Οι Μαύροι Άγγελοι της μουσικής…

Πάνε πολλά (μα πάρα πολλά) χρόνια, από τότε που σταμάτησα να ασχολούμαι συστηματικά με την μουσική.

Κάτι που έκανα επί εξίσου πολλά χρόνια, σε ... ερασιτεχνικό επίπεδο.

Παρόλα αυτά, θέλω να πιστεύω πως συνεχίζω να έχω αυτί…

Τελευταία φορά που «ανακάλυψα» κάποιο «άγνωστο» συγκρότημα, που αποδείχθηκε σπουδαίο στη πορεία,  ήταν το 2007, όταν και είδα την ταινία του Kevin Bacon,  Death Sentence.

Ο βασιλικός, η γλάστρα, και οι πλειστηριασμοί…

Αυτή η ιστορία με τους πλειστηριασμούς (πρώτων) κατοικιών, και με τα λεγόμενα κόκκινα δάνεια, που απειλεί και κλυδωνίζει την κυβερνητική συνοχή, έχει πολύ ζουμί.

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα, που προσφέρεται για πολλή συζήτηση, αλλά και για μπόλικη μικροπολιτική εκμετάλλευση.

Ας μη ξεχνάμε πως η κρίση που μας διέλυσε, ξεκίνησε αρχικά από την φουσκωμένη αγορά ακινήτων στην Αμερική, και την κατάρρευσή της, που λίγο αργότερα διέσχισε τον ωκεανό.

Κυρίαρχο στοιχείο της όλης υπόθεσης είναι η παραπληροφόρηση.

Εσκεμμένη και μη.

Χώρια που δίνεται ξανά η ευκαιρία σε διάφορους όψιμους επαναστάτες, ακόμη και «κυβερνητικούς» (κυρίως του Πασόκ), να το παίξουν φίλοι του λαού, ενάντια στη κοινή λογική.

Με απώτερο σκοπό την προσωπική τους διάσωση.

Για τον Σύριζα δεν το συζητάω.

Οτιδήποτε υποσκάπτει την συντεταγμένη πολιτεία, ο Αλέξης και τα υπόλοιπα παιδιά το αγκαλιάζουν με ζέση…

Κάποιοι παίζουν με τις καταθέσεις πάλι...

Επιχειρηματίας εξ επαρχίας μου εκμυστηρευόταν προ ολίγων ημερών τον προβληματισμό του, να σταματήσει να πληρώνει το δάνειο της επιχείρησης, προκειμένου να μην χάσει την ευκαιρία πιθανού «κουρέματος».

«Οι δυο ανταγωνιστές στην πόλη είναι χρεοκοπημένοι» μου είπε, «και όπως γράφεται, οι τράπεζες θα πουλήσουν τα δάνεια σε funds στο 20% και αυτά θα προσπαθήσουν να πουλήσουν τις επιχειρήσεις στο 30%-40% των δανείων...

Αν οι ανταγωνιστές μου αποκτήσουν πίσω τις επιχειρήσεις στο 40% της αξίας των χρεών τους, χωρίς βάρη εγώ θα βρεθώ από ΄κάτω΄ γιατί θα έχω μεγαλύτερα χρέη.

Αυτή τη στιγμή χρωστάω 500 χιλ. ευρώ  και μπορώ να εξυπηρετώ το χρέος.

Αν όμως σταματήσω να πληρώνω και σε ένα χρόνο με 200-250 χιλ. πάρω πίσω την επιχείρησή μου, θα έχω κερδίσει όσα θα κέρδιζα σε 4-5 χρόνια κερδοφορίας...».

Ευρω… εκλογική πανωλεθρία;

Όσο «της πλάκας» και αν είναι οι ευρωεκλογές, δεν αποκλείεται καθόλου πλέον το αποτέλεσμά τους να προκαλέσει σοβαρό­τατες πολιτικές εξελίξεις
 

Ελάχιστη σημασία έχουν οι ευρωεκλογές.

Αυτό είναι πασίγνωστο σε όλη την Ευρώπη.

Μπορεί όμως μια κυβέρνηση να ανατραπεί, αν υποστεί ήττα στις ευρωεκλογές;

Oχι, είναι η λογική  απάντηση.

Ούτε αν υποστεί πανωλεθρία;

Ούτε τότε, είναι η απάντηση.

Συνηθέστατο είναι το φαινόμενο το πρώτο κόμμα στις βουλευτικές εκλογές να χάνει ακόμη και... δέκα (!) εκατοστιαίες μονάδες στις ευρωεκλογές και να μη συμβαίνει τίποτα.

