Αν παρακολουθείς μόνο τα συμβατικά ΜΜΕ, τις εφημερίδες, τα κανάλια, και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, τότε όλα μοιάζουν μια χαρά.
Οι εκατοντάδες αφιχθέντες καθημερινά είναι όλοι τους "πρόσφυγες πολέμου" και "ικέτες", που ψάχνουν για ψωμί και αξιοπρέπεια, και συνήθως οι ατελείωτες καραβιές που φτάνουν στις ακτές μας αποτελούνται από δυστυχισμένα γυναικόπαιδα... ασυνόδευτους ανήλικους, οικογένειες, και μωρομάνες.
Η ίδια σύνθεση και στα διάφορα χοτ σποτς.
Μόνο η Νόρα Βαλσάμη λείπει να τρέχει χορεύοντας στα καταπράσινα λιβάδια τραγουδώντας το ... Κουμπαγιά!
Αν όμως βουτήξεις στον κόσμο του διαδικτύου, στα σόσιαλ μίντια δηλαδή, τότε ανακαλύπτεις μιαν άλλη πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα, ή ένα παράλληλο σύμπαν που δεν το δείχνουν τα κανάλια, ούτε το γράφουν οι εφημερίδες (οι οποίες, κατά τα άλλα, αφιερώνουν ολόκληρα δισέλιδα στην κάθε τραγουδιάρα και στον νέο έρωτά της).
Σαν να υπάρχει μια συνωμοσία της σιωπής, ένα ντιλ...
