Shaman's Blues...

The Doors

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Facebook, και του Twitter.

Είμαι απ αυτούς που λατρεύουν το ίντερνετ.

Προσωπικά, το θεωρώ ως μια από τις τρείς-τέσσερις σπουδαιότερες ανθρώπινες εφευρέσεις έβερ...
Για άτομα (σαν κι εμένα), που τους αρέσει να ψάχνονται, το διαδίκτυο αποτελεί δώρο Θεού.

Ότι καλύτερο.

Οι νεότεροι δεν μπορούν να φανταστούν πως ήταν η ζωή χωρίς το διαδίκτυο, όπως πολλοί (ακόμη και μεγαλύτεροι) ξέχασαν πως ήταν η ζωή χωρίς τα κινητά…

Έχουμε χαζέψει… εντελώς όμως!

Διαβάστε την απεγνωσμένη έκκληση μιας Ελληνίδας μάνας, που ξέχασε την Πίνδο και είναι έτοιμη να ανέβει στα κάγκελα διότι ο στρατιώτης κανακάρης της κινδυνεύει στη σκοπιά!

Στο ποτάμι;

Στα σύνορα;

Στο Αφγανιστάν;

Όχι… στην Αθήνα υπηρετεί το παλικάρι.

Κινδυνεύει από τους Τούρκους;

Τους Ουτσεκάδες;

Τους Ταλιμπάν;

Όχι… κινδυνεύει να πέσει από την υπερυψωμένη σκοπιά!!!

Διαβάστε…

Αγγελίες γάμων…

Η πιο έντιμα διατυπωμένη στήλη στις εφημερίδες, είναι οι Προαγγελίες Γάμων στα Κοινωνικά.

«Ο τάδε, γεννηθείς εκεί και η τάδε, γεννηθείσα εκεί, πρόκειται να παντρευτούν. Ο γάμος θα γίνει εκεί». Τελεία.

Ακόμα και το «πρόκειται να παντρευτούν» έχει απολυτότητα χειρουργικής ακρίβειας.

Ξέρεις πόσα «ίσως;» ενυπάρχουν σε ένα «πρόκειται»;

Ενώ στις Κηδείες των Κοινωνικών αρχίζουν οι μεταμφιέσεις.

«Τον πολυαγαπημένο μας» που μπορεί να είναι και γρουσούζης, «τον λατρεμένο μας θείο» όζει καλή διαθήκη, «οι τεθλιμμένοι συγγενείς» που μπορεί να είναι και σφαγμένοι…

Ούτε στο Pro Evolution…

Σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, μόλις πέρασε η βραδιά που, λογικά, αλλάζει την ποδοσφαιρική ιστορία.

Δεν είναι τόσο η ήττα της Βραζιλίας, ακόμη κι αν αυτή έγινε με σκορ που παραπέμπει σε πόλο.

Ακόμη κι αν αυτή έγινε μπροστά στο κοινό της, με τη μισή χώρα να έχει εναποθέσει τις ελπίδες της στην κατάκτηση του Κυπέλλου για να μην ξεσπάσουν ταραχές στις φαβέλες.

Είναι περισσότερο η επιβεβαίωση που ψάχνουν εδώ και τέσσερα χρόνια οι Γερμανοί για να σφραγίσουν αυτό που όλος ο κόσμος έβλεπε. Την πρωτοκαθεδρία τους.

Ησυχία, ν’ ακουστεί η σιωπή των Βραζιλιάνων…

Είναι στιγμές που βλέπεις το πληκτρολόγιο και ετοιμάζεσαι να το πας στο αστυνομικό τμήμα για βόμβα.

Κλωθογυρίζουν σκέψεις και, ζωντανές ακόμα, εικόνες στο μυαλό σου, αλλά οι λέξεις είναι αδύνατον να επιλεγούν και να συνταχθούν.

Είναι στιγμές που η επανάληψη των σκέψεων για το ίδιο γεγονός καταλήγουν σε διαφορετικό τέλος.

Αυτό που έγινε το βράδυ της Τρίτης είναι κάτι αδιανόητο, ακόμα και με δεύτερη ή τρίτη ανάγνωση.

Οπισθοδρομούμε ολοταχώς…

Στό τελευταῖο τεῦχος τοῦ Economist τό κύριο ἄρθρο ἀναφέρεται στό πανεπιστήμιο τοῦ μέλλοντος, τό ὁποῖο θά εἶναι «διαδικτυακό».

Ἤδη λειτουργοῦν πανεπιστήμια «on line», τά ὁποῖα παρέχουν στους ἐγγεγραμμένους «φοιτητές» τήν δυνατότητα νά παρακολουθοῦν ἔναντι πολύ χαμηλῶν διδάκτρων ἤ και ἐντελῶς δωρεάν, τίς παραδόσεις κορυφαίων καθηγητῶν.

Ἔχουν μάλιστα ἱδρυθῆ ἐκπαιδευτικοί ὀργανισμοί καί ἐπιχειρήσεις πού ἀναπτύσσουν τό νέο αὐτό εἶδος τοῦ «διαδικτυακοῦ» πανεπιστημίου καί πιστοποιοῦν ὅτι οἱ φοιτητές παρηκολούθησαν ἐξ ἀποστάσεως τά μαθήματα καί βαθμολογήθηκαν σέ αὐτά.

Τό μόνο πού ἀπομένει εἶναι ἡ ἰσότιμη ἀναγνώρισις τῶν πτυχίων τῶν διαδικτυακῶν πανεπιστημίων.