Από την ταξική πάλη στον Πολακισμό…

Πριν λίγες ημέρες γράφαμε από το βήμα αυτό ότι η καλλιέργεια του μίσους αποτελεί σημαντικό εργαλείο επικοινωνίας της κυβέρνησης με ομάδες ανθρώπων που την στηρίζουν και προς τις οποίες δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει παρά μόνον παχειά λόγια, απύθμενο λαϊκισμό και απέραντο μίσος. Αυτή την πρακτική έχουν ακολουθήσει και ακολουθούν όλοι οι φαιοκόκκινοι πολιτικοί σχηματισμοί και πάνω της έχουν βρει ερείσματα τα πιο ειδεχθή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. 

Μέσα στο σκηνικό αυτό και την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας πραγματοποιεί μία νέα μεγάλη κωλοτούμπα θέλοντας να πλησιάσει την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ο κ. Παύλος Πολάκης και η χυδαιότητά του αποτελούν πολύτιμη πρώτη ύλη. Πρόκειται δε για μία νέας μορφής επικοινωνιακή πρώτη ύλη, την οποία περιέγραψε πολύ αδρά στα Νέα ο ταλαντούχος Μιχάλης Τσιντσίνης, γράφοντας μεταξύ άλλων…

Το σύνδρομο του «κόκκινου Κοσκωτά»…

Ποτέ δεν περιμέναμε ότι θα επιβεβαιωθούμε τόσο γρήγορα όταν γράφαμε ότι το όλο σκηνικό θυμίζει «βρόμικο ’89». Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών επιβεβαιώνουν ότι ο Τσίπρας όχι μόνο υιοθέτησε και αντιγράφει το στυλ και την πολιτική απατεωνιά του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά έχει πάρει κι άλλα από τα χούγια του.

Όπως τότε υπήρξε και θέλησε να κυριαρχήσει ο «πράσινος Κοσκωτάς» και μόνο χάρη στην τρέλα ορισμένων αποκαλύφθηκε ο πισινός της μαϊμούς όσο ανέβαινε ψηλά στο δέντρο, έτσι και τώρα μια άλλη μαϊμού προσπάθησε να κάνει το ίδιο. Ο «κόκκινος Κοσκωτάς», ο Χρ. Καλογρίτσας προσπάθησε να περάσει από το παράθυρο και να γίνει ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στην εποχή ΣΥΡΙΖΑ...

Ο Αλέξης Τσίπρας βλέπει την ρέντα του να σταματά…

Όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότερο ξεκαθαρίζει η εικόνα. Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε για να γίνει Τσε Γκεβάρα, στην διαδρομή καλόβλεπε την προοπτική του Ανδρέα, μετά άρχισε να βολεύεται με το μοντέλο Ερντογάν. Όλα πήγαιναν πρίμα. Κάθε αναποδιά την έκανε πλεονέκτημα του. Κάθε λάθος του, μας έπειθε ότι ήταν δικό μας. Απλώς άλλαζε μοντέλο και πρότυπο κάθε φορά και έτσι πορευόμασταν.

Όμως κάποια στιγμή σε αυτή την διαδρομή η ρέντα άρχισε να σπάει. Με την αξιολόγηση να είναι και πάλι στον αέρα, καθώς οι δανειστές απαιτούν τήρηση όλων όσων συμφώνησε ο ίδιος, με την συζήτηση για το χρέος να ξέρει ότι παρά το παραμύθι που πούλησε ότι κέρδισε την διαγραφή του, θα αργήσει και πάντως δεν θα έχει και καμία σπουδαία επίπτωση στην καθημερινότητα του πολίτη, έχοντας φορτώσει την Ελλάδα με καμιά 60αρια χιλιάδες μετανάστες, έχοντας αφήσει τις συντάξεις να λιώνουν κάτω από τις «κόκκινες γραμμές» του Κατρούγκαλου, και τους χιλιάδες Έλληνες να τσακώνονται με τους αλβανούς για μια δουλειά στον τουρισμό για 500 ευρώ, ο κ. Τσίπρας, άρχισε να βλέπει την ρέντα του να σταματά…

Κομματοκρατία - η Πανούκλα της Ελλάδας…

Το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι το σύστημα κόμμα - κράτος. Η εξάλειψή του δεν είναι απλώς όρος εξόδου από την κρίση αλλά ζήτημα εθνικής επιβίωσης. 

Η κομματοκρατία στηρίζεται στην αρχή και την πρακτική των πελατειακών σχέσεων. Mέσω χαριστικών πράξεων, διορισμών, παροχών και προνομίων σε προσκείμενους και ημέτερους, οι πολιτικοί και κυρίως τα κόμματα εξαγοράζουν εξουσία. Οι πελατειακές σχέσεις υποβιβάζουν τις πολιτικές σχέσεις και τους εκλογικούς συσχετισμούς σε οικονομικές συναλλαγές μεταξύ πολιτικών πατρώνων και εξαρτημένων ψηφοφόρων δαπάναις του Ελληνικού δημοσίου και των φορολογουμένων.

  

Τάξεις ωφελούμενων όπως είναι οι προνομιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι πρόωρα συνταξιοδοτούμενοι και άλλοι πολιτικοί και κομματικοί ευνοούμενοι στελεχώνουν τους κρατικοδίαιτους μισθοφορικούς κομματικούς στρατούς. Αυτοί οι στρατοί δημιουργούν τα ενιαία μπλοκ πολιτικής εξουσίας τα οποία κινούνται συντεταγμένα και ακολουθώντας τις εντολές των κομματικών αξιωματούχων προκαθορίζουν τα αποτελέσματα των εκλογών...

Το ξηλωμένο πουλόβερ της εξουσίας…

Η​​ εξουσία είναι από γυαλί: δείχνει όμορφη και αυτάρκης στους αντικατοπτρισμούς της, δίνει πάντα μια αίσθηση αλαζονείας στον νάρκισσο που αντικατοπτρίζεται σε αυτό. Και για τούτο μοιάζει αιώνια και πανίσχυρη, όπως η ομορφιά της νεότητος.

Αλλά επειδή ακριβώς είναι γυάλινη, είναι το πιο εύθραυστο πράγμα στον κόσμο. Ετοιμη να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή, κάποτε από ένα απαλό χτύπημα, από ένα επιπόλαιο γρατζούνισμα. Μεγάλο μέρος της ουσίας της κρύβεται, άλλωστε, στο κύρος της, στην αυτοαναφορικότητά της. Λέει η ίδια, καθώς κορδώνεται στον καθρέφτη της, ότι είναι ισχυρή και πείθονται και οι άλλοι ότι είναι έτσι...