Τα παλιά καλά χρόνια της επίπλαστης ευμάρειας,
τότε που δέναμε τα σκυλιά μας με λουκάνικα, και όλα έδειχναν ότι το μέλλον
διαγράφεται λαμπρό για την Ελλάδα…
Την εποχή δηλαδή που παίρναμε το ευρωπαϊκό
κύπελο, διοργανώναμε φαντεζί Ολυμπιακούς, και ταξιδεύαμε συχνά στο Μπαλί και
στη Ζανζιβάρη με άτοκα διακοποδάνεια…
Τότε που είχε περάσει η αρχική φούρια της
μεταπολίτευσης, και ο μέσος νεαρός Έλληνας δεν ασχολούνταν καν με την πολιτική
αλλά είχε ως όνειρο και σκοπό ζωής να πιάσει την καλή και να γίνει πετυχημένος γιάπης
(από ιδιωτικό ΙΕΚ)…
Εκείνη την εποχή λοιπόν, συνέβη ένα περιστατικό
στη Θεσσαλονίκη που μου είχε κάνει εντύπωση και με είχε βάλει σε περίεργες
σκέψεις, ως ποταπός που είμαι…