I've lived on a dirt road all my life....

By Manitoba!

The Great Gatsby.

Σκηνοθεσία:   Baz Luhrmann
Ηθοποιοί:    Leonardo DiCaprio, Tobey Maguire, Carey Mulligan, Joel Edgerton, Elizabeth Debicki, Isla Fisher, Jason Clarke

Το βιβλίο “The Great Gatsby”, το οποίο πραγματεύεται την ιδέα του μεγάλου Αμερικανικού Ονείρου, γράφτηκε το 1925, από τον Αμερικανό συγγραφεά F. Scott Fitzgerald.

Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για το συγκεκριμένο βιβλίο, το οποίο έχει ως κεντρικές ιδέες του τον έρωτα, το πάθος, τον ιδεαλισμό, την κοινωνική αναταραχή και παρακμή, την υπερβολή, τα πλούτη, την άρνηση για αλλαγή, κ.ά.

Συριζαίοι φιλοναζί;

Όταν μάθαμε ότι κατεβαίνει παράταξη της Χρυσής Αυγής στις εκλογές των ταξιτζήδων, το ρίξαμε στην πλάκα.

Θα μουντζώνουν και θα λένε ότι είναι αρχαιοελληνικός χαιρετισμός, θα βάζουν στο φουλ το καλοριφέρ για να φωνάζουν οι επιβάτες «αμάν, φούρνος γίναμε εδώ μέσα», όταν περνάνε έξω από εκκλησία θα κάνουν αγκυλωτό σταυρό και άλλα χωρατά, που δεν εμπόδισαν τη Χ.Α. να πάρει το αναπάντεχο 14%.

Κι εδώ δεν μιλάμε για ψήφο δημοσκοπική, αλλά για σοβαρή διείσδυση σε έναν κλάδο παραδοσιακό, με επαγγελματίες που λειτουργούν και ως διαμορφωτές κοινής γνώμης.

 Ασπάστηκε ξαφνικά τον ναζισμό ένας στους εφτά ιδιοκτήτες ταξί;

Ασπάστηκε τον ναζισμό το 14,5% του ελληνικού λαού, όπως λέει η χθεσινή δημοσκόπηση της Pulse στο «Ποντίκι»;

Η Χ.Α. στεγάζει πλέον μεγάλο μέρος των ναζιστών, των φασιστών, των χουνταίων και των άλλων ζόμπι που ενδημούν στην Ελλάδα, όλοι αυτοί μαζί όμως δεν φτάνουν με τίποτα το 14,5%.

Άρα, πόθεν έσχε το διψήφιο ο Μιχαλολιάκος;

 

Διαβάζοντας από μεταφράσεις…

Κάποιος είχε πει ότι «οι μεταφράσεις αν είναι πιστές δεν είναι όμορφες κι αν είναι όμορφες δεν είναι πιστές».

Τι τελευταίες μέρες διαβάζουμε «μεταφράσεις» του εγγράφου του ΔΝΤ, που ακούγονται όμορφα στα αυτιά μας.

Διαβάζουμε για τη λιτότητα που ήταν λάθος, για τα κριτήρια του ΔΝΤ που παραβιάστηκαν (χωρίς κανείς να επισημαίνει ότι παραβιάστηκαν για να μη χρεοκοπήσει η χώρα, όπως η οικονομική λογική επέτασσε) κ.λπ.

Επειδή πήξαμε στις όμορφες «μεταφράσεις», στις ωδές και στους θρήνους που φτιάχνουν ένα νέο Ζάλογγο, ας επιχειρήσουμε (στον λίγο χώρο που έχουμε) την πιστή μετάφραση κάποιων αποσπασμάτων, που δυστυχώς δεν είναι τόσο «όμορφα»:

Ιστορία και … υστερία.

Στην Ελλάδα η δημόσια συζήτηση γύρω από θέματα της ελληνικής ιστορίας σπάνια χαρακτηρίζεται από ψυχραιμία.

Και τον μεγαλύτερο θόρυβο συνήθως τον κάνουν εκείνοι που δεν έχουν και πολύ μεγάλες γνώσεις πάνω στο αντικείμενο, ή ξέρουν υπερβολικές λεπτομέρειες πάνω σε πολύ μικρές πτυχές της ιστορικής πραγματικότητας, αλλά δεν έχουν μια πιο σφαιρική άποψη. Βλέπουν δηλαδή το δέντρο και χάνουν το δάσος.

Με το που η «σεσημασμένη» από τους παντός τύπου πατριώτες Ρεπούση ανέφερε κάτι για εθνικούς μύθους, όπως το Ζάλογγο, ξέσπασε ένας θόρυβος όχι πρωτοφανής, αλλά παράξενος.

Σε μια χώρα που τα ιστορικά ντοκιμαντέρ- ένα είδος το οποίο λατρεύω- είναι εξορισμένα από τα υψηλής τηλεθέασης Δίκτυα, φτάνει μια δήλωση μίας ιστορικού που υπηρετεί μια πιο αναθεωρητική άποψη για την ελληνική ιστορία, ώστε να γίνει πρώτο θέμα παντού.

Και όλη η Ελλάδα να τσακώνεται για το αν χόρευαν ή δεν χόρευαν οι τραγικές Σουλιώτισες που έπεσαν από το Ζάλογγο, αφού πρώτα έριξαν τα παιδιά τους στο βάραθρο, προκειμένου να μην συλληφθούν- και πουληθούν στα σκλαβοπάζαρα- από τους στρατιώτες του Αλή Πασά.

