Πρώτη ιστορική παρατήρηση: Τέλη Σεπτεμβρίου του
1938, οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης «πανηγύριζαν» για τη «νέα θεμελίωση» της
Ειρήνης που επιτεύχθηκε τότε στο Μόναχο…
Οι «εμβριθείς αναλυτές» της εποχής, με ακλόνητα
«λογικά» επιχειρήματα, διαλαλούσαν ότι η Ειρήνη κατοχυρώθηκε πια σε «στέρεες
βάσεις», αφού «εξαλείφτηκαν
με μιας» τα πιθανά αίτια μιας μελλοντικής σύγκρουσης. Ο Χίτλερ είχε
πάρει ό,τι ζητούσε με το παραπάνω. Είχε δημιουργήσει το «ζωτικό χώρο» της Μεσευρώπης, όπως
διακήρυσσε…
Η Χιτλερική Γερμανία είχε ήδη προσαρτήσει την
Αυστρία (Anslchluss)
λίγους μήνες νωρίτερα, τον Μάρτιο του 1938, κατά παραβίασιν της Ειρηνευτικής
Συνθήκης των Βερσαλλιών, του 1919. Είχε ενώσει τη Γερμανία με την Αυστρία! Και
στο Μόναχο «τακτοποιούνταν» πλέον και η υπόθεση με τους Γερμανούς της Σουδητίας και το διαμελισμό της
Τσεχοσλοβακίας.
Επομένως, οι σημαντικότερες απαιτήσεις της
Χιτλερικής Γερμανίας γίνονταν πλέον αποδεκτές από Βρετανούς και Γάλλους. Άρα
«ευλόγως» όλοι οι αναλυτές, διαβεβαίωναν εαυτούς και αλλήλους, ότι η Ειρήνη είχε
πλέον «διασφαλιστεί». (Κι ύστερα ξύπνησαν πολύ δυσάρεστα όλοι τους…)
