Death of a Clown...

The Kinks

Ζουν ανάμεσά μας, και … ψηφίζουν!

Μέχρι πριν κάποια χρόνια, η Ελλάδα ζούσε με χρονική υστέρηση όλα αυτά που συνέβαιναν στο εξωτερικό.

Η πληροφορία δεν διαχέονταν με την ίδια ταχύτητα που διαχέεται σήμερα, και άρα ήμασταν πάντα πίσω.

Για παράδειγμα, οι κινηματογράφοι διαφήμιζαν προσεχείς προβολές ταινιών που βραβεύτηκαν με τόσα Όσκαρ, κλπ.

Σήμερα, όχι μόνο τις προβάλλουν ταυτόχρονα με την Αμερική, αλλά πολλοί από εμάς τις έχουμε ήδη δει (πειρατικά) προτού καν προβληθούν οπουδήποτε στον κόσμο… και πολύ πριν προταθούν για Όσκαρ.

Για αυτό και στη δεκαετία του ΄90 κυριάρχησε στη χώρα μας μια μόδα, που όμως ήδη είχε εξαντληθεί στο εξωτερικό προ πολλού, και είχε περάσει στο περιθώριο.

Αυτή των διάφορων «ουφολόγων» συνωμοσιολόγων, που ο καθένας από το τηλεοπτικό του μετερίζι (συνήθως σε περιθωριακά τοπικά κανάλια) ανέπτυσσε διάφορες θεωρίες περί εβραϊκών συνομωσιών, περί ιπτάμενων δίσκων, περί αρχαίων διαστημικών πολιτισμών, περί Ατλαντίδας, περί του ξανθού γένους, κλπ.

Παράλληλα, κυκλοφόρησαν και δεκάδες (αν όχι εκατοντάδες) βιβλία, που αναμασούσαν όλες αυτές τις θεωρίες, και που συνήθως ήταν όλες βγαλμένες από το μυαλό των ευφάνταστων συγγραφέων τους, χωρίς καμιά απόδειξη, και χωρίς κανένα ντοκουμέντο.

Η επιτυχία επιβραβεύεται.

Σε αυτή τη χώρα η μνήμη εκτός από ασθενής, όταν λειτουργεί, είναι και επιλεκτική, μάλλον.

Υπάρχει μια σειρά πρόσωπων που λογικά θα έπρεπε λόγω της κακοδιαχείρησης και της εμπλοκής τους σε σκοτεινές σελίδες της νεότατης ελληνικής ιστορίας, να τα καταπίνει το σκότος.

Όμως δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Οι άνθρωποι ας πούμε που βρέθηκαν γύρω από τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος για κάποιους περίεργους λόγους παραμένει στο απυρόβλητο και η μπάλα των ευθυνών παίρνει μόνο το Σημίτη και το Γιωργάκη.

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο Άρης Σπηλιωτόπουλος.

Απόφοιτος της σχολής Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Αθήνας, υπήρξε συμφοιτητής μου, αν και προσωπικά δεν τον θυμάμαι σε κανένα έδρανο στα 4 χρόνια που πέρασα στη σχολή.

Κορίτσια… ο Δήμαρχος!

Σα να βλέπω το έργο από τώρα.

Εκ δεξιών ο γαλάζιος και ωραίος Αρης Σπηλιωτόπουλος.

Εξ ευωνύμων ο ροζέ και επίσης ωραίος Γαβριήλ Σακελλαρίδης.

Αμφότεροι υποψήφιοι να αρπάξουν στα στιβαρά χέρια τους την τρισκατάρατη μοίρα των Αθηναίων.

Και να μετατρέψουν την Αθήνα σε αληθινή ευρωπαϊκή πρωτεύουσα!

Ο τρόπος ανάδειξης των ευρωβουλευτών.

