Η κεντροαριστερά ως φαντασίωση…

Άλλος θα πει πως από τη στιγμή που διαλύθηκε η μεσαία τάξη αποδυναμώνεται το κέντρο ως πολιτική σημαδότηση και διαμορφώνεται, μοιραία, ένα σκληρό δίπολο Δεξιάς/Αριστεράς.

Κάποιος θα αντιτείνει ότι το κενό στην πολιτική έκφραση της κοινωνικής κεντροαριστεράς είναι τεχνητό και οφείλεται στην παθολογία των κομμάτων που κινούνται σ’ αυτόν το χώρο και σε συγκρούσεις προσωπικών στρατηγικών.

Πολλοί πιστεύουν ότι υπάρχει ακόμη η δυνατότητα να δημιουργηθεί ένας νέος μεταρρυθμιστικός φορέας με αναφορά στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και ότι, αν ξεπεραστούν αντικρουόμενες φιλοδοξίες, υπερβολικοί εγωισμοί και φοβίες, οι εξελίξεις θα τρέξουν γρήγορα.

Οι περισσότεροι είναι μπερδεμένοι ως προς τη διαδικασία που μπορεί να δημιουργήσει κάποια δυναμική, πώς μια συλλογική ανάγκη θα μετατραπεί σε πολιτικό γεγονός και πώς το ζητούμενο θα φτάσει από κάτω προς τα πάνω, αντί να ακολουθείται η αντίστροφη –μάταιη– διαδρομή.

Γεγονός είναι ότι τα κόμματα που έχουν τη σφραγίδα της Κεντροαριστεράς, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, αντιστέκονται σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο κατεδάφισης του παλιού κόσμου για να γεννηθεί ο νέος κόσμος και μάλιστα αγωνίζονται για την αναπαραγωγή του είδους, ανακαλύπτοντας στελέχη κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των ηγεσιών που όμως είναι ηλικιακά νέα και μπορούν να πλασαριστούν ως εκφραστές της ανανέωσης. Γεγονός είναι επίσης ότι επιχειρηματικά και οικονομικά συμφέροντα καραδοκούν για να καπελώσουν και να ελέγξουν οποιαδήποτε νέα πρωτοβουλία δείξει ότι μπορεί να έχει μέλλον ή να στηρίξουν κάθε εγχείρημα που τους φαίνεται βολικό και γι’ αυτό κατάλληλο.

Μέχρι τώρα καμία απόπειρα δεν έχει δείξει ότι μπορεί να επιδράσει καταλυτικά στο πολιτικό σκηνικό, να κινητοποιήσει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, να συγκινήσει δημιουργικές δυνάμεις και επομένως να αποκτήσει κινηματικά χαρακτηριστικά.

Και αυτά ενώ τόσοι πολίτες, ρωτήστε τους γύρω σας, δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές και δηλώνουν ότι θα ήθελαν ένα κόμμα όπως αυτό που περιγράφουν οι επαγγελματίες της κεντροαριστεράς, χωρίς όμως να πείθουν ότι το εννοούν.

Άρα, η ανάγκη υπάρχει και κάτι δεν πάει καλά με τα πρόσωπα και την πρόταση.

Η μέθοδος που ακολουθείται μέχρι τώρα είναι ότι τα κόμματα της περιοχής προσπαθούν να διευρυνθούν κάνοντας μεταγραφές ανέστιων στελεχών ή κάποια πρόσωπα που έχουν ιδεολογική/πολιτική συγγένεια προσπαθούν να φτιάξουν ομάδα ανιχνεύοντας το έδαφος και αφήνοντας όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά.

