Η Βρετανία σφίγγει τα λουριά στο ιντερνετικό πορνό.

Μετά την Ρωσία του Πούτιν που ξεκίνησε νομοθετική εκστρατεία κατά της ομοφυλοφιλίας, έρχεται η σειρά της Αγγλίας που ξεκινά μια γενική απαγόρευση της «ακραίας» πορνογραφίας.

Στο εξής, η κατοχή βίαιου πορνογραφικού υλικού στο Ηνωμένο Βασίλειο, θα θεωρείται σοβαρό ποινικό αδίκημα.

Αυτό ανακοίνωσε σήμερα ο David Cameron, κηρύσσοντας τον πόλεμο εναντίον του διαδικτυακού πορνό.

Με τον Ρέμο και τα άλλα παιδιά…

Ή αλλιώς: «φέρτε μου τον Σόιμπλε, να τον γ…..ω, μπας και περπατήσει»!

Ότι και να λένε οι μονίμως ανησυχούντες, και οι επαγγελματίες μιζερογκρινιάρηδες, η Ελλάδα συνεχίζει να είναι Ελλάδα.

Και άσχετα με τα χαράτσια, τους Μελιγαλάδες, και τα γουναράδικα, η πραγματική Ελλάδα είναι άλλη, από αυτήν που μας πλασάρουν οι ντόπιοι τσανακογλείφτες..

Είναι η Ελλάδα στην οποία μάθαμε, πάππου προς πάππου, και δεν πα να γ….. οι δανειστές μας!

Ένα μικρό γαλατικό χωριό που αντιστέκεται, μέσα σε μια θάλασσα κονφορμισμού, και παγκοσμιοποιημένης ομοιομορφίας.

Αυτή δηλαδή η Ελλάδα που ξέρουμε, και που αγαπούμε τόσα χρόνια τώρα.

Η Ελλάδα των φιλοσόφων, των πολεμιστών, του ούζου, του φραπέ, και της πίστας!

Τρανή απόδειξη των παραπάνω η περίφημη πλέον «συναυλία» του Αντώνη Πασχαλίδη, ή αλλιώς Ρέμου, ή αλλιώς ερωτιάρη, ή κατά κάποιους κακοπροαίρετους «μπινέ», σε γνωστό κλαμπ της Μυκόνου, όπου παρά το τσουχτερό εισιτήριο, και τις πανάκριβες σαμπάνιες, δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα στην άμμο.

Μάλιστα, όπως ακούω, υπήρχαν και ουρές απ’ έξω, όσων δύσμοιρων δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν εισιτήριο.

Μιλάμε για … αγανάκτηση.

Αφού στο τέλος, άρχισαν όλοι να αλληλομπουγελώνονται με σαμπάνιες, και να εκτοξεύουν υπερμεγέθεις πανάκριβες γαρίδες εισαγωγής προς τη μεριά των υπευθύνων του καταστήματος, που δεν φρόντισαν να μεγεθύνουν τον χώρο.

Η περίπτωση του Ντιτρόιτ θυμίζει … Ελλάδα.

Στα απόνερα της πρόσφατης πτώχευσης του Ντιτρόιτ, οι αλληλοκατηγορίες για το ποιος φταίει εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν.

Όλοι γνώριζαν εδώ και χρόνια, πως η άλλοτε πανίσχυρη οικονομικά πόλη βρίσκονταν σε ένα καθοδικό σπιράλ θανάτου.

Ποιος όμως έφταιξε για την τελική της κατάρρευση;

Ιδού μερικές απόψεις:

«Αγάπη θα πει χάνομαι»

Τα χρόνια της ζωής μας τα μετράμε με τα καλοκαίρια, όπου οι συζητήσεις γίνονται περισσότερες, οι αφηγήσεις μαγεύουν, οι σκέψεις γίνονται δημιουργικές, οι αναμνήσεις επανέρχονται και οι στιγμές μένουν ανεξίτηλες. «Μόνο με αγάπη κερδίζονται τα πάντα», μου είπε μια ξεχωριστή ηλικιωμένη γυναίκα σε κάποια από τις πιο ωραίες καλοκαιρινές συναντήσεις, όπου ανακαλύπτεις σπάνιες και αξέχαστες εξιστορήσεις.

Οδικός τουρισμός ή γύρος του θανάτου;

Αναδημοσιεύω ένα κείμενο του Antinews, που το είχα γράψει το 2011, αλλά που ισχύει και σήμερα.

Ακόμη πιο πολύ.

Σαν να γράφτηκε χθες…

Μιλάμε συνεχώς για την ανάγκη να ορθοποδήσει η χώρα μας μέσα από την ανάπτυξη, και αναφέρουμε κυρίως τον τουρισμό, που αποτελεί και τον βασικότερο πυλώνα αυτής της ανάπτυξης. Είναι άλλωστε η μόνη βιομηχανία που μας απέμεινε.

Αλλά δυστυχώς κι αυτή πάει κατά διαόλου.

Την κάναμε σαν τα μούτρα μας.

Δεν θα μπω σε αναλύσεις δεικτών, ούτε σε στατιστικά στοιχεία αφιξο-αναχωρήσεων τουριστών στα αεροδρόμιά μας.

Θα περιγράψω όμως μια προσωπική μου εμπειρία, που πιστεύω πως είναι ενδεικτική της προχειρότητας και της πολιτικής «άρτσι μπούρτζι και λουλάς», που ως γνήσιοι Έλληνες ακολουθούμε και στον τουρισμό.

Αποφάσισα λοιπόν χθες να πεταχτώ αυθημερόν στη Χαλκιδική.

