The Long Road...

Eddie Vedder & Nusrat Fateh Ali Khan...

Μια Ζωή Σικέ (28)

Στο σπίτι μου δυστυχώς δεν μπόρεσα να ηρεμήσω.

Κάτι οι φωνές ενός ζευγαριού που μάλωνε στο διπλανό διαμέρισμα. και κάτι η από πάνω ανέραστη ζωντοχήρα, που προσπαθούσε να ταίσει την κορούλα της ουρλιάζοντας υστερικά, όλα αυτά με απέτρεπαν από τον ύπνο που τόσο είχα ανάγκη.

Αυτά βέβαια έχουν οι πολυκατοικίες…

Το ιδιωτικό αεροδρόμιο της Αθήνας πολεμά τον τουρισμό μας.

Διώχνει ταξιδιώτες, μαζί και κέρδη, ο Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών (ΔΑΑ), που συντηρεί ιδιαίτερα υψηλά τέλη χρήσης αεροδρομίου, πλήττοντας ευθέως τον τουρισμό της Αθήνας ο οποίος βαίνει συνεχώς μειούμενος.

Είναι ενδεικτικό ότι τη στιγμή που το τουριστικό κύμα στην υπόλοιπη χώρα ενισχύεται, ο ΔΑΑ μετρά το διάστημα Ιανουαρίου - Σεπτεμβρίου 2013 απώλειες 500.000 επιβατών σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2012. Συνολικά την περασμένη χρονιά ο ΔΑΑ έχασε 1,5 εκατ. επιβάτες, σε σχέση με το 2011, με εμφανείς τις επιπτώσεις και στις τουριστικές επιχειρήσεις της πρωτεύουσας, όπου τα ξενοδοχεία βάζουν λουκέτο το ένα μετά το άλλο.

Συνολικά κατά το διάστημα Ιανουαρίου - Σεπτεμβρίου η συνολική επιβατική κίνηση του ΔΑΑ καταγράφεται μειωμένη κατά 4,5%, με τη μεγαλύτερη κάμψη στο δίκτυο εσωτερικού, 5,5%, έναντι 4% σε εκείνη του εξωτερικού, σε σχέση με το 2012. Κατά το παραπάνω διάστημα μάλιστα (εννεάμηνο 2013) υπήρξαν μήνες, όπως ο Απρίλιος, κατά τον οποίο ταξίδεψαν στο «Ελ. Βενιζέλος» συνολικά 16,1% λιγότεροι επιβάτες σε σχέση με το εννεάμηνο του 2012.

Οριακή αύξηση (1,6%) καταγράφηκε μόνο τον περασμένο Μάιο (μήνας κατά τον οποίο γιορτάστηκε το ορθόδοξο Πάσχα) με τη μείωση της κίνηση εσωτερικού να είναι περιορισμένη (-0,7%) και την κίνηση εξωτερικού ενισχυμένη κατά 2,9%.

Η σημερινή κατοχή, και ο κρίσιμος παράγοντας της «άγνοιας».

Έχω έναν φίλο και συνάδελφο, τον Θανάση.

Καλό παιδί.

Δημοκράτης.

Το αλάτι της γης…

Απ’ αυτούς που μπορείς να βασιστείς επάνω τους, χωρίς να φοβάσαι μη χάσεις το πορτοφόλι σου, ή μη τυχόν και σου τη φέρει πισώπλατα.

Έχει όμως ένα μειονέκτημα.

Έχει παραμείνει σταθερός στις αριστερές ιδεολογίες και ιδεοληψίες της εφηβείας του, αρνούμενος να «ωριμάσει».

Και μιλάμε για πενηνταφεύγα άνθρωπο….

Και σαν να μην έφτανε αυτό, έρχεται καπάκι και τον αποτελειώνει το γεγονός ότι οι εφηβικές του ιδεολογίες εξελίχτηκαν σήμερα σε όλα αυτά που υποστηρίζουν τα διάφορα κινήματα τύπου ΠΑΜΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και …. ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ.

Και δικάπακο έρχεται μετά και το ότι ενημερώνεται αποκλειστικά από τον Καζάκη, το Χωνί, και άλλα τέτοια συνονθυλεύματα της έγκυρης δημοσιογραφίας, με αποτέλεσμα να έχει γίνει το μυαλό του πολτός άρνησης (για την άρνηση).

