντησε με κάτι αντίστοιχα ηχηρό αν και έχει ακόμα χρόνο μπροστά της. Απλώς δεν έχει ελπίδες για να πάρει το πρωτάθλημα.

Συμβαίνει συχνά στο ποδόσφαιρο. Οταν μία μεγάλη ομάδα κάνει σπουδαία μεταγραφή, η πίεση μεταφέρεται στον πρόεδρο του αντιπάλου, ο οποίος ακούει τη μουρμούρα του κόσμου και αποφεύγει να βλέπει πρωτοσέλιδα. Εχω την αίσθηση ότι συμβαίνει πλέον και στην πολιτική…

Σύμπτωμα…

Απορώ με όσους απορούν για τον Ζουράρι. Δηλαδή σε μια κυβέρνηση Τσίπρα, Καμμένου, Πολάκη, Κουρουμπλή, Κοτζιά και Θεανώς Φωτίου ποιος περιμένατε να είναι υφυπουργός Παιδείας;Ο Παπανούτσος, ο Γληνός ή ο Κωνσταντίνος Τσάτσος;

Είναι ζήτημα απλής λογικής. Αν πας στο τσίρκο, θα δεις κλόουν. Δεν θα δεις τη Μέριλ Στριπ ούτε τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις. Κι εμείς, καλώς ή κακώς, έχουμε ανοίξει νταραβέρια με τσίρκο…