Do You Feel Like We Do?

Peter Frampton

Έχει καμιά σημασία το ποιος είναι πρόεδρος των ΗΠΑ;

Μετά από κάθε προεδρική εκλογή είθισται οι οπαδοί του νικητή να θριαμβολογούν, ενώ αυτοί του ηττημένου να βρίσκονται σε απόγνωση. Αυτό είναι φυσιολογικό σε μια δημοκρατία.

Όταν εξελέγη ο Ομπάμα, οι υποστηρικτές του πετούσαν στα ουράνια, ενώ οι αντίπαλοί του περίμεναν την καταστροφή. Το ίδιο έγινε και με την εκλογή (και επανεκλογή) του Τζορτζ Μπους. Ο βαθμός της λατρείας αλλά και της περιφρόνησης διαφέρει, και  αυτό είναι μια σταθερή παράμετρος της αμερικανικής, και όχι μόνο, δημοκρατίας…

Περί Δαβαράκη: Σπουδή πάνω στην ανύπαρκτη ντροπή…

Μισό λεπτό βρε Άρη μου, γιατί δεν έχω καταλάβει πλήρως το σκηνικό που περιέγραψες με την συνέντευξη σου στην Lifo. Πήγατε μαζί με τον Νίκο Παππά και τον Χριστόφορο Βερναρδάκη σ’ ένα γραφειάκι στην Μητροπόλεως κι εκεί σου ανέθεσαν να φτιάξεις και να λειτουργείς το portal.gr που θα στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ;  Καλά το κατάλαβα ή κάνω λάθος;

Η δημιουργία του site ήταν μια ιδέα του Βερναρδάκη, ενώ ο Νίκος Παππάς πλήρωνε κάθε μήνα χίλια πεντακόσια ευρώ γιαυτό, σωστά; Εσύ δούλευες δέκα ώρες ημερησίως, παίρνοντας ένα χιλιάρικο και ένας ακόμα συνεργάτης σου έπαιρνε άλλα πεντακόσια, όλοι οι υπόλοιποι γράφανε τσάμπα. Τα λέω καλά ή παρερμηνεύω κάπου τα λόγια σου;

Η απογοήτευση του Ντίνου Καρύδη… μια ιστορία προδοσίας!

Ο Ντίνος Καρύδης εξαπατήθηκε. Καμιά αμφιβολία επ’ αυτού. Αφού το παραδέχεται φόρα-παρτίδα κι ο ίδιος. Κι εξαπατήθηκε από το κόμμα της καρδιάς του· το κόμμα εκείνο που γέννησε κάποτε στην ψυχή του την ελπίδα.

Πίστεψε για τα καλά στον ΣΥΡΙΖΑ ο καλός ηθοποιός. Ποντάροντας πολλά απάνω του για το ατομικό καλό· μα συνάμα και για το συλλογικό. Αφού ο Ντίνος είναι και καλλιτέχνης και αριστερός. Ομού και ταυτοχρόνως. Κι επομένως με πολλήν έγνοια, όχι μονάχα για το σαρκίο του, μα και για το κοινωνικό σύνολο – κυρίως αυτό. Με το καθαγιασμένο «συλλογικό» να κατέχει ξέχωρη θέση στη συνείδησή του. Πέρα κι έξω από σολιψισμούς μα και φιλοτομαρισμούς...

Μπουρδολογία και το πείσμα του μουζίκου…

Εν όψει της επίσκεψης του Ομπάμα στην Αθήνα, ο δήμος Καισαριανής ανεκήρυξε ανεπιθύμητο τον Αμερικανό πρόεδρο. Το να είσαι persona non grata στη σοσιαλιστική δημοκρατία της Καισαριανής είναι φυσικά μεγάλο πλήγμα· προκαλεί σοκ και δέος· αμαυρώνει ανεπανόρθωτα μια λαμπρή πολιτική σταδιοδρομία. Η ναρκισσιστική διαταραχή της αριστεράς: όλοι πρέπει να ντρέπονται εκτός από την ίδια.

Η λεβεντογέννα Καισαριανή «συντάσσεται με το λαϊκό αίσθημα και τους φορείς του κινήματος που έχουν κηρύξει ανεπιθύμητο τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα ο οποίος θα επισκεφτεί την Αθήνα στις 15 και 16 Νοέμβρη, παραμονές του εορτασμού της 17ης Νοέμβρη, της λαϊκής εξέγερσης ενάντια στην αμερικανοκίνητη Χούντα και στο πλαίσιο των σημερινών επικίνδυνων παιχνιδιών των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και σχεδιασμών που ξεδιπλώνονται στην περιοχή». Αυτά γράφει το «ψήφισμα» του δημάρχου κ. Σταμέλου ο οποίος τυγχάνει συνταξιούχος της ΔΕΗ· όχι και τόσο κολασμένος της γης, νομίζω...

Το προλεταριάτο του Τραμπ…

Κουταμάρες λέμε. Επιπόλαια «διαβάζουμε». Πρόχειρα «αναλύουμε». Παράδειγμα; Μα φυσικά ο θρίαμβος του Ντόναλντ Τραμπ!

Πως κι έτσι; Επειδή, λέει, είναι «αντισυστημικός». Μα τι σόι αντισυστημικός είναι αυτός; Ενας μαικήνας με πέντε, ίσως και περισσότερα, δισεκατομμύρια δολάρια!

Πως κι έτσι; Επειδή, λέει, πήγε κόντρα σε όλα και σε όλους. Ετσι φαίνεται. Ετσι δεν είναι. Το εξηγώ…