Το 2009 για παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ πήρε 44% στις βουλευτικές εκλογές και 7,5 εκατοστιαίες μονάδες λιγότερο στις ευρωεκλογές (36,5%), αλλά το θέμα ούτε καν σχολιάστηκε.

Και το 1981 όμως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου πήρε 48% στις βουλευτικές και 40% στις ευρωεκλογές και κανένας δεν ασχολήθηκε -και δικαίως!- με το ζήτημα.

Ο Σαμαράς ως μονόδρομος…

Ο άνθρωπος θέλει να πιστεύει ότι έχει πάντα το δικαίωμα επιλογής καθώς και ότι η επιλογή που εν τέλει κάνει είναι προϊόν της γνήσιας και ανόθευτης ελεύθερης βούλησής του.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν σε φιλοσοφικό, και τώρα πια και σε επιστημονικό επίπεδο, για αυτή την περιβόητη «ελεύθερη βούληση» του καθενός, αλλά δε θα μας φτάσουν ούτε κανά 100αριά άρθρα για να ασχοληθούμε με αυτό.

Χώρια που δεν έχω καν αυτή την πρόθεσή αλλά σκοπεύω να καταπιαστώ με κάτι πολύ πιο πεζό.

Ωστόσο και επί του φιλοσοφικού ζητήματος, νομίζω ότι είναι απολύτως κατανοητό γιατί το ον «άνθρωπος» έχει αυτή τη νοοτροπία.

Πρόκειται για στοιχειώδη ματαιοδοξία (ή αν προτιμήσουμε έναν θετικό όρο για στοιχειώδη αυτοσεβασμό) του κατεξοχήν «λογικού» όντος που περπατά στον πλανήτη Γη.

Για το πω αλλιώς, αλίμονο του αν ο άνθρωπος δεν πίστευε (ασχέτως πόσο αληθές είναι αυτό) ότι οι επιλογές του είναι πράγματι ελεύθερες και συνειδητές – θα αυτοκαταργούνταν η υπόστασή του ως νοήμων…

Η κεντροαριστερά ως φαντασίωση…

Άλλος θα πει πως από τη στιγμή που διαλύθηκε η μεσαία τάξη αποδυναμώνεται το κέντρο ως πολιτική σημαδότηση και διαμορφώνεται, μοιραία, ένα σκληρό δίπολο Δεξιάς/Αριστεράς.

Κάποιος θα αντιτείνει ότι το κενό στην πολιτική έκφραση της κοινωνικής κεντροαριστεράς είναι τεχνητό και οφείλεται στην παθολογία των κομμάτων που κινούνται σ’ αυτόν το χώρο και σε συγκρούσεις προσωπικών στρατηγικών.

Πολλοί πιστεύουν ότι υπάρχει ακόμη η δυνατότητα να δημιουργηθεί ένας νέος μεταρρυθμιστικός φορέας με αναφορά στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και ότι, αν ξεπεραστούν αντικρουόμενες φιλοδοξίες, υπερβολικοί εγωισμοί και φοβίες, οι εξελίξεις θα τρέξουν γρήγορα.

Οι περισσότεροι είναι μπερδεμένοι ως προς τη διαδικασία που μπορεί να δημιουργήσει κάποια δυναμική, πώς μια συλλογική ανάγκη θα μετατραπεί σε πολιτικό γεγονός και πώς το ζητούμενο θα φτάσει από κάτω προς τα πάνω, αντί να ακολουθείται η αντίστροφη –μάταιη– διαδρομή.

Το θράσος του Καραμανλή.

Πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε που επέλεξε να παραδώσει την εξουσία, για να γλιτώσει ο ίδιος και να φορτώσει σε άλλους την οικονομική καταστροφή που ερχόταν. Και τα τέσσερα αυτά χρόνια παρέμεινε σιωπηλός.

Ούτε μια ομιλία στη Βουλή, ούτε μια συνέντευξη, ούτε καν μια απλή δήλωση.

Για τίποτα.

Κατά καιρούς ορισμένοι βουλευτές και άλλοι στενοί συνεργάτες του μεταφέρουν κάποια «οργή» του ή κάποια «επιθυμία» του.

Αλλά ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι, αφού ο ίδιος σιωπά.

Η σιωπή του είναι αιδήμων ή προκλητική;

Μάλλον και τα δύο.