Η φάρσα των 200 δις…

Από την στιγμή που οι απογοητευμένοι του ΠΑΣΟΚ του 2010 κατάλαβαν ότι το «λεφτά υπάρχουν» του κ. Γ. Α. Παπανδρέου ήταν σύνθημα χωρίς υλικό αντίκρυσμα, ήσαν αυτοί που άνοιγαν τον δρόμο της εξουσίας στον κ. Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, σε πρώτη φάση, η στροφή αυτή φάνηκε στις εκλογές του Μαΐου 2012 και επιβεβαιώθηκε στις νέες εκλογές του Ιουνίου της ίδιας χρονιάς, με το κόμμα του σημερινού πρωθυπουργού να γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση. 

Έχοντας απέναντί του τον κυβερνητικό συνασπισμό των δύο μεγάλων κομμάτων του μεταπολιτευτικού δικομματικού συστήματος, ο κ. Αλέξης Τσίπρας πίστεψε στο θαύμα –συνειδητοποίησε, δηλαδή, ότι μπορούσε να ανέλθει στην εξουσία, σε χρόνο μηδέν για ένα κόμμα που το 2009 δεν εκπροσωπούσε πάνω από το 5% του εκλογικού σώματος. Υποσχόμενος έτσι τα πάντα στους πάντες και λαϊκίζοντας χωρίς φραγμό και αιδώ, κατάφερε υπό συνθήκες ανευθυνότητας και παντελούς άγνοιας της πραγματικότητας, να ανέλθει στην εξουσία με κυβερνητικό εταίρο την εθνικο-λαϊκιστική δεξιά...

Κανένα σωσίβιο στον ΣΥΡΙΖΑ…

Είναι φανερό νομίζω πως τις τελευταίες μέρες γίνεται μία προσπάθεια τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από κόμματα της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης να επαναχαραγχθούν οι διαχωριστικές γραμμές που κυριαρχούσαν για πέντε χρόνια στην πολιτική ζωή.

Το ξέφτισμα του διλήμματος «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε ένα ιδεολογικό και πολιτικό κενό, που έπρεπε να καλυφθεί, με τη δημιουργία νέων όρων πολιτικής αντιπαράθεσης. Ετσι, καταφεύγει η ηγετική ομάδα του στο κλασσικό ιστορικό δίλημμα «πρόοδος - συντήρηση», κάτω από το οποίο προτίθεται να δώσει την πολιτική μάχη και να προσπαθήσει να χτίσει τις συμμαχίες...

Μεταξύ χρυσού βατόμουρου και Νόμπελ ειρήνης…

Άρον - άρον τρέχει τώρα η κυβέρνηση επιστρατεύοντας ιδιωτικές εταιρείες, εθελοντές και ένοπλες δυνάμεις για να κατασκευάσει έως τα μέσα Φεβρουαρίου 4 στρατόπεδα καταγραφής προσφύγων στην Λέρο, Κω, Σάμο, Χίο - στη Λέσβο λειτουργεί ήδη - και δύο μεγαλύτερα στρατόπεδα φιλοξενίας προσφύγων συνολικής χωρητικότητας 4.000 ατόμων το καθένα στην Αττική (Σχιστό) και στην Θεσσαλονίκη (Σίνδο).

Ένα χρόνο πριν, τέτοιες μέρες, η ίδια κυβέρνηση αποφάσιζε να κινηθεί ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση πουλώντας μάλιστα μπόλικο «αριστεριλίκι» σ όλους εμάς που εκφράζαμε αντιρρήσεις: πρώτον έκλεινε την Αμυγδαλέζα εγκαινιάζοντας πολιτική "ανοιχτών θυρών" προς τους μετανάστες. Δεύτερον δήλωνε διά στόματος της υπεύθυνης για την μεταναστευτική πολιτική υπουργού Τασίας Χριστοδουλόπουλου ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ πρόσφυγα και μετανάστη και ότι όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στη χώρα μας…

Το κλίμα στην Ευρώπη (για τους μετανάστες) αλλάζει…

Στη Στοκχόλμη συμμορίες αποτελούμενες από αγριεμένους χούλιγκαν μπήκαν στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό και επιτέθηκαν σε αλλοδαπούς. Σύμφωνα με τον σουηδικό τύπο περίπου εκατό μαυροντυμένοι μασκοφόροι νεαροί χτύπησαν διερχόμενους μετανάστες και μοίρασαν φυλλάδια στα οποία διατυπώνονταν απειλές περαιτέρω βίαιων επιθέσεων εναντίον των προσφύγων.