Επειδή πέρασε ο καιρός και έγιναν ατελείωτες διεργασίες και πολλαπλές επανεκκινήσεις της ίδιας προσπάθειας για την πολιτική κάλυψη του ενδιάμεσου χώρου μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον πια φανερό, αν όχι αυταπόδεικτο, ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν είναι σε θέση να εμπνεύσουν και να συναρπάσουν ώστε να πάρουν μαζί τους κόσμο που ζητάει ανατροπές και επαναθεμελίωση της ελληνικής πραγματικότητας, ούτε βέβαια η δυνητική συνεργασία τους σε ένα συμμαχικό σχήμα θα λειτουργήσει οπωσδήποτε πολλαπλασιαστικά της σημερινής εκλογικής τους δύναμης.

Μέχρι τώρα έχουν ειπωθεί πολλά και ενδιαφέροντα ως μανιφέστο/ διακήρυξη/ γενικές αρχές της υπό ανασύνταξη ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, αλλά τίποτα συγκεκριμένο.

Επιλέγεται πάντα ο δρόμος των γενικεύσεων και της αοριστίας, ώστε να μην κατατεθούν καθαρές θέσεις σε σχέση με την παρούσα κυβέρνηση και την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική.

Εξαγγέλλονται μεταρρυθμίσεις αλλά όχι ποιες μεταρρυθμίσεις, αναδιάρθρωση του Δημοσίου αλλά όχι τι είδους αναδιάρθρωση (απολύσεις; με ποια κριτήρια;), φορολογική δικαιοσύνη αλλά χωρίς περιγραφή ενός συγκεκριμένου συστήματος, αναβάθμιση του κοινωνικού κράτους αλλά χωρίς το «πώς», ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης χωρίς μια λέξη για ποιους κανόνες λειτουργίας στο τραπεζικό σύστημα, ποιους αναπτυξιακούς πόρους, ποιες πολιτικές.

Επίσης, αποφεύγεται επιμελώς οποιαδήποτε αναφορά στη συμμετοχή της κεντροαριστεράς στη διακυβέρνηση σήμερα (ΠΑΣΟΚ) και λίγο πιο πριν (ΔΗΜΑΡ), ποιες είναι οι επιλογές τους, το αξιακό τους υπόβαθρο, όπως αποτυπώνεται στην άσκηση της εξουσίας, η διαχειριστική τους ικανότητα, η συμβατότητα μεταξύ λόγων και έργων, το παράδειγμά τους.

Ετσι, η Κεντροαριστερά εννοείται μόνο ως προοπτική και ως ιδέα, επειδή η φαντασίωση είναι πάντα ασφαλέστερη από την πράξη.

Με άλλα λόγια, αν κάτι δεν έχει δοκιμαστεί μέχρι τώρα στο πλαίσιο της προσπάθειας για την ανασυγκρότηση του πολιτικού χώρου μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ αυτό είναι η κατάθεση μιας πολιτικής πρότασης για την έξοδο από την κρίση η οποία θα δίνει δέκα σαφείς και συγκεκριμένες απαντήσεις σε ισάριθμες αυτονόητες ερωτήσεις και οι οποία θα είναι εφικτή στην εφαρμογή της σ’ αυτή τη χώρα, με αυτή τη δημόσια διοίκηση, με αυτή την κοινωνική διάλυση και αυτές τις οικονομικές πληγές.

Δηλαδή, αν το Νο1 πρόβλημα είναι η διαπλοκή/φοροδιαφυγή, θα πρέπει να παρουσιαστεί μία λύση η οποία θα είναι έξυπνη και πρακτικά εφαρμόσιμη, πιθανότατα αντιγραφή μιας μεθόδου που ακολουθείται με επιτυχία στο εξωτερικό και η οποία στο ορατό μέλλον θα μπορεί να φέρει μετρήσιμα αποτελέσματα.

Κατά κάποιον τρόπο, μια ευτυχής παραλλαγή του πειράματος του εκσυγχρονισμού που ξεκίνησε το 1996, στην πορεία κακοποιήθηκε από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, που ήταν ο επίσημος φορέας του, και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ γράφοντας τελικά μια ήττα που έγινε ήττα όλων μας.

Αγγελική Σπανού

Athens Voice