Το τέλος της μετεμφυλιακής Αριστεράς…

Η ​​πτώση της δικτατορίας το 1974 σήμανε και το τέλος της μετεμφυλιακής Δεξιάς και των στηριγμάτων της, των Ανακτόρων, του Στρατού. Η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, με τον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό, κατάφερε να παρακάμψει και ένα ακόμη κέντρο εξουσίας του κράτους που προέκυψε μετά την ήττα των κομμουνιστών, την αμερικανική πρεσβεία. Η Ελλάδα δεν ήταν πια χώρα υπό πολιτική κηδεμονία.

Το τίμημα ήταν βαρύ. Το προφανές είναι η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και η κατοχή που ακολούθησε. Το λιγότερο προφανές είναι αυτό που αφορά την ίδια την ελληνική κοινωνία, αυτό που σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης πνίγηκε μέσα στο νέφος του προοδευτικού λυρισμού που κατέκλυσε τον δημόσιο βίο...

Η Φθινοπωρινή Σύναξις των Αθλίων…

Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σ’ ένα έθνος είναι η παρακμή διά του μιθριδατισμού, ή ίσως η παρακμή συνοδεύεται πάντοτε από αυτόν: Σιγά, σιγά συνηθίζεις το δηλητήριο και την έκπτωση.  Ίσως. Πάντως, οι Έλληνες και σε παρακμή βρίσκονται και την έχουν αποδεχθεί δια του μιθριδατισμού.

Καθημερινά, χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ και όχι πλέον αδιόρατα επιταχύνεται η πτώση και η κατάπτωση ενός έθνους που κάποτε έβγαζε Μακρυγιάννηδες και Καραολήδες. Ενός έθνους που σέρνεται πια σε βρώμικες πόλεις, σε θλιβερές πλατείες και εξαντλείται κάθε πρωί στα τουρκοσήριαλ...

Διορίστε, διορίστε, διορίστε…

Και να που μετά από σχεδόν δυο χρόνια αριστερής διακυβέρνησης, με την δημοκρατία να ξεχειλίζει από τους πόρους του εθνικού μας κορμού, ο Σύριζας βρέθηκε σε αδιέξοδο. Όχι σε σχέση με το απεχθές χρέος ή τις σφαλιάρες που τρώμε από παντού στις διεθνείς μας σχέσεις, αλλά στο ζήτημα των διορισμών…

 

Τραγουδώντας το Κουμπαγιά στη γραμμή Κολιάτσου-Παγκράτι

Πράγματι, όπως και σε όλα τα υπόλοιπα ζητήματα, έτσι και στο ακανθώδες ζήτημα της καλπάζουσας ανεργίας, ο Σύριζας είχε σχέδιο, είχε πρόγραμμα, και μάλιστα κοστολογημένο. Ένα σχέδιο πολύ απλό στη σύλληψή του, που όμως σήμερα εξάντλησε τα όριά του και έπιασε … ντουβάρι…

Συνέδριο με «φουσκωτούς»…

Πήγα κι εγώ στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ για να δω από κοντά πρόσωπα και καταστάσεις, γιατί δεν εμπιστεύομαι τις προπαγανδιστικές περιγραφές ούτε των κρατικών καναλιών, αλλά ούτε των e-mail του Μεγάρου Μαξίμου.

Και έχω να σας μεταφέρω ότι τούτο το Συνέδριο, το δεύτερο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε καμία σχέση με το πρώτο πριν από τρία χρόνια. Ούτε παλμό, ούτε ενθουσιασμό, ούτε καν συνθήματα...