Η επιτυχία επιβραβεύεται.

Σε αυτή τη χώρα η μνήμη εκτός από ασθενής, όταν λειτουργεί, είναι και επιλεκτική, μάλλον.

Υπάρχει μια σειρά πρόσωπων που λογικά θα έπρεπε λόγω της κακοδιαχείρησης και της εμπλοκής τους σε σκοτεινές σελίδες της νεότατης ελληνικής ιστορίας, να τα καταπίνει το σκότος.

Όμως δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Οι άνθρωποι ας πούμε που βρέθηκαν γύρω από τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος για κάποιους περίεργους λόγους παραμένει στο απυρόβλητο και η μπάλα των ευθυνών παίρνει μόνο το Σημίτη και το Γιωργάκη.

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο Άρης Σπηλιωτόπουλος.

Απόφοιτος της σχολής Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Αθήνας, υπήρξε συμφοιτητής μου, αν και προσωπικά δεν τον θυμάμαι σε κανένα έδρανο στα 4 χρόνια που πέρασα στη σχολή.

Ενεπλάκη πολύ νωρίς με την πολιτική, ως σύμβουλος του τέως πρωθυπουργού, καθώς διετέλεσε διευθυντής της Γραμματείας Πολιτικού Σχεδιασμού, Επικοινωνίας και Ιδεολογίας της Νέας Δημοκρατίας (1993-1997). Δηλαδή σε ηλικία μόλις 27 ετών.

Ενδιαμέσως των σπουδών, κανονικών και μεταπτυχιακών, που λογικά τέλειωσαν γύρω στα 25 και το στρατό που ακολούθησε, εργάστηκε, λέει το βιογραφικό του, σε Μ. Βρετανία και Ελλάδα σε επιχειρήσεις και εταιρείες διαφήμισης και δημοσκοπήσεων και δίδαξε Πολιτική Επικοινωνία.

Χρονικά δεν βγαίνει, όπως και αν το μετρήσεις, αλλά για να το λέει...

Μετά άρχισε η καριέρα στην πολιτική στα 27 και τέλειωσαν τα υπόλοιπα. Αφήνω στην άκρη τα διάφορα σκανδαλοθηρικά που ακούστηκαν κατά καιρούς, δεν με αφορούν.

Ακόμα και τη θητεία στο υπουργείο Παιδείας.

Ανεκδιήγητη και κείνη.

Πηγαίνω στο χοντρό πακέτο του υπουργείου Τουρισμού.

Έχω πολλούς φίλους που ασχολούνται επιχειρηματικά με τον Τουρισμό. Σπουδαίοι παράγοντες όλοι τους με καριέρα χρόνων στο χώρο και προσφορά. Κάθε φορά που η κουβέντα πηγαίνει στην πιο καταστροφική περίοδο του ελληνικού τουρισμού ένα όνομα αναφέρουν. Τον Άρη Σπηλιωτόπουλο.

Οι ιστορίες που έχουν να διηγηθούν όλοι από την περίοδο της υπουργίας του είναι απίστευτες.

Τρομερές ιστορίες αλόγιστης σπάταλης, μεγάλης ζωής, ντόλτσε βίτα με τα χρήματα του Ελληνικού δημοσίου και καθόλου αποτελεσματικότητα.

Οι επισκέψεις του σε διεθνείς τουριστικές εκθέσεις έμοιαζαν με κείνες των Αράβων Κροίσων που βλέπαμε στις παλιές ελληνικές ταινίες.

Οι λογαριασμοί που έφταναν πίσω στο υπουργείο υπογεγραμμένοι από κείνον ήταν να ζαλίζεσαι.

Τα δώρα που έκανε στους ξένους καλεσμένους θρυλικά.

Αλλά και τα φέσια που άφησε πίσω του.

Από οδηγούς λιμουζίνας μέχρι τον ΕΟΤ, που οι καμπάνιες του που δεν πληρώθηκαν ποτέ οδήγησαν σε λουκέτο διαφημιστικές, δημιουργικά γραφεία και πολύ κόσμο στην τρέλα.

Αυτά είναι όσα κυκλοφορούν επίσημα.

Ανεπίσημα είναι πολλαπλάσια.

Κάνεις δεν ασχολήθηκε ποτέ με όλα αυτά.

Και το τι κόστισαν στη χώρα.

Αντίθετα μετά από ένα διάλειμμα εξαφάνισης από τα media ο Άρης επιστρέφει πανηγυρικά για να σώσει την Αθήνα.

Διότι η εμπειρία του στη διαχείριση το επιτρέπει.

Σε μια πόλη με χιλιάδες προβλήματα, στα όρια της κατάθλιψης ένας καλοαναθρεμμένος αστός με συνήθειες χλιδής νομίζω είναι η κατάλληλη περίπτωση σωτήρα.

Για αυτό και τον διάλεξε ο Αντώνης.

Για το παρελθόν και το μέλλον του.

Μπράβο.

Εξάλλου από τις σουίτες του Ριτς μέχρι τον Άγιο Παντελεήμονα ένα τσιγάρο δρόμος είναι..

Γιώργος Τούλας

Παράλλαξη