Όταν εξελέγη ο Κεν Κάσελ (από τη βάση, να τα λέμε αυτά) στην ηγεσία του Σύριζα, είχα γράψει πως το όλο θέμα θα αποτελούσε την τέλεια διδακτορική διατριβή όχι μόνο στις πολιτικές επιστήμες, αλλά και στην κοινωνιολογία, την ψυχολογία, ίσως και στην ψυχιατρική.
Γιατί; Διότι πρόκειται περί ενός μοναδικού φαινομένου, αφού όσα χρόνια παρακολουθώ την πολιτική επικαιρότητα, ποτέ δεν συνάντησα κάτι παρόμοιο. Ένας άσχετος δηλαδή, ερχόμενος από το πουθενά, να γίνεται αρχηγός μεγάλου κόμματος χωρίς να είναι καν μέλος του.
Μπορεί ο Κώστας Καραμανλής να έγινε αρχηγός της ΝΔ και μετά πρωθυπουργός χωρίς να έχει διατελέσει καν υφυπουργός, αλλά ήταν γόνος, οπότε η πολιτική του κυριαρχία ήταν προδιαγεγραμμένη παιδιόθεν, όπως κι εκείνη του επόμενου της οικογένειας, τον του Αχιλλέως .
Το ίδιο και με τον Αλέξη, που στα 40 του έγινε πρωθυπουργός χωρίς προηγουμένως ούτε αυτός να έχει διατελέσει υπουργός, έστω δήμαρχος, κλπ, αλλά οι εποχές ήταν τέτοιες που η λογική μπήκε στην άκρη και κοτζάμ σοφός λαός αποφάσισε να τον αφήσει να τον σώσει (μαζί με την Ραχήλ, τον Μπάνο, τον Πάντζα, κ.ά). Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε, αφού τα ζήσαμε στο πετσί μας, και κάποιοι ακόμη μουντζώνονται στους καθρέφτες...