Τη περιοχή που κάποτε είχε τα φόντα να εξελιχθεί σε Μονακό. Εξελίχθηκε όμως σε Γουιάνα…

Λεφτά υπάρχουν … αφού!

Έχουν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια από τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου είπε εκείνο το

περίφημο «Λεφτά Υπάρχουν!».

Πόσο μπροστά ήταν ο ΓΑΠ;

Όσο και αν διαφωνώ μαζί του, να τον κατακρίνω για το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής του, πρέπει να παραδεχτώ ότι σε επίπεδο πολιτικής σκέψης ήταν εκπληκτικός.

Ας τον φωνάζουμε αμερικανάκι και Jeffrey.

Ας τον κοροϊδεύουμε που δεν μπορεί να συντάξει μια ολοκληρωμένη πρόταση.

Ας γελάμε όταν χάνεται με το κανό του στο Αιγαίο και στέλνουμε ομάδες διάσωσης να τον μαζέψουν. 

Ο ΓΑΠ μας είχε καταλάβει όσο κανένας άλλος, διάβασε την ψυχοσύνθεσή μας, τη νοοτροπία μας και εμείς τον λατρέψαμε και του δώσαμε 43,92%!

Ένας σκληρός λαϊκισμός, λοιπόν, με επίκεντρο το φερόμενο θεωρητικό πλούτο της χώρας, έφτανε για να εκλεγεί πρωθυπουργός με τόσο μεγάλο ποσοστό.

Αλέξης: Ο καλύτερος πελάτης του … Μιχαλολιάκου!

Συνδεόμαστε, για ανάκτηση της συνέχειας, με το προηγούμενο κείμενο «Ανεξυριζαυγιτισμός, το ανώτατο στάδιο του Αντιμνημονισμού».

Είχαμε δείξει την ιδεολογική υποδομή αυτού του άρρωστου φαινομένου και σήμερα αναδεικνύουμε την πoλιτική του διάρθρωση.

Πώς ο Ανεξυριζαυγιτισμός ποταμός, άρχισε να φουσκώνει δεχόμενος την παροχέτευση ιλυώδους οχλοπολτού από τους παραπόταμους της Αντιπολιτικής, της Ανομίας, της Αυτοδικίας, της Φοβικότητας, του Σκοταδισμού και φυσικά του Αντιμνημονισμού.

Συνοψίζοντας την προεκλογική αρθρογραφία μας για το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο, ξαναθυμίζουμε.

Η επί χρόνια πολλά μηδαμινή Χρυσή Αυγή μπήκε στον μεγεθυντή και άρχισε να εκκολάπτεται στην πάνω πλατεία το 2011, υπό τις βλακώδεις ευλογίες της «Αριστεράς».

Νόμιζε τότε ο κ. Τσίπρας ότι ο αντιπολιτικός ριζοσπαστισμός (βάσει και της ευνοϊκής γι’ αυτόν εμπειρίας των Δεκεμβριανών του 2008) ήταν μονόδρομος ιμάντας μεταβίβασης ψήφων από την εξεγερμένη κοινωνία προς την «Αριστερά».

Άνοιγε έτσι η επιπόλαιη Πανδώρα το κουτί με τα μύρια κακά.

Και χαμπάρι δεν έπαιρνε ότι νομιμοποιούσε το Τρελοκομείο της Αυτοδικίας για να το καπηλευθεί, ενώ στη συνέχεια άρχισε επιτυχώς να του το τραβάει μέσα από τα χέρια η Χ.Α.

Όπως θα δούμε στη συνέχεια, η βλακώδης εξ αδρανείας ψευδαίσθηση ότι κάθε ριζοσπαστικοποίηση θα ενισχύσει υποχρεωτικά την «Αριστερά» διαψεύσθηκε οικτρά.

Τον Δεκέμβρη ήμασταν…

Οι εμφύλιοι, σε αντίθεση με τους άλλους πολέμους, πρώτα γίνονται, κατόπιν κηρύσσονται και αργότερα, πολύ αργότερα, αναγνωρίζονται ως εμφύλιοι.

Για το ΚΚΕ οι ένοπλες συγκρούσεις 46-49 ήταν στην αρχή «αυτοάμυνα», κατόπιν το «δεύτερο αντάρτικο» και, τέλος, «αντιιμπεριαλιστικός αντιμοναρχικός αγώνας.».

Για τις αστικές πολιτικές δυνάμεις ήταν «συμμοριτοπόλεμος».

Οι κληρονόμοι των δύο παρατάξεων συμπίπτουν στην ονοματολογία «εμφύλιος», μόνο μετά το 1981. 

Προηγήθηκαν οι κομμουνιστές, αλλά για να γίνει αυτό χρειάστηκε η καθαίρεση του Ζαχαριάδη και, 20 χρόνια αργότερα, το ΚΚΕ εσωτερικού να αποκηρύξει τον εμφύλιο πόλεμο.

Ωστόσο, στην ηγεσία του ΚΚΕ υπήρχε συνείδηση η -ίσως λανθάνουσα- συνείδηση των ολέθριων συνεπειών της εμφύλιας διάστασης ήδη από τα Δεκεμβριανά.

Ο Φίλιππος Ηλιού έχει διασώσει ένα χαρακτηριστικό περιστατικό. Είναι στα 1956, λίγους μήνες μετά την καθαίρεση του Ζαχαριάδη και στην έδρα του ΚΚΕ στο Βουκουρέστι έρχονται με ασύρματο τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών στην Ελλάδα. Η ατμόσφαιρα είναι πανηγυρική, καθώς τα ψηφοδέλτια της Αριστεράς, σε σύμπραξη με κεντρώες δυνάμεις, πετυχαίνουν εντυπωσιακά ποσοστά.