Η εφημερίδα Aftonbladet γράφει πως μοιράστηκαν φυλλάδια με το σύνθημα «Αρκετά ως εδώ», και με απειλές βίαιης τιμωρίας για τα παιδιά από την Βόρεια Αφρική που κυκλοφορούν στους δρόμους της πόλης…

Το Μανιφέστο ενός μπαταχτσή…

Τα παλιά χρόνια, το να είναι κανείς αριστερός, σήμαινε μεγάλα ρίσκα σε όλα τα επίπεδα. Η «αντίσταση» στο σύστημα κόστιζε ακριβά, και πληρώνονταν με διώξεις, εκτοπίσεις, εξορία, φυλάκιση, ακόμη και εκτέλεση. Χώρια τον κοινωνικό και οικονομικό αποκλεισμό.

Οι τότε αριστεροί, σωστοί ή λάθος, ήταν πάνω απ όλα ιδεολόγοι, και διακινδύνευαν τα πάντα για αυτή την ιδεολογία τους. Γι’ αυτό προσωπικά και τους σέβομαι απεριόριστα, βγάζοντάς τους το καπέλο.

Και μετά ήρθε η μεταπολίτευση, και ο κάθε επιτήδειος, που στα δύσκολα χρόνια θα ήταν ο πιο νομιμόφρων (αν όχι κουκουλοφόρος δοσίλογος) δήλωσε «αριστερός», είτε επειδή ήταν μόδα, είτε επειδή ήθελε να εξαργυρώσει την νεανική του «αντίσταση» στη χούντα, είτε επειδή έτσι του δίνονταν η ευκαιρία να ξεπεράσει τις προσωπικές του ελλείψεις και τα συμπλέγματα, και να κάνει επιτέλους την έφοδο στον ουρανό. Που στην περίπτωση των γιαλαντζί αριστερών ήταν να κάνουν πολιτική καριέρα πουλώντας ανέξοδη επανάσταση, στείρα άρνηση, και γενικά να σαμποτάρουν την πρόοδο, πουλώντας φούμαρα και παπατζιλίκια…

Στα τέσσερα και μαστιγωμένοι, δέχτηκαν τα πάντα!

Τώρα καταλάβαμε γιατί οι τροικανοί δεν πάνε στα υπουργεία αλλά πάει ο Κατρούγκαλος, ο Τσακαλώτος και ο Σταθάκης στο ξενοδοχείο. Γιατί εκεί έχει όλες τις ανέσεις για αλύπητο… μαστίγωμα.

Είναι μια από τις αναρτήσεις που βρίσκει κανείς στο διαδίκτυο και που αποτυπώνουν κάλλιστα αυτό που συμβαίνει. Μετά από τις πρώτες δύο ημέρες της διαπραγμάτευσης και τις σφαλιάρες που τρώνε οι υπουργοί, καταλαβαίνει κανείς ότι το κεντρικό ξενοδοχείο που γίνονται οι συζητήσεις είναι ιδανικό.

Το είδαμε (προ)χθες με το πώς μπήκε ο Κατρούγκαλος και πώς βγήκε μετά από μία ώρα. Μπήκε ωραίος, ευθυτενής, μ’ εκείνο το πονηρό γελάκι που λέει ότι τα ξέρει όλα, ακκιζόμενος με την εξυπνάδα του και το ντύσιμό του, με την ωραία του γραβάτα και το μαντηλάκι στο πέτο, κι έφυγε χωρίς γραβάτα, χωρίς μαντηλάκι και με το κεφάλι σκυμμένο…