Εν όψει της επικείμενης διεξαγωγής των εκλογών για την ανάδειξη των μελών του ευρωκοινοβουλίου -μάλιστα, δε, και με την ευκαιρία της κυβερνητικής πρωτοβουλίας για εισαγωγή σταυρού προτίμησης στη διαδικασία ανάδειξης των ευρωβουλευτών-, θεωρούμε σκόπιμη την επισήμανση μιας θεσμικής «κακοτεχνίας» που υπάρχει στον υπολογισμό του εκλογικού μέτρου στις εκλογές αυτές, η οποία μπορεί να γίνει γενεσιουργός σημαντικών πολιτικών προβλημάτων. (Θυμίζουμε πως κάθε κόμμα παίρνει τόσες έδρες, όσες πλήρεις φορές οι ψήφοι του -ή το ποσοστό του- καλύπτουν το εκλογικό μέτρο, ενώ οι υπόλοιπες έδρες δίδονται ανά μια στα κόμματα με τα μεγαλύτερα αχρησιμοποίητα υπόλοιπα).

Το πρόβλημα, λοιπόν, προκύπτει από το ότι το εκλογικό μέτρο για τις ευρωεκλογές υπολογίζεται με τη διαίρεση του συνόλου των εγκύρων ψήφων δια του αριθμού των προς προσκύρωση εδρών (δηλαδή σήμερα, εφόσον στη χώρα μας αναλογούν πλέον 21 ευρωβουλευτές, 100%:21=4,75%).

Αυτός ο τρόπος υπολογισμού, ωστόσο, ήταν ορθός όταν και όσο δεν υπήρχε το όριο του 3%.

Μετά τη θέσπιση αυτού του ορίου, όμως, ως διαιρετέος θα έπρεπε να υπολογίζεται το σύνολο των εγκύρων ψήφων –ή το αθροιστικό ποσοστό- που παίρνουν τα κόμματα τα υπερβαίνοντα το 3%, άλλως υπάρχει κίνδυνος να περισσέψουν έδρες για τη διάθεση των οποίων δεν προβλέπεται τίποτε!

Της κακομοίρας…

Πρώτα κήρυξαν τον πόλεμο: το ανακοίνωσαν, το διαλάλησαν με ταρατατζούμ και φανφάρες.

Υστερα, κάθισαν να σκεφθούν και είπαν: «Ωραία! Και τώρα ας δούμε με ποιον στρατό θα διεξάγουμε τον πόλεμο».

Κάπως έτσι –μην σας εκπλήσσει καθόλου– κατέληξε η Ν.Δ. στην υποψηφιότητα Αρη Σπηλιωτόπουλου για την Αθήνα.

Ο Αρης, λοιπόν.

Ο πολιτικός τον οποίο εγώ έχω συνδέσει με έννοιες όπως «ζακούζι», «τζοτζόμπα», «αλόη βέρα» και τα συναφή επιστρέφει ως πολέμαρχος, από τη λήθη που τον παρέσυρε επικίνδυνα προς την αφάνεια και την πολιτική ανυπαρξία, για να πάρει την Αθήνα.

Πήρε το ρίσκο να αυτοπροταθεί και του βγήκε, ελλείψει προθυμίας εκ μέρους όλων των άλλων – πλην ενός, τον οποίον όμως το Μαξίμου δεν θέλει ούτε να βλέπει ούτε να ακούει.

Έρχεται τσουνάμι και αυτοί μαλώνουν για τις ξαπλώστρες...

Oι εξελίξεις, πιθανόν και  μέσα στο 2014, προοιωνίζονται τεκτονικές.

Στις Ευρωεκλογές που έρχονται θα έχουμε την μεγαλύτερη στροφή της Ευρώπης στον ευρωσκεπτικισμό, όπως αυτός εκφράζεται από την αναβίωση ακροδεξιών και ακροαριστερών φαντασμάτων του ολοκληρωτισμού.

Κανείς δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει την έκβαση αυτής της φυγόκεντρης δυναμικής, ούτε την ένταση της αντίδρασης της αντίστοιχης κεντρομόλας δυναμικής που θα ακολουθήσει.