Venceremos comandante … Tremopoulos!!!!!

Όπως φαίνεται, η προχθεσινή ποδηλατοδρομία των ξεβράκωτων ακτιβιστών (συριζαίων, οικολόγων, νεοχίπιδων, κ.ά.) της Θεσσαλονίκης, βρήκε μιμητές.

Και όχι στον Λαγκαδά, στην Παζαρούδα, ή στα Γρεβενά, αλλά στο μακρινό Μεξικό!

Όπως δηλαδή ο λαός της Βενεζουέλας λατρεύει τον χέφε Αλέξη, στενό συνεργάτη του εκλιπόντος Τσάβεζ, που πέθανε και τους άφησε χωρίς χαρτί υγείας, έτσι και ο λαός του Μεξικού βρήκε μια νέα πυξίδα με βάση την οποία πορεύεται.

Έναν νέο φάρο ελπίδας.

Τον πρώην ευρωβουλευτή, και νυν και αεί πράσινο ακτιβιστή Θεσσαλονικέα, κύριο  Τρεμόπουλο.

Αυτόν που έκανε προχθές ποδήλατο, φορώντας μόνο ένα λιτό στριγκάκι.
Ηγούμενος των σύγχρονων sans culottes (χωρίς αιτία).

Τα παιδιά του κομματικού σωλήνα.

Μιλάμε συχνά για τα στελέχη του κομματικού σωλήνα, για το πόσο σημαντική είναι η μετάβαση από ένα πολιτικό προσωπικό που το αποτελούν εκείνα σε ένα πολιτικό προσωπικό που θα αποτελείται από ανθρώπους της πραγματικής κοινωνίας – ειδάλλως ακόμα και η διαχείριση καθ’ εαυτή δεν μπορεί παρά να είναι αναιμική.

Γιατί όμως επιμένουμε σε αυτό;

Είναι έτσι τα πράγματα, ή η κυρίως χρήση στελεχών του «κομματικού σωλήνα» αποτελεί μια φυσική και αναμενόμενη λειτουργία της πολιτικής;

Εν τέλει, ποιό είναι το πρόβλημα με τον «κομματικό σωλήνα»;

Το πρόβλημα με τα κόμματα της Μεταπολίτευσης είναι το δεδομένο και οριστικό διαζύγιό τους από την κοινωνία.

Λειτουργούν ανεξάρτητα και απομακρυσμένα από αυτήν, η επικοινωνία του κλειστού συστήματος του εκάστοτε κομματικού μηχανισμού με την πραγματικότητα είναι συνήθως προσχηματική, ένα αναγκαίο κακό για την ανανέωση της παροχής πολιτικής εξουσίας στο κόμμα.

Σε αυτά τα πλαίσια, ένα τέτοιο κόμμα δεν αντλεί τα στελέχη του από την κοινωνία, αλλά τα δημιουργεί εξ απαλών ονύχων σε δικούς του «δοκιμαστικούς σωλήνες».

Ας πάρουμε το συνηθέστερο σήμερα παράδειγμα, αυτό των κομματικών νεολαιών και κυρίως της παρουσίας τους στο πανεπιστήμιο.

Αυτή η διαδικασία απομακρύνει σταδιακά το υποψήφιο στέλεχος από την πραγματικότητα όπως την γνωρίζουν οι υπόλοιποι συμπολίτες του: από τους βαθμούς στο πανεπιστήμιο μέχρι την είσοδο (;) στην αγορά εργασίας, από την στρατιωτική θητεία μέχρι τον τρόπο με τον οποίο διεκπεραιώνεται η παραμικρή εργασία και υποχρέωση, το «παιδί του (κομματικού) σωλήνα» γνωρίζει την ζωή με άλλους όρους, με άλλον τρόπο από αυτόν των συνομηλίκων συμπολιτών του: έχει μόνον ακουστά τον σπουδαστικό μόχθο στο πανεπιστήμιο, την πάλη και την απελπισία της αναζήτησης μιας θέσης στον ήλιο της αγοράς εργασίας, τις καθ’ ημέραν δυσκολίες συνδιαλλαγής με το δημόσιο, δεν τα έχει βιώσει πραγματικά, έχει μόνον ακούσει να μιλούν γι’ αυτά, άρα δεν δύναται και να προσφέρει πραγματικές λύσεις σε αυτά.

Η μόνη πρόσβαση στην πραγματικότητα είναι μέσω γαλάζιων, πράσινων ή ροζ παραμορφωτικών φακών. Όμως δεν είναι αυτό το πραγματικό, το μέγιστο πρόβλημα.

Σόι αλλοπαρμένο…

Την εκρηκτική σχέση της συζύγου του Άκη Τσοχατζόπουλου με την κόρη του Αρετή, και την πρώην σύζυγό του Γκούντρουν, αποκαλύπτουν αιτήματα που έχουν υποβληθεί στη διοίκηση των φυλακών Κορυδαλλού.

Σύμφωνα με δημοσίευμα κυριακάτικης εφημερίδας, πρωταγωνίστρια του δράματος είναι η Βίκυ Τσοχατζοπούλου, όπως επιθυμεί να την αποκαλούν, η οποία αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές της πολεμικής που δέχτηκε.

Κάνει μάλιστα λόγο για απειλές κατά της σωματικής της ακεραιότητας καθώς και για τη σκληρότητα και τις χυδαίες επιθέσεις που δέχεται για όσο καιρό βρίσκεται προφυλακισμένη.