Με τελικό αποτέλεσμα να «σκοτωνόμαστε» καθημερινά, αφού εγώ έχω ξεπουληθεί στον Σαμαρά τον «ξενόδουλο, που μας ρουφάει το αίμα με μπουρί»!

Θυμάστε παλιά που ψωνίζαμε;

Ακούγοντας ραδιόφωνο σήμερα έδωσα μεγαλύτερη προσοχή σε μια διαφήμιση. Βέβαια, έπαθα ότι παθαίνω συχνά με τις διαφημίσεις.

Ξεχνώ το διαφημιζόμενο προϊόν και στέκομαι στην αισθητική, στο νόημα, στον πρωταγωνιστή, στη μουσική κλπ παρεμφερή.

Σ’ αυτή τη διαφήμιση ένα μικρό αγοράκι, του Δημοτικού είναι, απορρίπτει την πιθανότητα να κάνει “σχέση” με κάποιες συμμαθήτριές του γιατί είναι, λέει, “σπάταλες γυναίκες” .

O tempora o mores.

Τα τζάκια φταίνε;

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 είχε απαγορευτεί η χρήση μαζούτ στις κεντρικές θερμάνσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, επειδή επιβαρυνόταν η ατμόσφαιρα. Είχε διαπιστωθεί ότι η ρύπανση από τα αυτοκίνητα ήταν εξίσου σημαντική με τη ρύπανση από το μαζούτ.

Τότε ελάχιστοι είχαν τζάκια.

Συνήθως υπήρχαν στα χωριά και πολύ λίγοι ήταν αυτοί που τα είχαν στις πόλεις.

Οι συνήθειες όμως άλλαξαν και σταδιακά οι ιδιοκτήτες μεγάλων σπιτιών στις πόλεις απέκτησαν τα δικά τους τζάκια.

Εδιναν μιαν άλλη αίσθηση στις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Ωστόσο, ελάχιστες φορές τα άναβαν, αφού το πετρέλαιο ήταν καθαρή λύση και στη συνέχεια ήρθε το φυσικό αέριο, το οποίο ήταν ακόμη καθαρότερο αλλά και φτηνότερο.

Πολιτικά ανεύθυνοι, κοινωνικά συνυπεύθυνοι.

Ζούμε σε μια εποχή μεταιχμιακή.

Τα πολιτικά γεγονότα ρέουν με ταχύτατους ρυθμούς, τα κοινωνικά προβλήματα πολλαπλασιάζονται, ενώ ταυτόχρονα, η ανάγκη εθνικής συνεννόησης κρίνεται τουλάχιστον επιτακτική.

Αντί λοιπόν να αναλάβουμε την πολιτική ευθύνη που μας αναλογεί, προβαίνοντας στις ανάλογες ενέργειες ορθής και μη κατευθυνόμενης πολιτικοποίησης (μέσω της συνεχούς ενασχόλησης με την πολιτική ζωή), καταδικάζουμε τον εαυτό μας σε πνευματική οκνηρία, σε πολιτική απραγία.

Πιο συγκεκριμένα, η αμετακίνητη παρουσία της πολιτικής ασυνειδησίας στη σημερινή νεοελληνική σκέψη, είναι, δυστυχώς, εμφανής.

Μια νέα γενιά ιδιωτών.

Οι ανακλαστικώς ευαίσθητοι της Προόδου μπορεί να σοκαριστούν από το γεγονός ότι το 58% των μαθητών γυμνασίου και λυκείου πιστεύει ότι «η παρουσία μεταναστών στη χώρα μας δημιουργεί προβλήματα στην εργασία των νέων».

Όμως η δημοσκόπηση της VPRC για λογαριασμό της «Ελληνογερμανικής Αγωγής» εμπεριέχει ένα ακόμη συγκλονιστικό στοιχείο: το 66,7% των νέων πιστεύει ότι «πιο αποτελεσματική αντίδραση για να ακουστεί η φωνή των πολιτών στους υπεύθυνους» είναι η συμμετοχή σε διαδηλώσεις, πορείες, απεργίες, στάσεις εργασίας.

Αντιθέτως, η ψήφος είναι αμελητέα στις προτιμήσεις τους: μόλις 0,6% την προκρίνει.