Άθλιοι…

Την Κυριακή 29 Ιουλίου, έξι ημέρες μετά την εθνική καταστροφή, σε πολυσύχναστη παραλία της Αττικής, δύο καλοβαλμένες «κυρίες» μέσης ηλικίας με προφίλ μεταπολιτευτικής αριστεράς, διακήρυσσαν με στεντόρεια φωνή πως «όσοι καήκαν στο Μάτι, καλά να πάθουν! Στάχτη και μπούλμπερη αυτοί και τα παιδιά τους!».

Μετά τη δεύτερη ή τρίτη εκφώνηση αυτής της ανατριχιαστικής απόφανσης, τόσο εγώ που ήμουν παρών, όσο και άλλοι πολίτες, οι οποίοι στην αρχή είχαν μείνει άναυδοι από το μέγεθος της προσβολής στους νεκρούς και τη μνήμη τους, άρχισαν να διαμαρτύρονται και να αντικρούουν τα «οικολογικά» επιχειρήματα των εν λόγω κυριών («καλά να πάθουν αφού έχτισαν στο δάσος και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις τους το επέτρεπαν»), τονίζοντάς τους πως αποτελεί ντροπή και αθλιότητα να προσβάλουν με τέτοιο τρόπο τους νεκρούς. Το επεισόδιο έλαβε τέλος καθώς οι δύο κυρίες απομακρύνθηκαν προς τα ανοιχτά της θάλασσας…

Τσούρμο ψευτών και ανίκανων…

Όσο περνούν οι μέρες και η κοινή γνώμη αποτιμά όσα συνέβησαν, η πολιτική ζημιά που βαραίνει τους ώμους της κυβέρνησης αρχίζει να γίνεται αβάσταχτη. Τώρα μόνο αρχίζουν ν’ αντιλαμβάνονται στο Μέγαρο Μαξίμου ότι η συσσωρευμένη οργή του κόσμου είναι ικανή να τους παρασύρει εκεί που κανένα παλιότερο σενάριο, ακόμα και το πιο άσχημο και απαισιόδοξο, δεν ήταν ικανό να προβλέψει.

 

Αυτό συμβαίνει διότι ο Αλέξης και οι γύρω του κατάφεραν έναν συνδυασμό που είναι πρακτικά ανεπανάληπτος. Δίπλα στην πασιφανή διαχειριστική τους ανικανότητα πρόσθεσαν την ακατανόητη αλαζονεία των αρχικών εικοσιτετραώρων κι ένα θέατρο που είναι μη αποδεκτό από τον πολίτη… 

Τι σόι άνθρωποι είναι ετούτοι;

Καγχασμό μόνον -πικρό καγχασμό- προξενούν οι όψιμες ρητορείες της κυβέρνησης πως θα πατάξει δήθεν την αυθαίρετη δόμηση, ότι θα βάλει σε οικιστική τάξη τη χώρα. Εκείνοι που αρνούνταν λυσσαλέα κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια...

Εκείνοι που μοσχοπουλούσαν το παραμύθι ότι η Ελλάδα ήταν ένας παράδεισος, όπου όλα πήγαιναν ρολόι, ώσπου αίφνης οι ξένοι και οι ντόπιοι συνεργάτες τους την έζεψαν χωρίς λόγο στα μνημόνια...

Εκείνοι που στυγνά εμπορεύονταν την ελπίδα, που προσκυνούσαν, που έγλειφαν τον λαό για να υποκλέψουν την ψήφο του...

Τις πταίει;

Ή αλλιώς... Βοήθειά μας…

Πείτε με εμμονικό, αλλά για όλα τα δεινά που ζούμε, δεν ρίχνω το φταίξιμο στον Αλέξη, αφού τόσος ήταν… τόσος είναι.

Εκεί που ρίχνω το φταίξιμο είναι στα εκατομμύρια αλαφιασμένα ζαγάρια που τον ψήφισαν για να μας σώσει.

Αγνοώντας τις ενδείξεις, τις κραυγές κινδύνου, τις προειδοποιήσεις, και την αγωνία κάποιων νηφάλιων σκεπτόμενων ανθρώπων, που είχαν καταλάβει περί τίνος πρόκειται από τότε που ο Σύριζας πάλευε να πιάσει το 3%...