Η μουσική μας για απόψε

Για άλλους ο ομορφότερος ύμνος στην Παναγία. Για άλλους το πιο αγνό ερωτικό τραγούδι. Σίγουρα, όμως, από τα καλύτερα του Νικηφόρου Βρεττάκου και της Ελληνικής Ποίησης... Από τον TopGunZ...

"Όχι σε όλα!"

Όπως υποσχεθήκαμε χθες, πάμε σήμερα φρέσκοι και ήρεμοι να σχολιάσουμε τα χθεσινά, τώρα που έχει κάπως ξεκαθαρίσει το τοπίο.

Ας ξεκινήσουμε με το πουλαίν του κοινοβουλίου, το ανερχόμενο ταλέντο που ακούει στο όνομα Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ήταν τόση η έξαψή της, τέτοια η αντιπολιτευτική της λίμπιντο, που όταν ήρθε η ώρα της να ψηφίσει, ανέκραξε "Όχι σε όλα!"... Για να της θυμίσουν οι συνάδελφοί της, γελώντας, "ποια όλα, ένα άρθρο είναι"...

Ανοίχτε τα τρελάδικα!

Κάποτε είχα διαβάσει το  βιβλίο ενός Άγγλου, με τίτλο Greece Without Columns, μέσα στο οποίο ακτινογραφούσε μια χαρά την χώρα μας.

Θυμάμαι ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, όπου έλεγε ότι η Ελλάδα είναι σαν τον σκύλο οδηγό, τον μπροστάρη, που οδηγάει το καραβάνι του πολιτισμού μέσα στην έρημο.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι το καραβάνι συνέχισε την πορεία του, και ο σκύλος έμεινε πίσω μόνος του, να αλυχτάει το φεγγάρι!

 

Ωιμέ. Έρχονται να μας αγοράσουν οι ξυπόλητοι!

 Με αφορμή τις ιδιωτικοποιήσεις των διάφορων κρατικών περιουσιακών στοιχείων που συζητιούνται αυτές τις μέρες, ακούγονται και διάφορα… κουλά.

Όπως π.χ. το γεγονός ότι δεν δεχθήκαμε σοβαρές προσφορές για τα διυλιστήρια, τον ΟΣΕ, κλπ. Οι μόνοι, λέει, που ενδιαφέρονται είναι κάποιες τριτοκλασάτες εταιρίες και όμιλοι, από το Ισραήλ, το Αζερμπαϊτζάν, και την Τσεχία.

Συντεχνιασμός σημαίνει φασισμός.

Για όσους γνωρίζουν, φασισμός σημαίνει συντεχνιασμός. Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου.

Έχει να κάνει με τα fasces, τα δεμάτια σταχυού, και τα ραβδιά, που το καθένα από μόνο του σπάει εύκολα, αλλά όταν είναι δεμένα μεταξύ τους, δεν σπάνε με τίποτα. 

Από κει, και από τα fasci (ομάδες, συντεχνίες) προέρχεται και ο πραγματικός φασισμός, που πρώτος λάνσαρε ο Μουσολίνι ως ιδεολογία. 

Άσχετα με το πώς εξελίχθηκε, και με το ποιες ιδιότητες και σημασίες του αποδίδουμε σήμερα. 

Ισχύς, δηλαδή, εν τη ενώσει. Τόσο απλά.

 

Η αποψινή μας μουσική πρόταση.

Απόψε, σε αυτή τη κρίσιμη πολιτικά νύχτα, η Sensei Angie Yoko ξεχνιέται, και μας προτείνει το Mother, του John Lennon.

Λίγο οξυγόνο ακόμα...

Με τρεις ψήφους πέρασαν τα μέτρα. Εξοντωτικά, άδικα, βάρβαρα, όπως θέλετε πείτε τα, αλλά μονόδρομος. Γιατί δε μιλάμε για την Ελλάδα του 2010. Μια Ελλάδα την οποία δεν είχαν ακόμα προλάβει να θάψουν τόσο βαθιά οι κηπουροί του ΓΑΠ. Μιλάμε για την Ελλάδα της τελευταίας ευκαιρίας.