Ich Bin Klang...

The Brian Jonestown Massacre

Μηχανεύονται συνεχώς νέα ψευτοδιλήμματα…

Η «αξιολόγηση» δεν κλείνει! Κι αν έκλεινε, έρχεται μετά και το… Μεσοπρόθεσμο!

(Που είναι ακόμα πιο… «παλούκι» για τον Τσίπρα!) Γιατί χωρίς Μεσοπρόθεσμο δεν μπαίνει το ΔΝΤ, έστω και με «εποπτικό» ρόλο. Και χωρίς ΔΝΤ και Μεσοπρόθεσμο, δεν περνάει η επόμενη εκταμίευση από τα Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια.

Τώρα λοιπόν, έχουν σκαλώσει στην «δεύτερη αξιολόγηση», αλλά ακόμα κι αν την «κλείσουν» κάπως, μετά θα έχουν το «βουνό» που λέγεται Μεσοπρόθεσμο! Κι εκεί τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Και στο μεταξύ «ψήνεται» ήδη αναθεώρηση των στόχων ανάπτυξης για το 2017 και πέρα. Που θα φέρει αναθεώρηση και των δημοσιονομικών στόχων για το 2017 και πέρα. Που μπορεί να σημάνει και νέα μέτρα λιτότητας. Από φέτος!

Κι αν είναι κομμουνιστής;

Από τη μία, μπορεί να ροκανίζει το χρόνο περιμένοντας τις εξελίξεις, μήπως, κόντρα σε κάθε πρότερη εμπειρία, αντί για το λογαριασμό της καθυστέρησης, εισπράξει κάποιου είδους «πολιτική απόφαση». Ποτέ δεν ξέρεις, ίσως να σκέπτεται, ποια διεθνής συναστρία ενδεχομένως προκύψει – η παγκόσμια ρευστότητα είναι πρωτοφανής. Ίσως ελπίζει, πως μπορεί να καταφέρει να πάρει κάτι, που θα του επιτρέψει να υποδυθεί τον νικητή.

Από την άλλη, ίσως να υπολογίζει τη διαδρομή της πολιτικής του σωτηρίας μέσα από εσωτερικά γεγονότα, που θα οδηγούσαν ενώπιον αδιεξόδου στην εκ των πραγμάτων ανάγκη συγκρότησης κάποιου τύπου κυβέρνησης ευρύτερου φάσματος και εθνικής ανάγκης, ή συνεννόησης. Η καραμανλική πλευρά, την οποία τέτοια σενάρια αφορούν, διαχωρίζει τη θέση της αποστρεφόμενη τη φημολογία. Κανείς δεν ξέρει, όμως, τί φέρνει το μέλλον...

Ερασιψεύτες…

Ας μου επιτραπούν η αυθαιρεσία και ο νεολογισμός «ερασιψεύτες», αλλά δεν βρίσκω άλλη λέξη που να συνδυάζει τα δύο κύρια χαρακτηριστικά του κυβερνητικού συνασπισμού – είναι ερασιτέχνες και ψεύτες ταυτόχρονα. Για την ακρίβεια, είναι παθολογικοί ψεύτες, εραστές του ψεύδους και το έχουν αναγάγει σε τέχνη.

Ο ερασιτεχνισμός τους φάνηκε από την πρώτη στιγμή που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας, με την αφελέστατη προσδοκία ότι ο –κατά τα λεγόμενά του– βασιλιάς της θεωρίας των παιγνίων Βαρουφάκης θακούφαινε τους πιστωτές με την ίδια άνεση, με την οποία είχε θαμπώσει τον ανίδεο περί τα οικονομικά Τσίπρα…

Ο χρόνος είναι χρήμα…

Από τον Ιανουάριο του 2015 που αναρριχήθηκε στην εξουσία, ο Αλέξης Τσίπρας έχει μία και μόνο έγνοια: Πως θα βγάλει τη μέρα. Κάθε πρωί που ξυπνά το μοναδικό πράγμα που τον απασχολεί είναι το πως θα καταφέρει να πέσει για ύπνο το ίδιο βράδυ όντας ακόμα πρωθυπουργός και διατηρώντας ακόμα το παρεάκι του στην κυβέρνηση.

Δεν τον ενδιαφέρει το τι θα γίνει αύριο, μεθαύριο, σε ένα, δύο, τρία χρόνια. Και σίγουρα δεν του καίγεται καρφάκι για το τι θα συμβεί στην χώρα όταν θα πάψει να είναι στα πράγματα. Το θέμα είναι να βγάλει τη μέρα και μετά βλέπουμε.

Γιατί κάθε λεπτό που κερδίζει είναι πολύτιμο. Από το 2010 που στήθηκε η πολιτική απάτη που ονομάζεται Νέος και Βελτιωμένος ΣΥΡΙΖΑ ο ουσιαστικός στόχος είναι η επιβολή ενός Καθεστώτος. Κάτι σαν Πούτιν ή Ερντογάν του φτωχού (φτωχού διανοητικά, όχι οικονομικά) με μια μορφή κοινοβουλευτικής δικτατορίας…

Ερωτηματολόγιο ομαδικής ψυχοθεραπείας…

Δεν πρέπει να εκπλήσσουν κανέναν τα ερωτήματα της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι φυσικό. Με την ιδεολογική αυτοκατάργηση του κόμματός τους βρέθηκαν σε υπαρξιακό κενό. Περνάνε κρίση ταυτότητας σε multiple choise. Αυτό όμως που προκαλεί θλίψη είναι ότι δεν έχουν άλλα ερωτήματα...

Ρωτά κανείς ό,τι τον ενδιαφέρει. Για αυτό δεν αντιλαμβάνομαι τη φασαρία που προκάλεσε το διαβόητο Ερωτηματολόγιο της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ. Τα παιδιά αυτά βρέθηκαν μέσα στη σύγχυση  του ιστορικού κενού που γέννησε η ιδεολογική αυτοκατάργηση του κόμματός τους και τώρα αναρωτιούνται μεταξύ τους τι από αυτά που πίστευαν μέχρι τώρα ισχύει και τι όχι. Είναι κάτι σαν ομαδική ψυχοθεραπεία τώρα που όλες οι βεβαιότητές τους κατέρρευσαν, τώρα που έχει χαθεί η ασφάλεια του αριστερού μανιχαϊσμού, τώρα που βιώνουν ιδεολογική ορφάνια…