Πολιτικά ανεύθυνοι, κοινωνικά συνυπεύθυνοι.

Ζούμε σε μια εποχή μεταιχμιακή.

Τα πολιτικά γεγονότα ρέουν με ταχύτατους ρυθμούς, τα κοινωνικά προβλήματα πολλαπλασιάζονται, ενώ ταυτόχρονα, η ανάγκη εθνικής συνεννόησης κρίνεται τουλάχιστον επιτακτική.

Αντί λοιπόν να αναλάβουμε την πολιτική ευθύνη που μας αναλογεί, προβαίνοντας στις ανάλογες ενέργειες ορθής και μη κατευθυνόμενης πολιτικοποίησης (μέσω της συνεχούς ενασχόλησης με την πολιτική ζωή), καταδικάζουμε τον εαυτό μας σε πνευματική οκνηρία, σε πολιτική απραγία.

Πιο συγκεκριμένα, η αμετακίνητη παρουσία της πολιτικής ασυνειδησίας στη σημερινή νεοελληνική σκέψη, είναι, δυστυχώς, εμφανής.

Το νεανικό ένθερμο αίμα παγώνει μέρα με τη μέρα κάνοντας το δρόμο προς την πολιτική ενεργοποίηση και την ανάληψη κοινωνικών ευθυνών περισσότερο ολισθηρό. Ταυτόχρονα, τα ανήσυχα νεανικά πνεύματα κατευνάζονται, οι πρωτοβουλίες εκλείπουν και τα περιθώρια για πνευματική πρωτοπορία και καινοτόμα πολιτικά εγχειρήματα, στενεύουν.

Βέβαια, από τη διαδικασία αναζήτησης των λόγων του ελλείμματος πολιτικού ενδιαφέροντος, στον νεανικό νου προκύπτει ένα σημαντικό δίπολο. Αφενός, πρόκειται για την αρχή του ελάσσονος μόχθου, την οποία φαίνεται να υπηρετεί υπαλληλικά η σημερινή νεολαία.

Αφετέρου, όμως, ευθύνεται και η ύπαρξη κομματικών μαντρών, με την πολιτική στρατηγική των οποίων πρέπει απαραιτήτως να είναι σύμφωνη και η αγέλη, ώστε να μη διαταράσσεται η ροή εξυπηρέτησης συμφερόντων, καθώς τα πολυάριθμα πολιτικά σκάνδαλα.
Έτσι, μαζί με τις βουβές φωνές μεταρρύθμισης και αλλαγής, καταπνίγεται και η υπάρχουσα πολιτική εντριβή, ενώ παράλληλα, το αίσθημα δυσπιστίας προς το πολιτικό σύστημα, ενδυναμώνεται.

Το ελλείπον στοιχείο, λοιπόν, που θα μπορούσε να δρομολογήσει μια νέα αρχή και να αποτελέσει εχέγγυο σοβαρής αντιμετώπισης των κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων, είναι ακριβώς η έμφαση σε μια διαδικασία ομαλής πολιτικοποίησης της νεολαίας, χωρίς η τελευταία να αποτελεί προϋπόθεση ή απόρροια κομματικοποίησης.
Πρόκειται για τη μετάδοση ή ανάπτυξη του γνήσιου ενδιαφέροντος για τα κοινά, της αγάπης για την κοινωνική δημιουργία, το οποίο παραμένει ακαλλιέργητο στο μέσο νεοέλληνα.

Μόνο έτσι, όμως, θα γεννηθούν μικρές συσπειρώσεις, επιτελικές ομάδες σοβαρής σπουδής με νομικούς, οικονομολόγους, εκπαιδευτικούς, επιχειρηματίες, ικανές να κρίνουν, να προτείνουν, να βοηθήσουν.

Όσο ο ίδιος συνεχίζει να στερείται πολιτικής απόψεως και ιδεολογίας αποτελεί τροχοπέδη κάθε πολιτικής πρωτοβουλίας, καθώς αρκείται στη στείρα αμφισβήτηση, κατακεραυνώνοντας κάθε εγχείρημα χωρίς ουσιαστική αντιπρόταση και κρίνοντας κάθε άλλο παρά ορθολογικά.
Τα χειρότερα, ωστόσο, εμφανίζονται όταν εντός αυτού του κλίματος αποπνευματοποίησης και ιδεολογικής σύγχυσης, η ατροφία του πολιτικού του πνεύματος τον κατευθύνει σε βίαιες εξτρεμιστικές ενέργειες, οι οποίες οδηγούν σε αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού και μετατρέπουν τη λεγόμενη "κρίση", σε πολυεπίπεδη (από οικονομική σε κοινωνική, θεσμική, πολιτική).
Έτσι, οι πολιτικώς αποπροσανατολισμένοι ή τα θύματα της πολιτικής προπαγάνδας, μετατρέπονται (λόγω του ελλείμματος πολιτικής συνείδησης μέσα τους) σε θύτες και θύματα. Κι όσο αυξάνεται το έλλειμμα ανθρωπιάς και δημοκρατικού ενστίκτου μέσα μας, τόσο αυξάνεται και το πλεόνασμα της πολυεπίπεδης κρίσης.

Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι για να κινηθεί ο τροχός της κοινωνικής προόδου και να περισωθεί το ασταθές δημοκρατικό οικοδόμημα, του οποίου τα θεμέλια κλυδωνίζονται απειλητικά, πρέπει να σταματήσουμε να ρίχνουμε νερό στο μύλο της πολιτικής μας αδράνειας.
Σπέρνοντας πολιτική αδιαφορία, θερίζουμε κοινωνικά προβλήματα.

Ας αναλογιστούμε ποια θα είναι η συγκομιδή των καρπών, αν αυτή τη φορά ενσπείρουμε πολιτική ενασχόληση.

Κωστής Στράκας

Μεταρρύθμιση